Εγωισμός, κανιβαλισμός και φυσικές μπούκλες…
Ξέρεις πως είναι να καταστρέφεσαι ευχάριστα.
Να ρουφάς και να σε ρουφά η τραγικότητά σου ανακατεμένη με τζιν.
Κατέστρεψα το ανοσοποιητικό μου μπας και καταφέρω να βρω τον εαυτό μου.
Ή έστω έναν απ’ αυτούς τους εαυτούς που να μπορεί να μ’ αντέξει…
Ξέρεις, είναι κάπως δύσκολο να προσπαθείς να υπάρξεις ακυρώνοντας την ύπαρξή σου.
Η προσπάθεια να αποβάλλει τον εγωισμό από μέσα του ο άνθρωπος είναι άθλος.
Σαν να δίνεται μάχη ζωής και θανάτου στα μαρμαρένια αλώνια…
Ξέρουμε ποιος θα νικήσει…ακόμα και οι αισιόδοξοι το ξέρουν άσε που λεν τ’ ανάποδο..
Μου λείπει σεροτονίνη. Μου λείπει αυτοπεποίθηση.
Μου λείπεις και εσύ αλλά γάμησέ τα..
Καταναλώνω σκέψεις και έπειτα τις ξερνάω στη λεκάνη
παρέα με αναμνήσεις που άμα δεν τις σκοτώσω γρήγορα θα το κάνουν αυτές…
Εγωισμός. Θα μπορούσε να ναι o αρχηγός των 7 θανάσιμων αμαρτημάτων. Εύκολα.
Μου λείπει ένας βαθύς ύπνος.
Ένα έξυπνο αγόρι να με τσιτώνει και να με 6τάρει και ένα καλό τσιγάρο να με στρώνει…
Σκότωσα το παιδί που ήμουν κάποτε. Πρόλαβα και το κάνα μόνη αυτό τουλάχιστον.
Κάτι είναι και αυτό δε λέω. Δε λέω πολλά και νομίζουν πως κάτι έχω.
Κάτι έχω η αλήθεια είναι μα δεν κατάλαβα τι ακριβώς τελικά.
Κανιβαλίζω τον εαυτό μου κάθε τόσο.
Του έχω φορτώσει τόσα άχρηστα πράγματα που το μόνο αποτέλεσμα τελικά
είναι να γερνά και το μέσα μου και το έξω μου.
Με κανιβαλίζω και με δηλητηριάζω με χίλιους τρόπους τη μέρα.
Από που να το πιάσω. Άστο δεν αξίζει καμία προσπάθεια κατανόησης.
Έχει κλειδώσει το μυαλό μου άσχημα τελευταία
και το κλειδί όλο και σκουριάζει και η κλειδαριά όλο και φθείρεται…
Γι’ αυτό σου λέω να μιλάμε καλύτερα για τρίχες.
Οι φυσικές μου μπούκλες είν’ υπέροχες. Τρίχες!
Μου λείπει ένα βαρετό όνειρο ακόμα. Τρίχες κατσαρές…
Ηρέμισε μου λένε δεν είναι όλα όπως τα βλέπεις ρε.
Μεταξύ μας, ξέρεις πως τα βλέπω; και αν βλέπω κάτι στο φινάλε-φινάλε;
Εγώ από πάντα αγαπούσα το μαύρο χρώμα
και ας μην το ταύτισα με κάτι που εσύ νομίζεις. Απλά ένιωθα οικεία μέσα του.
Αλλά ξέρω, όλα πλέον είναι lifestyle γαμημένο.
Την γαμημένη στιγμή που εμένα μου λείπει Ανάσα..
Και όταν σου λέω να φέρουμε τούμπα το τραπέζι δε θέλω να μου λες πόσο κοστίζει
Και γιατί να κοστίζει αδερφέ; Εμένα ποιοί με ρώτησαν πως θα ‘θελα
όχι πως ονειρεύομαι να ζήσω, μην το πάμε και τόσο μακριά…απλά πως θα ‘θελα ρε παιδί μου.
Μα τι λέω; καλύτερα να βάψω τις μπούκλες μου ροζ ή μωβ
να μην περνάω απαρατήρητη, να ‘μαι σέξι και καυλιάρα και ίσως έτσι όλα τα προβλήματα λυθούν…
Σβήσε το φως θέλω να κοιμηθώ. Σβήσε και εμένα άμα μπορείς…
Α ξέχασα πιθανόν δεν άναψα Ποτέ…
Y.γ έλα πάμε μία βόλτα στο τυχερό βουνό εμείς οι Άτυχοι…
BlackSalome
