Πληγές

 

Εν Αρχή

Έκπτωτοι από τη μήτρα 

σε κόσμο αλλόκοτο

γεννιόμαστε

Άγγελοι με δυο φτερικά 

τσακισμένα εξ αρχής 

δανεικά

Αμνιακό υγρό χαμένο

πέφτει στη σάρκα

σπασμένο  

Ωδίνες της στιγμής

το κομμάτι μιας  

αρχής

Τάσος Βακφάρης

Άτιτλο

 

Το Βλέμμα

 

«Σήμερα ήταν προσηλωμένη στη δουλειά της.

Έγραφε, έσβηνε και δοκίμαζε το καινούργιο φωτοτυπικό.

Πόσο έντονο αυτό το μαύρο στο χαρτί! 

Κάθε τι νέο τελικά δ ε ί χ ν ε ι να δουλεύει καλύτερα από το παλιό»

Όσο εσύ με παρατηρούσες να είμαι προσηλωμένη στη δουλειά μου

εγώ σε διάβαζα.

Πώς με κοιτάς όταν νομίζεις πως δε σε κοιτώ.

Κι ανοίγω το ταμείο κι αρχίζω να μετρώ:

λέξεις, μειδιάματα, απρεπή σχόλια που τα νόμιζα για πρέποντα.

ΣΥΓΓΝΩΜΗ 

Μ.Καμά

Άτιτλο

 

Φοράς ένα χαμόγελο και πας. Κοροϊδεύεις τον κόσμο πως είσαι καλά. Μα όχι εμένα. 

Πονάς, υποφέρεις, ουρλιάζεις μέσα σου, κάνω πως με ξεγελάς κι εμένα.

Πόσες φορές έχω ευχηθεί να βρω τον τρόπο να διώξω τη θλίψη σου.

Λες να υπάρχουν μαγικά ραβδιά; Να το κουνήσω και με μιας όλα να αλλάξουν. Μπα...δεν υπάρχουν. Ούτε ραβδιά, ούτε θαύματα.

Μα πως όμως να σου πάρω τον πόνο; Πώς; 

Σ' αγαπώ. Σ' αγαπώ τόσο που πονάω μαζί σου κι αναρωτιέμαι τί να κάνω; Για να βρεις πάλι το χαμόγελο και την ευτυχία. 

Μα δεν το βάζω κάτω. Στο τέλος θα τα καταφέρω και δεν θα υποφέρεις πια. Ακόμη κι αν είναι να σε χάσω. Μόνο να σε δω να φοράς το πραγματικό σου χαμόγελο κι ας είσαι μακριά μου. Μόνο αυτό. 

ΑΔ

Φύγε

Τις νύχτες αγωνιώ περισσότερο.

Να είσαι καλά!

Μην πεινάς και διπλώνεσαι;

Να τρως!

Μην φοβάσαι να ζήσεις;

Μάτωσε!

Μην δεν αγαπάς δυνατά;

Ξύπνα!

Μην δεν αγαπιέσαι;

Φύγε!

Τάσος Βακφάρης

Μην τους αφήσεις (ούτε να ψιθυρίσουν)

Δε βρίσκω νόημα να επαναλάβω την ιστορία.

Εξάλλου, τα μεγάλα νοήματα είναι για τους πολιτικούς και τους παπάδες.

Εγώ, σαν κοινός άνθρωπος, πρέπει να αρκεστώ σε καλές συνήθειες.

Ξύπνα νωρίς το πρωί, φάε πρωινό,

κάνε γυμναστική, δες μια ταινία,

βγες μια βόλτα.

Να θεωρείς επιτυχία το να μπορείς να κοιμηθείς καλά το βράδυ,

ώστε να επαναλάβεις τον κύκλο αύριο.

Φυσικά, θα βρω μια δουλειά, έτσι ώστε να κουράζομαι μέσ' τη μέρα.

Θα εξαντλήσω τη σκέψη μου, θα κρατήσω τις τσέπες μου γεμάτες.

Άλλωστε, αύριο-μεθαύριο θα θέλω να κάνω οικογένεια,

και οι οικογένειες χρειάζονται χρήματα.

Τουλάχιστον, όμως, θα έχω ήδη δεθεί ανεπανόρθωτα με τον κόσμο.

Πρέπει να είναι τρομερή ανακούφιση να ζεις για κάποιον άλλον—

ίσως θελήσω να το δοκιμάσω.

Οποιαδήποτε δουλειά.

Δε με ενδιαφέρει, έτσι κι αλλιώς, δεν ξέρω να κάνω τίποτα.

Οποιαδήποτε οικογένεια.

Μπορώ άραγε να την επιλέξω αληθινά;

Αν είμαι τυχερός, θα λείπω στη δουλειά τη μισή μέρα.

Την άλλη μισή θα κοιμάμαι.

Και ο καρπός της δημιουργίας μου, κάνα δυο ξένοι ακόμα,

θα μ' αγαπούν στα ψέματα, μόνο γιατί έτσι πρέπει.

Θα τρέχουνε στη μάνα τους, θα κρύβονται από μένα,

όσο εγώ οργίζομαι για μια παλιά ελπίδα

που σβήνει όλο και πιο πολύ,

σε κάτι λίγες ώρες που κάθομαι στο σπίτι μου, μοναχικός ξενώνας.

Δε βρίσκω νόημα να επαναλάβω την ιστορία.

Εξάλλου, τα μεγάλα νοήματα είναι για τους πολιτικούς και τους παπάδες.

Ιωσήφ Κ.