Φύγε

Τις νύχτες αγωνιώ περισσότερο.

Να είσαι καλά!

Μην πεινάς και διπλώνεσαι;

Να τρως!

Μην φοβάσαι να ζήσεις;

Μάτωσε!

Μην δεν αγαπάς δυνατά;

Ξύπνα!

Μην δεν αγαπιέσαι;

Φύγε!

Τάσος Βακφάρης

Μην τους αφήσεις (ούτε να ψιθυρίσουν)

Δε βρίσκω νόημα να επαναλάβω την ιστορία.

Εξάλλου, τα μεγάλα νοήματα είναι για τους πολιτικούς και τους παπάδες.

Εγώ, σαν κοινός άνθρωπος, πρέπει να αρκεστώ σε καλές συνήθειες.

Ξύπνα νωρίς το πρωί, φάε πρωινό,

κάνε γυμναστική, δες μια ταινία,

βγες μια βόλτα.

Να θεωρείς επιτυχία το να μπορείς να κοιμηθείς καλά το βράδυ,

ώστε να επαναλάβεις τον κύκλο αύριο.

Φυσικά, θα βρω μια δουλειά, έτσι ώστε να κουράζομαι μέσ' τη μέρα.

Θα εξαντλήσω τη σκέψη μου, θα κρατήσω τις τσέπες μου γεμάτες.

Άλλωστε, αύριο-μεθαύριο θα θέλω να κάνω οικογένεια,

και οι οικογένειες χρειάζονται χρήματα.

Τουλάχιστον, όμως, θα έχω ήδη δεθεί ανεπανόρθωτα με τον κόσμο.

Πρέπει να είναι τρομερή ανακούφιση να ζεις για κάποιον άλλον—

ίσως θελήσω να το δοκιμάσω.

Οποιαδήποτε δουλειά.

Δε με ενδιαφέρει, έτσι κι αλλιώς, δεν ξέρω να κάνω τίποτα.

Οποιαδήποτε οικογένεια.

Μπορώ άραγε να την επιλέξω αληθινά;

Αν είμαι τυχερός, θα λείπω στη δουλειά τη μισή μέρα.

Την άλλη μισή θα κοιμάμαι.

Και ο καρπός της δημιουργίας μου, κάνα δυο ξένοι ακόμα,

θα μ' αγαπούν στα ψέματα, μόνο γιατί έτσι πρέπει.

Θα τρέχουνε στη μάνα τους, θα κρύβονται από μένα,

όσο εγώ οργίζομαι για μια παλιά ελπίδα

που σβήνει όλο και πιο πολύ,

σε κάτι λίγες ώρες που κάθομαι στο σπίτι μου, μοναχικός ξενώνας.

Δε βρίσκω νόημα να επαναλάβω την ιστορία.

Εξάλλου, τα μεγάλα νοήματα είναι για τους πολιτικούς και τους παπάδες.

Ιωσήφ Κ.

Άτιτλο

Κορμί εδώ καρδιά αλλού

Σύγκριση, άδικη, με εκείνη τη μία 

Απλώνεις τα χέρια σου μες στο σκοτάδι, με παίρνεις αγκαλιά και παίρνεις και καρδιά 

Απλώνω κι εγώ τα δικά μου και παίρνω κορμί

Ήχος μηνύματος, λάμπουν τα μάτια σου, και δεύτερος και τρίτος και τέταρτος, άμεσες απαντήσεις 

Κάνω πως δεν καταλαβαίνω 

Σου φωνάζω σ αγαπάω μα δεν παίρνω απάντηση ποτέ 

Ξέρω κορμί εδώ καρδιά αλλού

Σε εκείνη τη μία 

Σε σκεπάζω και σ' αγαπώ 

ΑΔ

Δύση

Από ασφαλή απόσταση,

μην ξεχνάς, παλιά μου φίλη.

Με ρώτησες αν μπορεί κανείς να ερωτευτεί μια ιδέα –

μπορούμε άραγε να ερωτευτούμε κάτι άλλο;

Αγαπώ τους ανθρώπους,

όπως αγαπώ να κοιτώ το ηλιοβασίλεμα,

στεκόμενος στην άκρη

του ψηλότερου γκρεμού.

Κάθισε δίπλα μου,

ο ουρανός σήμερα μοιάζει

σα γιγάντιος καθρέφτης,

και οι αφελείς μας υποσχέσεις

με κάνουν να χαμογελώ.

Ξέρω ότι εννοείς

κάθε γλυκιά σου λέξη –

σε ξέρω τώρα –

ακούω τον εαυτό μου να με καθησυχάζει.

Μην ανησυχείς καθόλου,

παλιά μου φίλη,

δεν θα αποχωριστούμε ποτέ ξανά.

Αν όλα πάνε καλά,

θα σε αγαπώ

μέχρι να δύσεις.

Ιωσήφ Κ. 

Φύγε

Τις νύχτες αγωνιώ περισσότερο.

Να είσαι καλά!

Μην πεινάς και διπλώνεσαι;

Να τρως!

Μην φοβάσαι να ζήσεις;

Μάτωσε!

Μην δεν αγαπάς δυνατά;

Ξύπνα!

Μην δεν αγαπιέσαι;

Φύγε!

               

Τάσος Βακφάρης

Υπαρξιακή ερώτηση

Μέσα στο κλειστό δωμάτιο 

Μέσα στην σιωπή 

Αναρωτιέμαι τι κάνει τους ανθρώπους να τρέχουν τόσο γρήγορα 

Μήπως είναι τα λεφτά για αυτα άλλωστε πουλάνε και την ψυχή τους 

Μήπως είναι ο ήλιος 

Μήπως είναι ο αέρας που δεν τους αφήνει να αναπνεύσουν ελεύθερα 

Μήπως οι σκιές των παλιών δέντρων που σαπίζουν 

Η ώρα περνάει  

Τα δευτερόλεπτα παραμιλούν 

Πετάγομαι απο το φρικτό αυτό δωμάτια 

Περπατώ σταθερά προς το φως

Η ερώτηση παραμένει περίκλειστη στα σκοτεινά 

Σιωπηλή αναπάντητη 

Πέτρος Αποστολίδης

Άτιτλο

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και έβλεπα χελωνονιντζάκια

Ο Λεονάρντο ήταν ο αγαπημένος μου

Το μπλε ήταν το αγαπημένο μου χρώμα

Θυμάμαι που διάβαζα στον ουρανό ολόκληρες ιστορίες

Μετά λίγες φράσεις

Μετά καμιά λεξούλα που και που

Μέχρι που νύχτωσε

  Roro