Mε περιμένουν

Πόσο τσίχλα ήσουν σήμερα;
Ποιος ζεστός αέρας σ' έφερε σε ξένα στόματα;
To ασυνάρτητο πρόλαβε το λεωφορείο των συναρτήσεων κι ετοιμάζεται για αγάπη και δόξα.
Mα εδώ κατεβαίνω και σε φτύνω.
Περιμένουν.
Με περιμένουν.

ανώνυμο

Άτιτλο

Στην μίζερη ζωή μου
Εσύ είσαι η χαρούμενη στιγμή μου
Και αναρωτιέμαι πως και άραγε γιατί
Να νιώθω αυτά που νιώθω αφου δεν είσαι εκεί
Βαθιά μέσα μου ενώ το ξέρω
Πως έχασα της αγάπης το τραίνο
Δεν είμαι επιβάτης
Μαζί σου οι στιγμές είναι μόνο στιγμές αυταπάτης
Γιατί να καταστρέφομαι έτσι μαζί σου
Χωρίς καν να έχω αγγίξει τη ψυχή σου
Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι γραφτό
ή αν απλά στην μοίρα μου εμπόδια δημιουργώ

N.M.13

"Βία"

Δε θα περάσω αυτό το βράδυ
Από το σπίτι σου για ύπνο
Μου έχεις βγάλει πια το λάδι
Και δε με βγάζεις πια για δείπνο

Εννέα μήνες παρά κάτι
Πέρασα δύσκολα μαζί σου
Υπήρχε βέβαια η αγάπη
Μα γύρνα πίσω και θυμήσου

Ένας σωρός οι προσβολές
Πρώτα φιλιά, μετά σπρωξιές
Κι αν είχες θάρρος τελικά
Δε θα 'χα φύγει με ένα "γεια"

Μου 'δωσες σίγουρα κι εσύ
Αγάπη, θέρμη και στοργή
Κι αν με ρωτήσουν την αιτία
Ίσως να πω μια λέξη: βία

Ίσως να πω "απλά οι συνθήκες"
Ίσως, η τόλμη που δε βρήκες
Μπορεί να φταίει και το χωριό σου
Μα όλο το λάθος είν' δικό σου

Δε θα λυθούν με δυο γροθιές
Όσα σκορπίσαμε στον πάτο
Φύγε, το θάρρος τώρα βρες
Κι ίσως να πάμε παρακάτω

Σε άλλη ζωή, σ' άλλη εποχή
Μπορεί μια αγάπη να νικήσει
Μα έχω μια κρυφή ενοχή
Που δε σε έχω απλά μισήσει

ΠΚ

Τικ τοκ

Δυο χτύποι στην καρδιά
Τρεις στον τοίχο
Και ένα διάφωνο σφύριγμα ανέμου για στήριγμα
Σου έχω μιλήσει για τη χρωμαισθησία;
Είναι να... αυτό που κάθε τόνος μου χαρίζει ένα χρώμα
Άλλοτε ζεστό, οικείο, φωτεινό και άλλοτε ξένο, μακρινό, κρύο.
Είναι που συχνά το χρώμα αυτό με τυφλώνει
Φτιάχνει σκιές• βουτάει στα σωθικά μου
Οδηγώντας με σε λάκκους σκαλισμένους στο κορμί μου,
στο νεκροταφείο μου• όπου τα αγγεία στέκουν κυανωτικά•
λησμονώντας το πορφυρό ρυάκι, παράγωγο μιας κάποτε ενεργής αντλίας.
Κι όμως το κουφάρι θυμάται.
Θυμάται εκείνες τις γαλάζιες αέρινες μελωδίες που του πρόσφερε ο χτύπος σου
Μπλεγμένες με ανάσες αλκοόλης και ξηρού καπνού
Εσύ θυμάσαι άραγε εκείνο το βράδυ;
Δίχως να γνωρίζεις, έδωσες πνοή σε ένα κουφάρι
Και τώρα πώς θες να ξεχάσω αυτόν το χτύπο;
Μια θέση ισχυρή και μια άρση ελαφριά
Και όλο μαζί, η δική μου νεκρανάσταση.

Σόφι Σολ

Άτιτλο

Σέβομαι τα ποιήματά μου.
Για παράδειγμα δεν κλαίω ποτέ πάνω τους
ή φέρνω πάντα καφέ, δεν τους στερώ τη μυρωδιά τους.

Ξεφεύγω για λίγο.
Με τσαλακώνει η συγκίνηση.
Σβήνω με μανία.
Δεν σου επιτρέπω να ξαπλώνεις πάνω στο ποίημά μου.
Με λερώνεις.
Μην αλλάζεις τη σειρά των βιβλίων μου.
Μη τσακίζεις τις σελίδες.
Με τσάκισες.
Μίλα.
Πνίγομαι στους μονολόγους μου.
Με ακούει κανείς η τζάμπα χρεώνουν τη σιωπή μου;

Ανώνυμο

Άγκυρες

Νομίζω θα είναι πιo ωραία η κόλαση με την ταμπέλα της.
Γιατί συνήθως όταν την ζεις, την ονομάζουν οι άλλοι παράδεισο,
κι εσύ τους πιστεύεις.

                          Κοράκι

Άτιτλο

Θέλω να σε δω σπας
όπως το γυαλί μετά την κρούση.
Σε χίλια κομμάτια να σκορπάς
και να χάνεσαι μες της αβύσσου
τα σκοτεινά στενά,ανάμεσα στα τέρατα
που τρόμο σπείρουν γιατί θυμίζουν το αξιολύπητο εγώ σου.
Κι εκεί ξαναμμένη για ζωή
θα προσκυνάς το θάνατο
για ψήγματα προσοχής  θα βλασφημείς υποκρινόμενη το θύμα.
Η τρέλα τόσο κοντά όσο τα σώματα που ενώνονται θα κυριεύσει σαν σαράκι που κατασπαράζει τη σαθρή σου ύπαρξη.
Κι εγώ για σένα τη θυσία μου ζητώ
για να απαλλάξω τον έκπτωτο άγγελο που αγαπώ από τον πόνο που ήθελα να σε βρει.
Τελικά, ποιος αξίζει να χαθεί ;
Στου έρωτα τα δίχτυα αν μπλεχτείς ένα είναι το σίγουρο: θα χαθείς.
Ώρα θανάτου η στιγμή που με κοίταξες. 

ΑΝ

Άκρως Απαγορευμένο

καθώς σβήνω το παρελθόν μου
για να κρατήσω κάτι καλό
οι δαίμονες σέρνονται κάτω από το δέρμα μου

καθώς φεύγω μακριά
δεν μπορώ να κάνω τίποτα
παρά να πιστέψω σε ένα φως τόσο αμυδρό

καθώς πίνω πολύ
δεν έχω θλίψη για σένα
τώρα τελείωσα με αυτό

Μ.Τ.