Κυριακή 23 Ιουλίου 2017

431 Nephele


Θα σε κοιτάξω, φορές θα σε γνωρίσω κύμα νυχτερινό, του φεγγαριού το διάδρομο να σπάει.
Θα σε νιώσω, στιγμές, θα τρομάξω,μουσώνας και ορμή, ακίνητος μέχρι να ησυχάσεις.
Θα σε ακούσω, ώρες, θα σαστίσω,εκστατικός στη δύσκολη του φαραγγιού μουσική που κουβαλάς.
Θα σε αγγίξω, μήνες, σφιχτά, κοράλλι που χαράζει 2 γραμμές παράλληλες με αυτήν της μοίρας, στην παλάμη.
Χρόνια θα ψάξω των ματιών σου το σμαράγδι, μια έδρα του μικρή να λάμπει, θαμμένο στον καφέ πορτοκαλί καμβά, εκεί που το ποτάμι το χώμα δυναστεύει.
Ποτέ δε θα σε εννοήσω, ποτέ δε θα σε καταλάβω.

Γιάννης Μπροκαλάκης

Σάββατο 22 Ιουλίου 2017

Άτιτλο


Ο καταραμένος ποιητής έχει όλα τα στάδια οι μάλλον κάποια από αυτά ναρκωτικά έρωτας αγάπη ψέμα αλήθεια και φυσικά πόνο και μεγάλη δίψα για γλυκιά ζωή. Ποίημα χωρίς αιτία.

Ανώνυμος

Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Hot stress


κι όσο ξημέρωνε κολλούσαμε
και όσο αφήναμε ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες μπαίνανε ακάλεστοι
κάθε λογής περαστικοί
και μύγες
αχ, οι μύγες
χειρότερες κι από τα κουνούπια
ψάχνανε αδιάκριτα τα ρούχα σου και τα μαλλιά μου
και στο τέλος μας αδειάσανε τις τσέπες
και  έφυγαν μέσα στη ζέστη,
χάθηκαν μεταξύ ψυχρού και θερμού ρεύματος
λίβα και ερκοντίσιον
παράνοιας και όασης
μ΄ένα μαγιό στο χρώμα της ζέστης που, τι τύχη
ούτε οχτώ ευρώ δεν κόστιζε
έπαιζε αφρικάνικα και χόρευε μανιωδώς
και ίδρωνε μανιωδώς
και δε μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από αυτό το θέαμα
και όσο ξημέρωνε κολλούσαμε
κι όσο κολλούσαμε
ξημέρωνε
και η ζέστη, μάτια μου, είναι κολλητική, φύγε από πάνω μου

σε θέλω, αλλά
με αυτή τη ζέστη
ίσως να μη με θες εσύ
σκέψου το – αγκαλιά με τον ανεμιστήρα

είμαστε πολλοί για να χωρέσουμε σ’ένα μαγιό

τι θα έλεγες για γυμνισμό;

Α.(ρετή)

Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

Άτιτλο


Υποφέρουμε από μία ατελείωτη και αβάσταχτη μοναξιά.
Η ύπαρξή μας σε κάθε της βήμα, σε κάθε ανούσια πτυχή της καθημερινότητας πονάει.
Αγνοούμε τους σπασμούς.
Αγνοούμε την επιληψία.
Η ύπαρξή μας είναι επιληπτική.
Αυτό δεν αλλάζει.
Ενδιάμεσα καπνός, αλκοόλ και τέχνη. Και ξανά σπασμοί.

Ε. Κ. 

Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017

Αταιλια


Ξέρεις γιατί μ’αρέσει η ατέλεια;
Γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να τελειώσω κάτι,
είμαι ατσούμπαλη ,
αφήνω τα περισσότερα πράγματα στην μέση.
Είμαι απρόσεκτη,
λες και με γέννησε τυφώνας,
δεν βλέπω μπροστά μου,
τα μάτια μου είναι μόνιμα ανοιχτά για πολλά ,
όμως δεν προσέχω τον εαυτό μου.
Είναι αυτό που μου λες που και που πως σου την σπάει,
αλλά έτσι είμαι ,
προσπάθησαν να με αλλάξουν ,
να με πλάσουν στα μέτρα τους,
δεν τα κατάφεραν,
δίστασαν λίγο μόλις κατάλαβαν ότι δεν τους ακούω.
Κι έπειτα;
Έπειτα έφυγα απ’ αυτούς,
με έψαξαν για λίγο και βαρέθηκαν,
πλέον δεν με ψάχνει κανείς.
Βασικά, γράψε λάθος,
με ψάχνουν κάποιοι ,
κάποιοι που δεν προσπάθησαν ποτέ για κάτι περισσότερο,
κάποιοι που δεν με έμαθαν και στέλνουν ένα μήνυμα μια φορά στο τόσο για να δουν πως είμαι ,
κάποιοι που ζητάνε πολλά από μένα
, μα δεν παίζει να τα πάρουν.
Είναι αυτοί, οι πολλοί, που δεν τους θέλω.
Αυτοί που σιχαίνομαι ,
αυτοί που με κάνουν να κλαίω από λύπηση για εκείνους
και για μένα πολλές φορές.
Είναι αυτοί , που μοιάζουν με πολιτικούς και νταβατζίδες.
Μοιάζουν με παπάδες και δικηγόρους.
Μοιάζουν με μαγαζάτορες που δεν πληρώνουν τους υπαλλήλους.
Μοιάζουν με κομπλεξικούς παππούδες.
Μοιάζουν με αγάμητους εργάτες.
Βέβαια , είναι και οι άλλοι.
Οι άλλοι που μοιάζουν με όνειρα.
Με όνειρα και πουλιά.
Είναι οι άλλοι ,που τους ξέρεις μόνο εσύ.
Και που θα σε αλλάξουν χωρίς να το καταλάβεις,
για το δικό σου καλό,
χωρίς να το καταλάβουν ,
για το δικό τους καλό.
Είναι οι άλλοι που μοιάζουν με κλόουν ,
όχι αυτούς που φοβάσαι ,
τους άλλους που σχηματίζουν μπαλόνια στο ζώο που θες.
Αυτούς κρατάω,
αυτούς γιατί γουστάρουν την αλήθεια μου.

Κοράκι

Πώς μπορεί κάποιος να μου ζητήσει ψυχραιμία

Πώς μπορεί κάποιος να μου ζητήσει ψυχραιμία
Εμένα το αίμα μου βράζει
Έχει τα αρώματα από κάθε μου μεθύσι
Πως μπορεί κάποιος να μου ζητήσει ψυχραιμία
Την έχουν τα ψάρια
-Έτσι λένε όποιον είναι καινούργιος στο παιχνίδι
Εμένα το μυαλό μου τρέχει σαν πίθηκος σε ανήλιο λιβάδι
Στρεβλώνει κάθε ιδέα
Την διασπά
Ξεχνά το πραγματικό
Το ταξιδεύει
Όλα είναι σαν παιχνίδι
Για το μυαλό μου
Μια μπάρα με ενέργεια και εγώ την καταναλώνω
Γίνομαι φάσμα και τρέχω να αναγεννηθώ στο πτώμα μου
Ποια ψυχραιμία
Αυτή είναι για τους μισούς
Για τους φοβισμένους
Η μεγαλύτερη δύναμη είναι
να αντέξεις το αίμα να  κυλά στις φλέβες σου
και να ζεματάει
να αχνίζει
να νιώθεις το σώμα σου έτοιμο να εκραγεί σαν χύτρα
που την γέμισες με νερό και ξέχασες ότι βράζει
Για εμένα αυτό είναι δύναμη
Γιατί με αυτό ανατινάζεις την κανονικότητα τους
Και αυτή είναι το ξυράφι που θα κόψει τα λαρύγγια τους.

Άλεφ

Άτιτλο



Μη δεθείς
θα το αντιληφθούν
οι άνθρωποι
και σαν όρνια
θα σε κατασπαράξουν.
Μη κλάψεις
θα μυρίσουν το δάκρυ σου
και θα πέσουν
να σε φάνε.
Μη δείξεις ίχνος
αδυναμίας​
θα σε βαπτίσουν θύμα τους
-- λίγο- λίγο θα σου πίνουν
το αίμα ωσότου να υποκύψεις
στα αλαζονικά προστάγματα τους.
Μην εμπιστευτείς
θα σε απογοητεύσουν
θα σε διαβάλουν
θα σε εκμηδενίσουν
με τρόπο διακριτικό
ώστε να νομίζεις ότι
νοιάζονται για σένα-- αλλά
τέτοιος βλάκας είσαι που
παραμυθιάζεσαι.
Μη λοιπόν
για το καλό σου.

Αγγελική Σπανδωνίδου