Η λευκή μπουκαμβίλια στην αυλή του πλέκει τα κλαδιά της πάνω από την είσοδο.
Η λευκή μπουκαμβίλια σαρώθηκε από τον κηπουρό την τελευταία μέρα του φθινοπώρου. Μαραμένα λευκά άνθη στην άσφαλτο, στην πόλη που δεν χιονίζει σχεδόν ποτέ.
Σε μια γωνιά της αυλής που κοιμάται τον χειμωνιάτικο ύπνο της, λεπτό κλαράκι κόκκινης μπουκαμβίλιας αιματώνει την καρδιά
μου.
Μ.
Αλλάζοντας κρεβάτια, αλλάζουμε και δέρμα. Το θέμα είναι πιο μας αρέσει περισσότερο. Ή και ποιο είναι το πιο αναγκαίο. Και πάντα μας αφήνει με την εντύπωση πως έχουμε μόλις ξυπνήσει.
ανώνυμο
Ακουμπώ το κεφάλι μου
Σε ένα μαξιλάρι από λάβα
Για να κοιμηθώ
Λεπτά
Ώρες
Ή χρόνια προδοσίας
Μακάβρια χρόνια
Χρόνια όμορφα σαν πτώμα
Πρέπει να κοιμηθώ
Και γιατί να ξυπνήσω;
Για να ζήσω σε έναν κόσμο
Όπου κρύβεται ο άνθρωπος
Πίσω από την πόρτα
Και όπου οι ελπίδες κόβονται
Τις ημέρες των γιορτών
Γιατί να ξυπνήσω;
Για να ζήσω μια εποχή πολέμου
Στιγμές τρόμου
Και στιγμές αποχαιρετισμού
Αυτό είναι η ζωή; ...
Χτίσαμε τον αιώνα μας
Με τις υποσχέσεις μας
Και με τις πιστές μας αγάπες
Αλίμονο! Η στέγη καταρρέει
Και να μαστε, απογυμνωμένοι!
Μην εκπλήσσεστε
Αυτή είναι η αλήθεια μας
Που μας χαστούκισε
Στη μέση ενός μυστικιστικού ύπνου
Μονοπωλήσαμε την περιπλάνηση των φεγγαριών
Λερώσαμε τα πέταλα του μέλλοντος
Βάλαμε συρματοπλέγματα στο πρόσωπο της ζωής!
Πέστε μου, πού είναι το τσάι μας
που ήπιαμε στο ρυθμό
ενός χαμένου τραγουδιού;
Πού είναι τα όνειρά μας
που δημιουργήσαμε
κάτω από τους θόλους της Σαντορίνης;
Και πού είναι τα γέλια μας
Που σμιλέψαμε
Στα πράσινα χωράφια;
Πού είναι η ζωή μας; …
Δεν υπάρχει πλέον!
Τι μας απομένει;
Τίποτα!
Μόνο ένα αιώνιο εκκρεμές
Με ένα δυνατό χαμόγελο
Μας πετάει στην άβυσσο της εκδίκησης.
Μεταφράστηκε από τον Σοφία Αργυροπούλου
Mohamed Gassara
κοίτα να δεις
που μερικές φορές έχω τον απέθαντο
κι άλλες
ξυπνάω και θέλω να πεθάνω_
όχι ολοκληρωτικά
λίγο μόνο για να ξαναμπώ σε εγρήγορση.
γιατί κάποιες μέρες περιστρέφομαι γύρω από το εγώ μου
κι άλλες
θέλω τόσο να το απαρνηθώ;
φασκόμηλο
Συννεφιασμένο το είναι σου. Θα έρθει καταιγίδα; Ή μήπως κατέβασε ο ουρανός καρέκλες λίγο πριν έρθω; Τα σύννεφα δεν μοιάζουν για περαστικά. Οικεία πάντως η ατμόσφαιρα.
Βλέπεις, εκεί που ζούσα είχα πάντα μια ομπρέλα στην τσάντα μου. Λίγο πριν φύγω την κρατούσα συνέχεια στο χέρι. Και τώρα που το σκέφτομαι, πάντα έχω μαζί μου μία. Έτσι, από συνήθεια.
Αλλά για κάτσε.. περίμενε. Σήμερα, δεν την πήρα μαζί μου. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν θυμάμαι καν που την έχω αφήσει. Βλέπεις, δεν κοίταξα τον ουρανό πριν φύγω. Ούτε και ρώτησα αν βρέχει συχνά εδώ.
Kαι τώρα που το ξανασκέφτομαι, καθόλου δεν με ενδιαφέρει. Τι κι αν πάλι τα πόδια μου βραχούν και με πιάσει ρίγος; Τι κι αν τα ρούχα μου χαλάσουν και το σώμα μου κρυώσει; Βλέπεις.. θα βρω πάλι το δρόμο για το ζεστό μου σπιτικό.
Άνδρια
Είσαι σε τόπους μακρινούς
Να σε κατηγορήσω δεν μπορώ που ζεις τα όνειρα σου
Πριγκίπισσα, βλέπεις τον πύργο σου, όλα σου ανήκουν
Κατηγορώ εμένα
Εμένα και τα λάθη μου
Βρίσκω στιγμές που μισώ τον εαυτό μου στην σκέψη την δική σου
Κατηγορώ εμένα και την αδυναμία μου
Την αποτυχία μου, που δεν σε ακολούθησα
Έχεις καιρό γράμμα να στείλεις
Στην επαρχία άλλαξαν όλα
Εδώ και αν δεν νιώθω ασφαλής
Τα βράδια συνθέτω, μουσική συνθέτω
Για εμένα και εσένα
Ακούω τη βροχή και κοιτάζω τον ουρανό ιδέες για να κλέψω
Να είσαι καλά στο παλάτι
Τον εαυτό σου να προσέχεις, όπως έλεγα πάντα
Και να στείλεις κανένα γράμμα, νέα σου να μάθω
Είναι άδικο να σαπίζει η ψυχή για μια και δυο αδυναμίες
Τηλέμαχος
Για εμάς που η ανατολή μας βρήκε να κοιτάμε το πάτωμα,
και όχι το ταβάνι.
Και η αυγή της είχε πιότερο σκοτάδι.
Γιατί κάποιος, μάλλον αυθαίρετα, είχε πάρει
όλα τα φώτα
των προδομένων παραδείσων.
Τζιβαέρι
Κάποτε έμενα σε ένα κουτί.
Που το έλεγα κελί.
Είχε τρεις τοίχους και έλειπε το ταβάνι
και δεν μπορούσα να ξεφύγω μην τύχει και δεν φτάνει
μια αλυσίδα χάρτινη,
ο ίδιος μου ο εγωισμός,
μην τύχει και πεθάνει
μα δύο ήμασταν πολλοί
στενάχωρα στενοί
και σαν να μην έφτανε αυτό μπαστακωθήκαν διερχόμενοι
απ τις ιδέες τους περιπλανώμενοι
πλανώμενοι επιθυμιών και μόνο από τα θέλω τους ορμώμενοι
είχε συνωστισμό
και τι να κάνω ντράπηκα πήρα κι ένα μαχαίρι και σκότωσα το εγώ
πάλι όμως δεν χωράγαμε τραβήξαμε λαχνούς
και με μισό το μάτι τους
στραβά πως με κοιτάζανε
με διώξαν, με πετάξανε
και ότι απέμεινε στο τέλος τους
είπε...ευχαριστώ
ένα ευτυχισμένο πιά
ευχαριστώ
The scarecrow
Σαν άνθος από αμυγδαλιά
Μέσα από τις ρίζες και τους κορμούς σου,
με γέννησες, κι ύστερα με άνθισες.
Μα σαν όλα τ' άλλα,
ήσουν δέντρο κι εσύ,
και για ν' αναγεννηθεις,
με μάρανες,
και μ' άφησες να πέσω.
Όμως το άνθος,
αν η τύχη του δεν το γελάσει
και κανένας άνεμος δεν το φυσήξει μακριά,
κάτω απ'το δέντρο του θ' αφήσει
την τελευταία του πνοή,
κοιτώντας απ'τα δικά του τα κλαδιά
τα νέα άνθη•
να ανθίζουν, να γελούν,
να σε ομορφαίνουν.
Μίλκυ Γουέι
Πετούμενα όνειρα,
και εμείς χορεύαμε τα βράδια σκοτεινά,
Και η μοίρα έγνεφε δειλά και πεινασμένα,
Σε λυπηρή γιορτή αγκαλιασμένα τα πουλιά
Χορεύανε και σέρνανε από τη μύτη και εσένα
Σε μελωδία ξένη δυνατή και με ηχώ
Τα όνειρά μας το πρωί είναι πεταμένα
Του χρόνου θα έρθω να τα ξανά βρω
Σε πανηγύρι των σιωπών, αναστημένα
Ανώνυμο
Κι ήμασταν λέει χωρίς δουλειά
Στο πάρκο οι σκύλοι δεν είχαν λουριά
οι γάτες έτρεχαν με σηκωμένη ουρά
Απάνω στις ταράτσες χαιρετιόμασταν διψούσαμε για ουρανό παραδεχόμασταν
Και λέει ξυπνούσαμε στις 11 παρά
βολτάραμε
σαν τα μικρά παιδιά
Ελεύθεροι, ωραίοι κι ευτυχείς
Εμείς, μωρό μου, ήμασταν εμείς
Απαλλαγμένοι από ευθύνες και ωράρια
απ’ τα Σεπόλια ως την Αστυπάλαια
μαζί σου όλα τα περπάτησα
στα κακοτράχαλα δρομάκια του δήμου
σε αγάπησα
Και τους νοικοκυρέικους περιορισμούς
μαζί μου θα τους πάρω στους Λειψούς
Κι είδαμε τις φοινικιές που πάντα τρέχουν στη Συγγρού
ήπιαμε μονορούφι τα δειλινά της Μοσχολιού
και τα ειλικρινά που πέφτουν στις μεγάλες λεωφόρους μοιραστήκαμε
Χωρίς προϋποθέσεις και όρους αφεθήκαμε.
Αφροδίτη Κατσαδούρη
ένα βουνό στάθηκε απάνω
στο στομάχι μου απόψε
οι λύκοι ουρλιάζουν
αχπάνω στις ρώγες μου κοιτάζοντας
τη λάμπα στο ταβάνι
η ώρα νύχτα κι εγώ νύσταξα νωρίς
ποιος ξέρει αν η αγάπη μου
αντέχει
στον αφαλό μου συγκατοικούν
χιλιάδες ψάρια και
στη κοιλιά μου
έχει καλύβα ένας βοσκός που κινδυνεύει
πριν με πάρει ο ύπνος
μια στιγμή
αχνάσανα σύννεφο απελπισίας
έκλεισα τα βλέφαρά και
ο τελευταίος λύκος κατεβαίνοντας
σβήνει τη λάμπα
σιωπηλός χωρίς να χαιρετήσει.
Βάσω Σαριάν
Νιώθω μια θλίψη δανεική,
θλίψη φτωχή και κάλπικη,
σαν να έπρεπε να αισθανθώ,
μα το συναίσθημα εκείνο κλάπηκε.
Σύννεφα αναθαρρεύονται,
πάνω απ’την ψυχή μου,
μα με νερό δεν ραίονται,
οι σκέψεις μου, καλή μου.
Μονάχα ο ήλιος κρύβεται,
αλλά ποτέ δεν βρέχει.
Το θάρρος μου πια πάει αργά,
καιρό έπαψε να τρέχει.
Μα ένα πείσμα μέσα μου,
ξερό, επιβιώνει,
το σύννεφο, λέει, εξαφανίζεται,
και ήλιο φανερώνει.
Έτσι κι εγώ, συγχώρα με,
τρελός θα παραμείνω,
και μέσα στην κακοκαιριά,
παράθυρα θα ανοίγω.
Γυμνός θα βγαίνω στην βροχή,
θα βλέπω στο σκοτάδι,
τον ήλιο μου θα χαιρετώ,
στο πιο βαθύ μου βράδυ.
Αρμάνδος Σ.
Θα μείνω ξάγρυπνη
στον ώμο της θλίψης μου
κι άλλο ένα βράδυ
χωρίς νόημα
γιατί με γέλασες
σε μία νύχτα με ξεπέρασες.
Αυτό το βράδυ δεν θα πάψω
να αναρωτιέμαι
αν σε έδιωξαν
από την ανθρώπινη πλευρά
του κόσμου,
επειδή ήσουν άχαρος.
Άχαρος όπως κάτι ντουλάπες
που αν δεν τους βάλεις
στον κενό τους χώρο
ένα καινούργιο ρούχο
παλιώνουν και χαλάνε
μα πάντα ο χώρος τους
όσα ρούχα και να του βάλεις
μένει αδειανός.
Αδειανός όπως είσαι κι εσύ
όταν με έχεις αγκαλιά
μπροστά στον καθρέφτη
και το μόνο που βλέπεις
είναι ο εαυτός σου
και μόνο με αυτόν ηδονίζεσαι·
για εμάς τους γύρω,
αν δεν αλλάξεις καθρέφτη,
δεν μένει παρά μόνο
να προσποιείσαι.
Θα προσποιηθώ κι εγώ
πως όλα πάνε καλά
όλα πάνε περίφημα
έτσι για να δω
πώς νιώθεις
για να περάσει κι αυτό
το ένα ακόμα βράδυ
που όμως είναι τόσο βαρύ
και μισητό,
σε αντίθεση με σένα
που έλειψες
πριν μου λείψεις.
Γιόλι Μπεζ
τα έντυπα,
υπονοούν διαρκώς αιχμηρά γεγονότα
και είναι και τα στέκια και οι στοές, προφανώς οι υπόγειες, που χρόνια νοσταλγούσαν ένα μέλλον λαμπερό.
Μεγάλες λέξεις, τύπου μέλλον.
Κατά συνθήκη σεναριακό,
ακατάπαυστα μπάζει από παντού,
στημένο το παιχνίδι συχνά θα έλεγαν.
Ιδεώδη και διάφανες αλήθειες.
Καθαρές από καιρό και νοσταλγικές,
βυθισμένες σε κάποια τυχαιότητα,
διαμετρικά αντίθετη από τα πλάνα που δούλευα στο μυαλό μου.
Λεξιπλασία για εκείνους, χάσιμο της οποιαδήποτε παρτίδας στην δική μου την ιδιοσυγκρασία.
Στοιβάξαμε στην άκρη τους κλάδους
Στάζαμε ιδέα από το όνειρο και
οι μορφασμοί αυξάνονταν διαρκώς.
Αδύνατον να εμπνευστούμε,
και τα πρόσωπα
και οι καταστάσεις
και οι ιστορίες των εκφράσεων καλύφθηκαν από πάνινη προστασία εν καιρώ (μικρο)ζωίας.
Blame game και ο κύβος ερρίφθη.
άτεχνος, μοναδικός και πάντα τόσο θελκτικός.
Αθεράπευτα βυθισμένοι στην συνομωσία ανταλλάζουμε ατάκες στα καρέ.
(V)
σήμερα θα γράψω... κάτι,
κάτι ελάχιστο.
όλοι, στα τέλη της μέρας υπάρχουμε
κάπως οριζόμαστε
ή στην αρχή - στο ξημέρωμα
στα τέλη λοιπόν της μέρας
κάπως υπάρχουμε
συσχετιζόμαστε
ή κάπως φτιάχνουμε καινούργιες ιστορίες
εναλλάξ,
κι ατέρμονα
φωτοχυσίες ή αδιάλειπτα σκοτάδια μας συνθέτουν
εκτός κι αν δεν ξέρουμε
πως να υπάρξουμε
μα κι ούτε θα μάθουμε ποτέ
τυχαία
κάπως απ' όνειρο
κάπως ασυσχέτιστα
σε έφερα στο νου
υπήρξαν πολλές
τυχαίες ανάμνησες
τυχαίες κι άγουρες
μα κάπως εσύ
κι όσο μιλάω για έρωτα
τόσο αφαίρεση
όσο συνείδηση
υπήρξαν πολλές
μα κάπως εσύ
κι όλα υφίστανται
πολλές φορές ειπωμένα
οι λόγοι αυτοί
συνθέτουν οντότητα
οντότητες που είμαστε
χανόμαστε βρισκόμαστε
μα πάντα στην αρχή
το τέλος ποτέ
δεν θα 'ναι τέλος
μα πάντα αρχή
πιστεύω σ΄ αυτό
όλα στην τύχη
και όλα ορίζονται
lupus
Τί θέλω;
Μία αγκαλιά, κάπου να γύρω το κορμί μου.
Τί θέλεις;
Έναν άνθρωπο και εσύ κάπου να καταλήξεις.
Να πάψεις να είσαι άγνωστη στους πολλούς γνωστούς σου.
Τί θέλω;
Μία αγκαλιά και το φως σου, αν έχεις.
Να διώξεις το σκοτάδι με την αγάπη.
Τί θες;
Τηλέμαχος
Ο χρόνος
είναι ο πιο δεινός κυνηγός.
Προφτάνει σε μαραθώνιο
τα όνειρα των ανθρώπων
και λίγο πριν
την τελευταία στροφή,
με μία μόνο σφαίρα
τα θανατώνει.
Σωτήρης Ρούσσης
