Είμαι Εγώ

 Είμαι Εγώ

Είμαι εγώ,

που δεν θα δεις μώλωπες στο πρόσωπό μου,

ούτε μελανιές και γδαρσίματα στο σώμα μου.

Είμαι εγώ,

που δεν θα με δεις να κλαίω. Αντιθέτως,

θα με συναντήσεις να χαμογελώ και να πορεύομαι,

αρμονικά στον κόσμο.

Είμαι εγώ,

που δεν έχω τον φόβο στα μάτια μου,

έχω όμως μια αλόγιστη δύναμη

που όταν σπάσει· με κόβει, με πονάει.

Είμαι εγώ,

που δεν συζητώ για αυτό

δεν το παραδέχομαι

όμως όλα γύρω μου, ζητάνε βοήθεια.

Είμαι εγώ,

που ντρέπομαι να μιλήσω ανοιχτά

και προτιμώ να μου ρίχνω ευθύνες.

Είμαι εγώ που το έζησα

Είμαι εγώ που το ζω

Είμαι εγώ που θα το ζήσω

Δεν θα με ακούσεις να φωνάζω από τρόμο

ούτε να παρακαλώ για λίγη ανθρωπιά.

Όμως είμαι εγώ,

εγώ

και έχω το δικαίωμα να ζήσω.

Κανείς δεν μπορεί να μου το αφαιρέσει, αυτό.

Είμαι εγώ,

που θέλω να συνεχίσω να ονειρεύομαι

που θέλω να μπορώ να εμπιστευτώ ξανά τους ανθρώπους

που θέλω να αγαπήσω χωρίς να φοβάμαι  

να δείξω τον αληθινό εαυτό μου,

χωρίς να χρειαστεί να χάσω την αξιοπρέπεια,

την οικογένεια και τους φίλους μου.

Είμαι εγώ,

που αξίζω σεβασμό

που αγαπώ τον εαυτό μου

που μπορώ να επιλέξω μόνη,

τι θέλω στη ζωή.

Είμαι εγώ,

που δεν αντέχω να φεύγουν οι αδελφές μου

τόσο άδικα κι απάνθρωπα

επειδή κάποιος· τον θάνατό τους, επέλεξε.

Είμαι εγώ,

που δεν αντέχω να βλέπω γονείς, αδέρφια, οικογένειες

να κλαίνε, να θρηνούν, να νιώθουν ανήμποροι και μόνοι

να ζητούν δικαιοσύνη, μα τίποτα δίκαιο, για αυτούς

πια· να μην υπάρχει.

Είμαι εγώ,

που δεν μπορώ να φανταστώ αλλά κρύα, χωμάτινα σπίτια 

να φιλοξενούν νύφες που δεν άκουσαν το «Ησαΐα».

Που δεν ήταν εκεί κανείς, ουσιαστικά να βοηθήσει.

Είμαι εγώ,

που ξέρω πως δεν μπορώ να θεραπεύσω τις πληγές σου,

ούτε να σε κάνω καλύτερο άνθρωπο

όσο κι αν τόσο πολύ το πίστευα ή το θέλησα.

Δεν ακυρώνω την αγάπη που είχα σε εσένα

 - όσο αρρωστημένη κι αν ήταν -

επιλέγω όμως να ακούσω την καρδιά μου

που μου φωνάζει "φύγε" και "τόλμησε".

Είμαι εγώ,

που μπορώ να σταθώ στα πόδια μου

που μπορώ να μεγαλώσω μόνη τα παιδιά μου

που μπορώ να αντιμετωπίσω την κάθε αντιξοότητα

και δύσκολη στιγμή που θα προκύψει.

Είμαι εγώ,

που μπορώ να απαγκιστρωθώ από το παρελθόν

και να φτιάξω ένα ηλιόφωτο μέλλον

που δεν θα ντραπώ να ζητήσω βοήθεια και να με κινητοποιήσω

που θα με οδηγήσω με σωστά βήματα «στο μακριά σου»,

γιατί μου αξίζει ένα καλύτερο αύριο.

Είμαι εγώ,

που μπορώ να αγκαλιάσω τη μάνα μου

που έχω τη δυνατότητα να τρέξω

να φιλήσω στο μέτωπο το παιδί μου,

που επιλέγω να κρατήσω σφιχτά τα χέρια

του άντρα που αγαπώ,

που μου επιτρέπω να κάνω λάθη,  

αφήνοντάς με να γευτώ το μέλλον

που θα ’ναι λουσμένο από ελπίδες.

Είμαι εγώ,

που επιλέγω να Ζήσω!

Κική Κωνσταντίνου

Κυριακές

Τις Κυριακές

Ο χρόνος δεν κυλά

Οι φωνές δεν ακούγονται

Τα σύννεφα στον ουρανό ακίνητα

Μόνο ο χρυσός ήλιος στέκεται εκεί αγέρωχος

Χαμογελαστός 

Τα δέντρα και τα πουλιά σιωπούν

Ονειρεύομαι την θάλασσα

Να ταξιδεύω στο γαλάζιο 

Να βουτήξω στο βυθό

Να βγω αλώβητος

Ζωντανός

Στην επιφάνεια ενός ποταμού

Σε μια αιώνια συνέχεια της ζωής 

Πέτρος Αποστολίδης

Άτιτλο

 

Λεκές στη Σελίδα

 

Ένα τρένο

Ένα τρένο που σκεπάστηκε απ' τα μπάζα του κράτους

Που κάηκε απ' το πετρέλαιο των λαθρεμπόρων

Που έλιωσε απ' τις ιαχές των παιδιών

Που το βούτηξαν στα κέρδη μιας εταιρίας

Ένα τρένο μες στην φωτιά και το κάρβουνο

Ένα τρένο χωρίς προορισμό

Χωρίς ελπίδα

Ένα τρένο 

Ένα δρομολόγιο

Και ένα παλιό απόκομμα εισιτηρίου

Που θα θυμίζει ότι κάποτε τα παιδιά θα  φτάσουν στις πατρίδες τούς 

Πέτρος Αποστολίδης

Untitled

Like this page of cats playing and dogs running behind squirrels.

Don't spend your time watching videos of war and atrocities against innocent civilians.

Listen to music videos and watch a fashion channel
while babies will never see the sunrise again.

Life is too short to poison your self with compassion and solidarity.

Don't raise your voice and scream for the injustice, keep it low and sing your favourite song, the one you love so much while you walk free in a cold February night.

They will still be there fighting, bleeding, screaming, crying, being born and tragically die, LIKE HEROES.


Despina Katsaragaki

Άτιτλο

Άσε με, της είπα.

Με άφησε.

Έπεσα.

Μα αν δεν με άφηνε ίσως να έπεφτε κι εκείνη.

έ ρ ω τ α ς

Όταν έρθω

Όταν έρθω να είσαι έτοιμη

Με τα χρυσά σου μαλλιά

Με το κόκκινο γαρύφαλλο στο στήθος 

Με τα αγαλματένια χέρια που 

Πιάνουν τον ουρανό

Να είσαι έτοιμη να φύγουμε

Για μακρινά ταξίδια

Στην άκρη του χρόνου

Στο κέντρο του κόσμου

Στην γωνιά των αστεριών

12 και κάτι ήρθα και ήσουν έτοιμη 

Όταν ο κόσμος κοιμάται

Όταν η  λήθη ξυπνάει

Όταν οι ψυχές ενώνονται

Όταν εμείς φεύγουμε

Λες και ήσουν έτοιμη από καιρό για να σαλπάρουμε

Πέτρος Αποστολίδης

Για τη Φωφώ

Έρχομαι στο σπίτι με τα αγαπημένα σου γλυκά 

Σε κοιτάζω να ατενίζεις έξω από το παράθυρο

Κάθομαι δίπλα σου και σου μιλάω

Η αύρα σου γιατί είναι τόσο ήρεμη;

Σου φωνάζω ότι σ'αγαπω αλλά η φωνή μου δεν ακούγεται

Οι λυγμοί μου με πνίγουν αλλά εσύ δεν αντιδράς 

Μου λες ότι δεν θα την άλλαζες αυτή τη ζωή παρά τα τόσα δεινά της

Και εγώ δεν καταλαβαίνω

Και ξυπνάω 

μόνο για να θυμηθώ ότι δεν θα είσαι ποτέ ξανά εδώ.

Δεν θα με περιμένεις 

ούτε θα σε ξαναβρώ.

Και πόσο περίεργο

μέχρι να περάσει η μέρα πάλι το ξεχνάω.

Μαρίνα

Τα τρία «Ε»

              Ελπίδα.

Πεθαίνει πάντα τελευταία λένε. 

Τί κι αν δεν γεννήθηκε ποτέ;

Άδειοι άνθρωποι, γεμάτοι ελπίδα.

Γεμάτοι άνθρωποι, με άδειες ελπίδες. 

Ποιός ο κερδισμένος; 

Κι όταν πεθάνει η ελπίδα,

Θα πεθάνεις κι εσύ! 

Γιατί να γεννηθεί;

                Εμπιστοσύνη. 

Σκορπισμένα κομμάτια του εγώ σου 

Σε ένα άπειρο σκοτεινό κενό

Ένα κενό γεμάτο με άδειους ανθρώπους

Τους διάλεξες τόσο επιλεκτικά

Στο τέλος…

Άδειασες και εσύ!

«Μόνο εσένα να εμπιστεύεσαι» είχε πει..

Τί κι αν εγώ δεν υπάρχω καλέ μου;

                  Επικοινωνία 

Μιλούσαν με τα μάτια και ήταν αρκετό 

Άνθρωποι χωρίς μιλιά..

Μόνο βλέμματα.

Κόσμος ιδεατός 

Κόσμος υπέροχος 

Πηγαίνετέ με πίσω σε αυτόν. 

•Lluvia•

Άτιτλο

 Για τον Στέφανο

Η σκιά του μου ροκάνιζε τα κόκκαλα στα φωτεινά και σκονισμένα δωμάτια,

το καταμεσήμερο έψαχνα να βρω το πρόσωπο του ανάμεσα απ’ τις ηλιαχτίδες που έπεφταν πάνω στις παλιές και θλιμμένες κουρτίνες μου

αλλά ξεθώριαζε κι έπειτα χανότανε στο βάθος

κι όταν σκοτείνιαζε, γύρω πανικός 

-ποτέ δεν άναβα το φως.

περίμενα στοργικά και υπομονετικά πλάι στην εξώπορτα μήπως και χτυπήσει 

το κουδούνι σαστισμένος και μου πει πως έχασε άλλο ένα λεωφορείο 

και πως θα πάψει πια να είναι ανεύθυνος

κι όταν πάω να ξαπλώσω απογοητευμένη,

σαν να ακούω βήματα στα σκαλοπάτια μου

και όλο τρέχω 

-τρέχω να δω 

μα δεν είναι κανείς. 

Ποτέ δεν είναι κανείς.

Ίσως καμία φορά να είναι η λίτσα, 

η αδέσποτη γάτα 

ή οι μπεκρήδες που πίνουν στο πεζούλι 

ή κάποια μάνα που ψάχνει κάπου να ξεφορτωθεί το παιδί της τα μεσάνυχτα 

επειδή δεν πρόλαβε να ζήσει,

πάντως δεν ήσουν εσύ.

Ποτέ δεν ήσουν εσύ. 

Και ποτέ δεν θα είσαι, 

μα εγώ να ξέρεις 

θα σε περιμένω πάντα στα σκαλοπάτια μου 

Αν γνωρίσεις τη λίτσα, την μάνα και τα παιδιά από απέναντι είμαι σίγουρη θα τα συμπαθήσεις. 

Μπορεί να πίνουν πολύ αλλά κι αυτοί σαν εμάς είναι, πεθαμένοι. 

Μην τους παρεξηγείς.

Το νου σου,

να προσεχείς το παιδί.

Ελένη Παπαστεργίου

Άτιτλο

 

κι αν η γραφή

έστω και digital

μου έσωσε την ζωή 

κανά δυο φορές

σε σένα το χρωστάω 

κι ίσως αν και τα παγκάκια 

τα αγάπησα εξίσου 

με την καλοκαιρινή αλμύρα

και το καμένο χορτάρι 

εσύ να ευθύνεσαι 

στην κουζίνα 

της μάνας μου όταν εισβάλω

ανοίγω ντουλάπια 

να βρω μπαχαρικά 

μα δεν παίζουν τόσα

στο μπαρ 

φρέντο εσπρέσσο σκέτο

μαζί ανακαλύψαμε πως 

τα ζεστά 

μου γαμάνε το στομάχι

άρχισα να αγοράζω 

μέχρι και ρούχα

ίσως παραπάνω και από 

αυτά που χρειάζομαι

γαμώ την γρήγορη κουλτούρα

στον φίλο μας 

τον βιβλιοπώλη

κάνω κατάθεση ψυχής 

αρπάζει και αυτός κάτι νουβέλες 

με βρίσκει στις περισσότερες 

στο σουβλατζίδικο στην γωνία

δεν πατάω

κατεβαίνω απ’ τον παράλληλο 

βαρέθηκα κάθε Τετάρτη 

να με ρωτάν πώς είμαι

το σκούτερ μου το σκέπασα

με εκείνη την παλιά

πετσέτα θαλάσσης

δεν με χτυπάει αέρας πλέον 

στα μούτρα

πηγαίνοντας στην δουλειά 

τις νύχτες

μαρκάρω τα σημεία 

θυμάσαι που μου φώναζες 

κάτω από αυτόν τον φανοστάτη;

ρωτάει η γιαγιά πότε

θα έρθεις να την επισκεφτείς 

παίρνει την ίδια απάντηση κάθε πρωί

το ξεχνάει

ή δεν το πιστεύει

έκοψα επαφές 

με όποιον του έσφιξες 

τα χέρια 

μέχρι και τα αγαπημένα μου τοπία 

τα αισθάνομαι δικά σου

μετακομίζω

στο είπα;

εξωτερικό 

ξέχασα πλέον

δεν είσαι μαζί μας

σε εκείνη την χιλιοκαμένη

εκκλησία 

θα ξαναπάω 

έχω ανοιχτούς λογαριασμούς 

δεν έβαλε πλάτη

Ανώνυμος

Ακάλυπτη

Οι λέξεις —που στον ακάλυπτο πετάς

μετά το δείπνο

με βρήκαν

όλες στο κεφάλι.

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Δευτέρα

Τις μισώ τις Δευτέρες. 

Θα προτιμούσα αν η βδομάδα ξεκινούσε απ'την Τρίτη. 

Μα ίσως και τότε να μισούσα τις Τρίτες. 

Ίσως... ίσως να πρέπει κάτι να μισώ... 

για να αγαπήσω ύστερα..

Κάποτε, όταν η πιο καλή γκαρσόνα ήμουνα εγώ, όλες οι μέρες, φάνταζαν ίδιες. 

Κι αυτό γιατί οι μέρες δεν υπήρχαν. 

Γυρνούσα που λες στο σπίτι καθώς ξημέρωνε κι έπεφτα για ύπνο...

Κι όταν ξύπναγα, ήτανε πάλι νύχτα. 

Έπειτα εμίσησα τις νύχτες. 

Είναι... είναι αυτές οι μέρες, Δευτέρες συνήθως, που δε καταλαβαίνω πολλά από τα συναισθήματα μου.

Και κάτι τέτοιες Δευτέρες, μου λείπεις πιο πολύ!

Φωτεινή Τατάρογλου

Θα καταργήσω την ισοπαλία

Το ματς: Κόσμος - Εαυτός.

Ποντάρω στο διπλό.

Χ Ημίχρονο.

Δε θέλω ισοπαλία.

Τέρμα η ισοπαλία.

Τέρμα το Χ.

Θα κάτσω να χάσω.

Τέρμα το Χ.

Θα κάτσω να άσω.

Θα κάτσω .Να : άσσο.

1-0 ο ρόνος

2-0 το άος

Έασα. Επιτέλους! 

Έτρεξα στο δρόμο να πανηγυρίσω την ήττα μου.

Συνάντησα τυαία ένα φίλο.

Χάθηκες μου λέει.

-Τι λες μωρέ μαλάκα; Έχεις καεί τελείως; Κάνε μου την άρη.

Φέυγω.

Φέυγω από την ώρα,θέλω τον ώρο μου. 

Που πάω;

Σε όλα είμαι αργός

Κοιτάζω το ρολόι. 

2 παρά 20 και 11 και 20 ταυτόχρονα. 

Κάθε τύπος και ένα καρφί 

Και τώρα φτου κι απ’ την αρ-Χ-.

Ody

Ο Στρατιώτης πάνω στον Ορίζοντα

Όπως ξαπλώνει, δεν ξεκουράζεται.

Όπως ζει, έτσι πεθαίνει.

Τα μάτια πρησμένα και το μυαλό αφυδατωμένο

Δουλεύανε βλέπεις στο σκοτάδι και τώρα που υπάρχει το φως δεν τα αφήνει να ξεκουραστούν.

Πρέπει να καταφέρει να σταθεί όρθιος πάνω στον ορίζοντα.

Σε έναν τόσο τέλεια φτιαγμένο ορίζοντα που τον βλέπει από άκρη σε άκρη.

Πρέπει να φωνάξει ότι είμαι κάθετος πάνω σε αυτόν με τα πόδια του να είναι τόσο αδύναμα και ταλαιπωρημένα.

Μετράει τα λεπτά για να χαθεί το φως και να μπορέσει να γίνει ένα με την γραμμή του ορίζοντα.

Όμως δηλώνει παρόν στην απουσία του φωτός.

Όταν παντού τριγύρω του όλα έχουν ηρεμήσει και όλα είναι τέλεια ευθυγραμμισμένα με τον ορίζοντα αυτός δηλώνει παρόν.

Δεν μπορεί και αλλιώς. Βλέπεις δεν είναι επιλογή του.

Αλλά δεν είναι και κάτι που μπορεί να γλιτώσει.

Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για την τύχη που έχει να νιώσει κάθε παλμό της καρδιάς του και να βιώσει κάθε συναίσθημα.

Είναι ο Στρατιώτης πάνω στον Ορίζοντα.

Κάποια στιγμή θα τελειώσει αυτή η θητεία και τότε το σώμα του θα μπορέσει να δύσει με το φως και να ανατείλει πάλι με αυτό.

Έως τότε βρίσκεται στην θέση του και δηλώνει παρών.

Γ. Ν. Παπαδογιαννάκης 

Το τσίρκο μου

 

Ο μικρός μου θίασος

περιοδεύει εδώ και κάποιες δεκαετίες.

Το κοινό πάντοτε το ίδιο

και, συγχρόνως, πάντοτε απρόβλεπτο.

Προπωλημένα τα εισιτήρια.

Η παράσταση ξεκινά με ακροβατικά.

Λεπτό το σκοινί

και δυσκολεύομαι από μικρός

με την ισορροπία.

Έτσι, περνώ με αμηχανία

στα ταχυδακτυλουργικά.

Άλλωστε, ο κόσμος, σήμερα,

λατρεύει να παραμυθιάζεται

και να αυταπατάται.

Μα εγώ, ποτέ δεν έμαθα

να κρύβω λαγούς στο καπέλο μου.

Άγαρμπος, αδέξιος στις κινήσεις

και αφοπλιστικά ειλικρινής…

Κάπου εκεί, έρχεται

-λυτρωτικά-

το επόμενο μέρος της παράστασης.

Ο κλόουν.

Βαμμένος με ένα μεγάλο, κόκκινο,

αιματηρό χαμόγελο,

σκορπά το γέλιο

και την ευθυμία απλόχερα.

Το σκόρπισμα, όμως,

είναι ανεπιστρεπτί

κι αυτό με τρομάζει.

Έχω ανάγκη

την ανταπόδοση της χαράς.

Γι’ αυτό και αδυνατώ

να τον υποδυθώ με επιτυχία.

Αποφασίζω, λοιπόν,

να παρακολουθήσω ως θεατής

αυτό το κωμικοτραγικό σόου,

λίγο πριν πέσει η αυλαία του οριστικά.

Μα είναι πολύ αργά.

Όλα τα νούμερα έχουν ολοκληρωθεί

και τα φώτα είναι έτοιμα να σβήσουν.

Και ψάχνω απεγνωσμένα

κι εγώ, τώρα,

ένα στερνό χαμόγελο

-ίσως μειδίαμα-

έστω και ως κλόουν,

έστω κι επιτηδευμένο,

έστω κι ανανταπόδοτο.

Μη φύγω απ’ την παράσταση

με την πικρή συνειδητοποίηση,

πως το εισιτήριο

δεν άξιζε τον κόπο…

 

Ιωσήφ Πετρίδης

Θλιμμένο φως

Ένα θλιμμένο φως

Στο βάθος του δωματίου

Ο ουρανός συννεφιασμένος

Το παράθυρο ανοιχτό

Βγαίνω μια βόλτα

Τρέχω στα ακρότατα της συνείδησης μού

Περπατώ στους χτύπους της καρδιάς μου

Απόηχοι του εαυτού μού

Με τραντάζουν

Με ταρασσουν

Με συγκινούν

Πάω σπίτι λαχάνιασμενος

Αλλάζω ρούχα 

Κάνω μπάνιο

Το φως στο δωμάτιο έχει σβήσει

Μια μικρή κηλίδα έχει μείνει μόνη της 

Στο γαλάζιο τζαμί 

Πέτρος Αποστολίδης

Άτιτλο

τα κουρασμένα μου χέρια 

αφήνουν κόκκινα σημάδια γύρω από τα δικά σου 

σε κρατάω πολύ σφιχτά 

η λέξη αγάπη δεν ηχεί όμορφα 

αν δεν την ακούνε τα δικά σου τα αυτιά 

μα σου ζητάω και εσύ δεν απαντάς 

σου μιλάω

άραγε ακούς;

σαγαπάω 

μαγαπάς και εσύ 

η αγάπη δεν είναι αρκετή 

και άλλα ηλίθια στερεότυπα 

φτύσε τα κουκούτσια να μην πνιγείς

σαν τρως φρούτα καλοκαιρινά 

στο μυαλό μου είσαι πιο όμορφος το καλοκαίρι

διαλέγω το κρύο σου

σαν να διαλέγω μανταρίνια 

και εγώ

θα φάω καρπούζι τον Δεκέμβριο

Ανώνυμο