Κάπως έτσι

Και κάπως έτσι σταματήσαμε να μιλάμε

οι λέξεις έγιναν βαριές, σαν πέτρες, σκοτεινές σαν τις βαθιές τάφρους.

κάθε προσπάθεια να αναδυθούν, πνιγμένη, κάθε προσπάθεια και κόμπος.  Η συνείδηση ότι όλα φτάνουν στο τέλος τους απλώνονταν σαν μούδιασμα στο κεφάλι μου

Τα βλέμματα μας άλλοτε σπίθες, τώρα θαμπές εικόνες, χάνονταν σε άδειες γωνίες του δωματίου.

Μια παύση που φαινόταν άλλοτε αθώα,

έγινε τώρα το πρώτο ράγισμα του εμείς και έπειτα του εγώ,

και κάθε μέρα, λιγόστευε ο χρόνος, 

λιγόστευαν οι λέξεις, λιγόστευαν οι ματιές,

Τώρα μια σκιά περισσότερη ένα βλέμμα χαμηλότερο. 

Τα βράδια, εκεί που γελούσαμε,

μόνο το ρολόι ακούγετε τώρα. 

ο χρόνος να μας κοιτά σαν χανόμασταν στην καμπυλότητα του.

Οι στιγμές, άλλοτε γεμάτες χρώμα,

έσβησαν σε τόνους του θολού.

Και κάπως έτσι σταματήσαμε να μιλάμε,

όχι από θυμό, όχι από μίσος,

μα από μια κούραση που δεν είπαμε ποτέ δυνατά.

Μαζί με τις λέξεις, χάθηκε κι η ελπίδα.

Μαζί με την ελπίδα, χάθηκε το εμείς.

Τώρα περπατάμε σε παράλληλους δρόμους,

όχι πια σαν σύντροφοι, αλλά σαν άγνωστοι.

Μα, αν ποτέ τολμήσεις να πεις κάτι ξανά,

ίσως βρεις πως ακόμα θυμάμαι το χρώμα της φωνή σου. 

Δημήτρης Καλογρίδης

Ψιχάλες

Δε συναντήθηκαν ποτέ.

Έξω βρέχει, ακούς;

Οξειδωμένες προσδοκίες βουλιάζουν στα λασπόνερα.

Περπατούν χωριστά.

Μην ξεχνάς. Έξω βρέχει.

Δε συναντήθηκαν ποτέ.

Βρέχει πολύ, δεν ακούς;

Οι επιθυμίες πνίγηκαν γεμάτες ψεγάδια.

Στεγνώνουν χωριστά.

Βλέπεις; Οι σταγόνες πέφτουν μέσα.

Δειλοί, επιμελώς κρυμμένοι.

Δίχως ομπρέλα στη σκηνή.

Ρίχνει καταιγίδα.

Βρέχονται.

Δε θα συναντηθούμε ποτέ.

Δεν έχω ομπρέλα.

Ψιχαλίζεις συνέχεια.

L.V.

Τα Ύστερα του Κόσμου

Ιωσηφίνα Περδικίδου

 

Ζω

Ζω στη στιγμή που σκοτώνει την αιωνιότητα

Ζω στην ποικιλία που επισκιάζει τη μοναδικότητα 

Ζω στη σιωπή της παιδικής αθωότητας 

Ζω στη φασαρία της ενήλικης πολυπλοκότητας 

Είμαι ένα άτομο στο σύμπαν ένα σύμπαν από άτομα,

Οι πόρτες που κλείσανε και ποτέ δεν μου άνοιξαν

Πιθανότητες, εκβάσεις και αποφάσεις που δεν πάρθηκαν

Μνήμες, γεγονότα και πληροφορίες που ξεχάστηκαν

Ζω σε έναν κόσμο μακρινό που ήρθε κοντά σου,

Ζω σε μια άδεια καρδιά που γέμισε η ματιά σου,

Ζω στην αδυναμία που νίκησε την κραυγαλεότητα,

Ζω σε ένα τέλος που έρχεται απροσδόκητα 

Είμαι ένα σύμπαν από άτομα, ένα άτομο στο σύμπαν,

Το «τίποτα» και το «πάντα» που σε ένα σώμα ενωθήκαν, 

Τελικά, οι στιγμές  ήταν όλες τυχαίες ήρθαν και μας βρήκαν,

Μας έκριναν στον καθρέφτη και παντοτινά πάλι χαθήκαν…

Παύλος Καραμολέγκος

Άτιτλο

 

Ξάπλωσε δίπλα μου.

Ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου, το φεγγάρι.

και μου χαμογέλασε.

κι ύστερα άπλωσε το ψυχρό λευκό πέπλο του 

με την κυνικότητα του χρόνου και την στοργή της μάνας

καθρεπτιζότανε ο παγωμένος χωροχρόνος και αντανακλούσε μέσα του, την πορφυρά λουσμένη γαία 

πώς αναδύονται σαν να'ναι ηφαίστειο τα κορμιά κι ακροβατούν ανάμεσα μας 

γέλια ακούγονται, κραυγές 

αναγεννιούνται οι ψυχές των πονεμένων, των αδικοχαμένων

εκείνων, των χρόνια καταπιεσμένων

πώς θρέφουνε τα κράτη τους, τα κτήνη 

πώς τα παιδιά αυτά - κι άλλα - πολλά παιδιά χορεύουνε 

μα είν' ο χορός ολόγυρα μας, ξένος 

τα χέρια τους απλώνουνε μα θλίβονται στο πέρασμα απ'την λήθη 

μικροπρεπείς και λίγοι 

εμείς 

άραγε, τι έπεται στην ιστορία να γραφτεί για να μας συγκινήσει; 

κι άραγε, το φεγγάρι αν εκραγεί, θα μας ξυπνήσει;

Ανώνυμο

Πληγές

 

Εν Αρχή

Έκπτωτοι από τη μήτρα 

σε κόσμο αλλόκοτο

γεννιόμαστε

Άγγελοι με δυο φτερικά 

τσακισμένα εξ αρχής 

δανεικά

Αμνιακό υγρό χαμένο

πέφτει στη σάρκα

σπασμένο  

Ωδίνες της στιγμής

το κομμάτι μιας  

αρχής

Τάσος Βακφάρης