Το σπίτι στον αριθμό δώδεκα

Το σπίτι στον αριθμό δώδεκα πάνω από την πλατεία
Είναι το σπίτι που σε γνώρισα γυμνή.
Το σπίτι είναι μαρκαρισμένο με τον αριθμό της ολοκλήρωσης.
Κάπου εκεί μέσα,
Φιλοξενήθηκε η μεταξύ μας ολοκλήρωση/Ολοκληρώθηκε η μεταξύ μας φιλοξενία.
Το σπίτι στον αριθμό δώδεκα βρίσκεται ακόμα στη θέση του, σχεδόν αγέραστο.
Και μου θυμίζει κάθε φορά που περνάω,
Πως χωρίς εσένα
Δεν υπάρχω.

ody

Προαίσθημας

Το μίασμα του Πρίν
Αυτό το τέλειο Ήταν που γίνεται εύκολα Είναι.
Μάζες σ'αυτό όλο ζούνε.
Και με Χάρη χαιρετούν τις καρδιές τους.
Αυτό το Ήταν,ένα ολοφάνερο Είναι φάντασμα.
Ένα Ήταν-Γίγνεσθαι που Είναισθαι και δεν είναι.
Μία αρνητικού φορτίου περιστροφή
Ντυμένη Αυτοκαταστροφή
Τα κάμει όλα στο του Καλού και του Εγώ.
Άνθρωπα!
Ποια μυστήρια δεν θα δείς,σύ θα τα καλύψεις
Στο Είναι επιλέγεις.
Διάσημοι κήποι.
Αναμνήσεις.
Και στη ψευδαίσθηση του Κάλου και Κακού
Αρμονία λείπει.
Βέβαια,δεν γνωρίζω αν μίλω για κάτι ανθρώπινο.
Ενίοτε,επιλέγω καλόκακα το καραβάνι της Ειρωνείας
Όλο παιχνίδι και σκέρτσο.

Βλεάγριμος.

Ανώνυμο

(Κλικ, είναι ο ήχος
που κάνει το μυαλό μου
όταν οι διακόπτες του τα παίζουν.)

Ερχόμαστε, όχι τυχαία, κλαίγοντας.
Ο χρόνος συνήθως
περνάει άδοξα εδώ.
Στρυμωγμένοι, εκνευρισμένοι
σε έναν υπερπληθή πλανήτη.
Παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα
το έκτακτο δελτίο
καβλώνουμε λίγο με τα πτώματα
τις βόμβες
τους ομαδικούς τάφους.
Χωνόμαστε στα τραμ και το μετρό,
παθαίνουμε ασφυξία.
Τρέχουμε, τρέχουμε, ανασαίνουμε ρηχά.
Πετάμε τα ψήγματα ευτυχίας μας
στην διακριτική ευχέρεια
των περαστικών.

Άμα είμαι μόνος
για πολύ καιρό
με πιάνει και στεναχωριέμαι.
Δακρύζω λίγο
(σπάνια και στα κρυφά)
σκεπτόμενος πόσο άτυχος είμαι.
Άτυχος
που δεν ήρθα εδώ ως αρουραίος
ή ως σκύλος
ή ως κάτι άλλο πέρα απ’ αυτό το απροσδιόριστο που είμαι τώρα.
Θα πλατσούριζα ευχάριστα
στις λάσπες μου
έστω και αδέσποτος
έστω και βρώμικος,
όσο κι αν φοβάμαι τα μικρόβια.

(Κλικ, είναι ο ήχος
που κάνει το μυαλό μου
όταν οι διακόπτες του τα παίζουν.)

Παροξυσμός,
σαλτάρισμα.
Ακόμα νομίζω πως ακούω
την μάνα μου να φωνάζει τ’ όνομα μου
σε ένα ντελίριο πόνου,
όταν δεν κοιμάμαι καλά.

Ο γιατρός μου λέει πως είμαι άρρωστος.
Θα φταίει που δεν του έδωσα κάτι παραπάνω
να πιεί έναν καφέ.
Θα φταίει που δεν τον άφησα
να μου χώσει το θερμόμετρο του στον κώλο.

Κάθομαι και χαζεύω στην οθόνη του υπολογιστή
τις όμορφες γυναίκες
με τα στρογγυλά μεγάλα στήθια
και τους όμορφους άντρες
με τις καλοσχηματισμένες ψωλές
που τις γαμάνε
χωρίς να τις κοιτάνε ποτέ.

Πρέπει να χαίρονται όμως.
Αφού χαμογελάνε.
Όλοι μάλλον χαίρονται που είναι εδώ.
Εκτός από μένα.

Αλλά ο γιατρός μου λέει
πως γι’ αυτό φταίω εγώ
με τις περίσσιες και τις ελλιπείς ουσίες μου
με τις άτακτες νευρικές μου οδούς.
Η μάνα μου θα έλεγε να σκέφτομαι πιο θετικά.

Έχω ακούσει, βέβαια
πως κάποιοι αυτοπυρπολούνται στους δρόμους
άλλοι εκρήγνυνται
και σκάνε στα μούτρα των περαστικών.
Εγώ όμως θα πάρω τα χαπάκια μου.
Δεν πειράζει που με ζαλίζει
Δεν πειράζει που με κάνει να θέλω να πεθάνω.
Τουλάχιστον δεν θα ψάχνω
τα μυαλά μου στα πεζοδρόμια.

Ίσως βρω και μια δουλειά.
8 με 8.
Είμαι υποχρεωμένος
να είμαι παραγωγικός.
Ίσως βρω και μια γυναίκα
να γεννήσει τα παιδιά μου.
Είμαι υποχρεωμένος
να μοιραστώ την ομορφιά του κόσμου
και με άλλους.

Αλεξάνδρα Επίθετη 

Μεταμεσονυχτια εκρηξη

Εψαχνα ηφαιστεια χωρις λαβα
και θαλασσες χωρις αφρο
αστερια που δε λαμπουν
και γυμνα δεντρα.
Το μονο που βρηκα;
Σκιες.
Ανεμοδαρμενες, χτυπημενες,
προδωμενες.
Οχι απο τον ανεμο
ουτε τη λαβα
ουτε τον αφρο
απο τον ιδιο τους τον εαυτο.
Απλες σκιες.
Χωρις ονοματα, μονο ταμπελες.
Τι σε κανει να νομιζεις
πως εισαι κατι αλλο;
Πως περπατας και αναπνεεις
για εσενα;
Ελα ακολουθα το κοπαδι
θα σε φανε οι λυκοι.
Εισαι μια σκια,
Τιποτα.

Σεληνοφιλια

Pretty καρδιά

Λέδις και Τζέντελμεν,
Σας παρουσιάζω το ολοκαίνουργιο μοντέλο της pretty καρδιάς.
Διαθέσιμη σε 5 μονοχρωματικές εκδόσεις (πράσινο της ζήλιας, ξινοκίτρινο, μελαγχολικό μπλε, παθιασμένο κόκκινο, εγωκεντρικό σμαραγδί, φυστικί του μαλάκα).
Οι ευρύχωροι κόλποι και κοιλίες της επιτρέπουν την άνετη είσοδο και έξοδο συναισθημάτων. Η επακόλουθη εύρυθμη κίνηση τους από και προς τον εγκέφαλο και η εμπότισή τους με φαιά ουσία επιφέρει την ικανοποιητικό έλεγχο των αντιδράσεών σας, τόσο νοητικών όσο και σωματικών.
Ξεχάστε πια τις μέρες που η καρδιά σας ήταν ξέφραγο αμπέλι και τα συναισθήματα όριζαν τη ζωή σας. Πάρτε στα χέρια σας -και έπειτα χώστε στο στήθος σας- την θαυματουργή pretty καρδιά και ταυτόχρονα ελέγξτε μια για πάντα τη ζωή σας.
Αν δε με πιστεύετε ακούστε τι λένε οι ικανοποιημένοι καταναλωτές μας.
“Παλιά ήμουν πολύ άστατη και κάθε μήνα παντρευόμουν, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο πατέρας μου. Πλέον με την pretty καρδιά ελέγχω απόλυτα τα συναισθήματά μου και μπόρεσα να ξαναγίνω πουριτανή και να διαλέξω ανάμεσα στον Αλί Σαμπίρ και τον Στέφανο”
Χριστινάκι

Nave

Μην εξηγείς ότι θα σου πει το μάτι

μην εξηγείς ότι θα σου πει το μάτι
είναι ένα ψέμα παιδί της μαύρης γης
μην ακούσεις το αφηνιασμένο άτι
είναι το σήμαντρο του τέλους της πνοής

το σούρουπο χαράζει μαύρα χιόνια
στην τράπεζα του γέροντος σοφού
και η στιγμή πεθαίνει αιώνια
στα μέρη του θανάτου του θεού

στα πόδια του Φρίντριχ μεγαλώσαν
παιδιά από την άσπρη Ανατολή
που σαν μικρά αστέρια επιβιώσαν
στα πόδια του σαμάνου στη φυλή

Μικρό Ρο

Η ιδέα

να ήταν η μοίρα σου φτωχιά
να δεις πως αμέσως
ο κόσμος θα βαφόταν
μαύρο γυαλί που σπάζει υστερικά

σαν χέρια σκισμένα από σίδερα
που στον δρόμο κοιμούνται
σε  φωτεινά κλαξόν ανάμεσα
και ποδοβολητά

η νύχτα σου θα ήταν ατελείωτη
δεν θα είχες τον καιρό
τον ουρανό να εκτιμάς
μέσα στη σκόνη του κορμιού
σου να ματώνει

Πινακίδες

Πινακίδες
Αυτό είναι η ζωή μας τελικά;
Ένα μάτσο καλά καρφωμένες στο έδαφος πινακίδες;
απρόσωπα μηνύματα – εντολές που νουθετούν την ύπαρξή μας;
Και ταμπέλες! Πολλές ταμπέλες!
Άλλοτε φωτιζόμενες,
Έτσι ώστε και να μην το ‘χες σκοπό αναγκαστικά θα ρίξεις έστω μια κλεφτή ματιά
Κι άλλοτε σκουριασμένες,
απο καιρό αφημένες να σαπίσουν
μαζί με το τοπίο γυρω τους
διατηρώντας όμως παρ’ όλα αυτά το μήνυμα με τα όχι και τόσο ξεκάθαρα γράμματα
μα αρκούντως τόσα στον αριθμό για να σε βάλουν στο νοήμα
Ενα σωρό υποσυνείδητα μηνύματα,
καταιγισμός συναισθημάτων κι ερεθισμάτων
μόνο από μια ασυναίσθητη κλεφτή ματιά!
Πόσο υπέροχο!
Και αγχωτικό ταυτόχρονα
Όντα χωρίς δικό τους νου έχουμε καταντίσει
Με νόηση μεν,
αλλά νου κατευθυνόμενο
Αυτό είναι που φοβάμαι
την υποταγή στις πινακίδες..

Lilianna Loca

Η τέλεια ατέλεια

γιατί να λέμε τέλειο
είναι τυραννική η υπόθεση ότι το τέλειο είναι
δεν πάει να γαμηθεί το τέλειο
και οι μορφές και οι εκφάνσεις του
είμαστε οι μικρές μας στιγμές
οι ατελείς που δεν βλέπει κανείς
οι ατελείς οι κίβδηλες
αυτές τις στιγμές σου ερωτεύομαι συνέχεια
και σε αυτές δεν υπάρχει τίποτα τέλειο
ακριβώς η ημιτέλειά τους
τις κάνει αυτό που είναι
το σημείο της επιτυχίας είναι
εκεί που κάνεις λάθος
εκεί που είσαι άνθρωπος
εκεί που είσαι η ατελής τυχαιότητα