Άτιτλο

Μόνο καθώς σμίγαμε βρίσκαμε ειρήνη 

Μόνο καθώς έπαιρνα το κορμί σου δάμαζα τα δαιμόνια μου 

Μόνο καθώς σε τελείωνα γαλήνευε το μυαλό μου 

Μόνο στην ηδονή κάναμε ανακωχή

Tάσος Δ.Π.

Φθινόπωρο αόριστου τόπου και χρόνου

Κάθε τόσο πέφτει η θερμοκρασία  

Ξεσπούν βροχές και έρχονται τυφώνες. 

Δεν είμαι ειδική για να μιλήσω για ηθική  

Μα είμαι πλέον η καταλληλότερη να μιλήσει για ανηθικότητα. 

Τα' χω γαμήσει όλα πια  

Τα ‘χω κάνει σκατά. 

Δεν αντέχω πια να κοιμόμαστε χωριστά. 

Δεν αντέχω και δεν αντέχομαι. 

Παρεκτρέπομαι. 

“δεν είμαστε όπως οι άλλοι”, μου λες  

Μου λες πως “έτσι πρέπει. Να διαφέρουμε” 

Η διαφθορά της εξουσίας  

Και οι αυτοκτονικές μου τάσεις  

Έπαψαν πια να αποτελούν μονάχα βάσεις, για την ομοιοκαταληξία μου. 

Να ήσουν εδώ  

Να τσακωνόμασταν για ασημαντότητες  

-“δεν μ’ αρέσει το μίζερο φαγητό σου” 

-“δεν μ’ αρέσει ο υπερκαταναλωτισμός σου” 

Να μου διαβάζεις,  

Να σου διαβάζω  

Σε κάποιο μπαλκόνι, κάποιας πολυκατοικίας στην Αθήνα  

Τότε που έχει ψύχρα πρώτη φορά μετά το καλοκαίρι, 

Τότε που φτάνουν τέλη Φθινοπώρου. 

“μην ρομαντικοποιείς την θλίψη μας” 

Θα σου φτιάχνω καφέ το πρωί (5:00 μ.μ.) 

Αφού θα ‘χω ξυπνήσει ώρες πριν περιμένοντάς σε να ξυπνήσεις,  

Όσο εσύ θα κοιμάσαι σαν βόδι και θα βλέπεις κάποιο κακό όνειρο 

Κι εγώ θα πλήττω καθώς (θα) έχω την ανάγκη να αλληλεπιδράσω μαζί σου. 

Συγγνώμη αν γκρινιάζω υπερβολικά  

Συγγνώμη αν γίνομαι απόμακρη καμιά φορά 

Δεν φταίω εγώ που αλλάζω πρόσωπο συχνά. 

Είναι το αλκοόλ , το τσιγάρο, 

Είναι τα όσα δεν θα προλάβω να κάνω 

Καθώς η ζωή μου είναι μικρή  

Και περιορισμένη. 

Δεν μένει πολύς καιρός σαν Ελένη. 

Ζωντανοί - νεκροί . 

Ακόμα θέλω να ‘μαστε μαζί. 

Ακόμα σε περιμένω γυμνή  

Κι εσυ απέχεις απ’ το στρώμα μου πεντακόσια χιλιόμετρα. 

Γαμημένα χιλιόμετρα. 

Πάρε το λεωφορείο με το φοιτητικό σου εισιτήριο.

Θα σε περιμένω στη στάση. 

Ντύσου καλά, έχει κρύο εδώ. 

Ειδικά αν είσαι μαζί μου  

Κάνει πολύ κρύο εδώ. 

Μην σε νοιάζουν τα φράγκα, θα την βρούμε την άκρη. 

Μείνε μαζί μου, γίνε δικός μου. 

Θα γεμίσω το μπακμπαγκ με ασιδέρωτα ρούχα  

Και θα σου ψιθυρίσω στο αυτί , λίγο πριν ξυπνήσεις  

“πάμε να φύγουμε μακριά” 

Προτιμώ τους αγνώστους, τους παράνομους, τους κλέφτες. 

Πάρε με μακριά από ‘δω 

 Κάνε με να ξεκουνηθώ 

Να θυσιάσω πια τον παλιό εαυτό 

Να τον κάψω ζωντανό, 

Μόνο για να ξυπνάω βλέποντας τα μάτια σου. 

Για να σου φτιάχνω καφέ  

Για να μου μαγειρεύεις κεμπάπ σόγιας  

Για να κάνουμε καλό 

Ή έστω αρκετά καλό σεξ, 

Για να πετάξω επιτέλους τα χάπια στην τουαλέτα  

Και να μην τα καταπιώ 

Όπως κάθε μέρα. 

Γίνε δικός μου  

Κι έλα να κάψουμε την πόλη στο όνομα του έρωτα.

Ελένη Παπαστεργίου/Grusel

Ψυχογράφημα

Από αυτές τις μέρες που τα φοράω όλα μαύρα και φεύγω βιαστικά

Κλειδώνω δύο φορές

Κατεβαίνω από τις σκάλες μην πετύχω κανέναν γνωστό

Κρατάω τα κλειδιά στο χέρι για να συγκεντρώνονται

Περπατώ στο δρόμο με τη λευκή διαχωριστική γραμμή για να ακροβατώ πάνω της

Θέλω να πάω κάπου χωρίς κόσμο, μα βλέπεις έχω τις φοβίες μου

Παίρνω τις σύντομες διαδρομές, για να γυρίζω πάντα βιαστικά σπίτι

Ανεβαίνω από τις σκάλες μην πετύχω κανέναν άγνωστο

Ξεκλειδώνω δύο φορές

Ανάσα

L'appel du vide

Πάνε μέρες

πάνε μέρες που δεν κοιτιόμαστε, αγαπημένε μου

και οι ριπές από τα μάτια σου

που άλλοτε βάναυσα με διαπερνούσαν

τώρα εύχομαι να με χάιδευαν απαλά

πάνε μέρες που δε φιλιόμαστε, αγαπημένε μου

και τα υγρά σου χείλη νοσταλγώ

να ανέπνεα στο λαιμό σου μια στιγμή

και να ανταμώναμε να ξεδιψάσουμε και οι δυο

πάνε μέρες που δεν αγκαλιαζόμαστε, αγαπημένε μου

τα μακριά σου χέρια να νιώσω 

και να πειράζω με τις άκρες των δαχτύλων μου

τις λεπτομέρειες από το τατουάζ σου

και τις σχισμούλες που κάνουν τα μάτια σου

όταν καταφέρνω να σου κλέψω ένα χαμόγελο

πάνε μέρες που δε σμίξαμε, αγαπημένε μου

και μακάρι να παίζαμε στις γραμμές

ανάμεσα από τους δείκτες των ρολογιών

και το αύριο να ήταν απλώς ένα επίρρημα

και το μέλλον να μην ερχόταν μ’ ορμή κατά πάνω μας  αλλά το αντίστροφο

ανώνυμο