Δοκιμή

Συστήθηκε με άγνοια.
Έβλεπε το μαύρο κι έλεγε κενό θα είναι.
Κι από πού πέφτουν τα χέρια στα μαλλιά μου;
Τόση αγωνία για μια μπουκιά ανακούφισης σε τρύπιο στόμα.
Σκούπιζε τον ιδρώτα της θάλασσας.
Κάθε που είχε γενέθλια φυσούσε το μπαλόνι.
Μανιωδώς πίεζε τα χείλη και τη γλώσσα και τα δόντια.
Κι από που πέφτουν τα νύχια στη φωνή μου;
Ήταν πάντα σκονισμένη και το χώμα της ανάβλυζε χλωρίνη.
Και πώς να τρων τα χέρια το λαρύγγι σου;
Φύτρωναν φτερά κι έσκαγε στα γέλια.
Δε τα χωρούσε το μυαλό της, κι όλο και πλήθαιναν και μπλέκονταν κι άπλωναν.
Κι έφτυνε τους κισσούς από τα μάτια της κι όλο γελούσε.
Τρομαγμένο το πλήθος προσπαθούσε να τη συνετίσει.
Τι κι αν ράγισε ο καθρέφτης.
Έχουμε σάβανα να στα περάσουμε για πέπλο και κολάρο.
Κλείστε τις πόρτες, τα παράθυρα, σπηλιές, σωλήνες και αβύσσους.
Αποδημούν απόψε οι γραβάτες, κόβονται τα σπέρματα κι ανατριχιάζουν οι παλμοί.
Γλείφει το μάτι σου μία παλιά πληγή.
Ας φτιάξουμε άλλη μία.
Αν δε σκαλίσεις το κενό θα φοβάσαι μια ζωή πως θα το βρεις.

Phoenicia O (Φοινίκη)

Συζήτηση για την κατειλλημένη Σορβόννη.επετειακό

Ο Εγώ το μάη του 68.
Σα τώρα το θυμάμαι παρότι έχω και μια ηλικία,
έχω βλέπετε εκατόν εννιακόσιες χιλιάδες χρόνια.
Μπορεί να έχω άσπρες τρίχες, πολλές τρίχες, μόνο τρίχες
είναι βλέπετε γιατί είμαι  Διανοούμενος.

Δεν ξέρω αν σας έχω αναφέρει,
αλλά είμαι πολύ ριζοσπαστικός,
είμαι πολύ ριζοσπαστικός,
το απέκτησα χάρη στο μάη.

Τί κάνετε; Πως είστε;
Πολύ καλά, να μου μου φιλήσετε τη σύζυγο,
Αχ όχι δεν έπρεπε..

Ο Μαρξ είπε,
Οδηγητή θα πάρετε;
Δεν έχω πολύ ελεύθερο, ξέρετε για να διαβάζω
γενικώς δεν έχω τίποτα ελεύθερο.

Έχω βλέπετε δουλειές,
ισόβια 9-17
Το κατηγορητήριο μακριά λίστα,
δολοφόνος συναισθημάτων, κακοποίηση ιδεών με δόλο,
ασέλγεια κατ’ επανάληψη σε όνειρα ανηλίκων.

Θα σας πω εγώ για το μάη,
Θα έλεγε κανείς είμαι η μετεμψύχωση του μάη,
είμαι ο Μάης, αυτοπροσώπως
κοντράρω στα ίσα τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.
Θα σας μίλησω και για το Σοσιαλισμό.

Για όλα θα σας μιλήσω, χρόνο να έχουμε να μιλάμε.
Μα ακούστε με, που πάτε;


Χ.Μ.Φ.

DarkWave..

"Αυτή η πόλη σε έχει αφήσει αποστεωμένο"
-η φωνή της..


Σ'αυτήν την πόλη αυξάνονται οι εχθροί.
Αυξάνεται η μοναξιά.


Νεκροζώντανοι του τώρα
ασφυκτιούμε σθεναρά
κι οι πεταλούδες πετάνε
ανάμεσα απ'τα κρανία μας.


Οι σκελετοί μας άθαφτοι
πρόστυχοι
θα χλευάζουν τον κόσμο όλο.


Είμαστε τα αποτυχημένα παιδιά.
Γνήσια βιώματα μιας γενιάς σχιζοφρένειας.
Φυλή άγρια και ξένη με όλα.


Ό,τι θυμόμαστε είναι αυτό που μελαγχολεί.

Ό,τι μελαγχολεί έχει και νόημα.


Χορεύω μπροστά απ'το τίποτα των τάφων.
Πίσω μου φλέγεται οδόφραγμα.


Σε κατανοώ,
όσο ακούς το τρίξιμο απ'τα κόκκαλα.


Παράγω έργο μόνο για να αποσυμπιεστώ.


Χορεύω μόνο για να νιώσω πιο θλιμμένος..

Νωχελικός Θυμός

Άτιτλο

Υπάρχει μια μελαγχολική νεανικότητα στο να κοιτάς το ταβάνι
Στην πραγματικότητα είναι μια υποσυνείδητη επιθυμία ενατένισης του ουρανού, του ορίζοντα
Ο ουρανός ορίζει το οπτικό μας πεδίο άρα και την πληροφορία που το μάτι λαμβάνει
Το ταβάνι περιορίζει ακόμα και τις πιο χαοτικές διαδικασίες ,όπως το φύσημα του καπνίζοντα
Κάτω από τα πόδια μας τη γη ωθούμε
Περπατάμε Τρέχουμε Πηδάμε ακατάσχετα
Καταδικασμένοι να οριζοντιωθούμε
Γι’ αυτό και το ταβάνι πέφτει στο κεφάλι μας πάντα κάθετα.
Έπιασα ταβάνι που λέμε.

ødy

Αιώνια ίδιο τροπάριο

Πάντα οι χώροι και τα αντικείμενα ακίνητοι,άψυχοι θεατές.
Ποτέ δεν κάνουν τίποτα, μα εκοίνοι τα κάνουν όλα.
Ακίνητα όντα, που δημιουργούν συναισθήματα ή και τα σκοτώνουν.
Κι'ο άλλος πρωταγωνιστής; Ο Θεός... Σ'αυτόν ρίχνουν το φταίξιμο όλοι.
Άλλοι λένε : '' Με τη δύναμη του Θεού στο πλευρό μας , θα θριαμβεύσουμε στο Ιράκ''.
Τα αντικείμενα, οι χώροι κι' ο Θεός απ'ότι φαίνεται τα κάνουν όλα...
Κι'ο άνθρωπος;

Π.Α. 

Ταξίδι στο νησί.

Χρονοβόρο και απαιτητικό. Μες το πλοίο σιωπηλός αραδιάζω δυο τρεις λέξεις να μου κρατούν συντροφιά. Δεν είναι που δεν έχω κάποιον να μιλήσω, είναι που δεν ξέρω τι να πω. Εδώ γράφεις. Και σβήνεις και πάλι ξαναγράφεις.
Τέτοια εξουσία που κατέχω δεν ξέρω αν μπορώ να το αντέξω. Λευκές αφήνω τις σελίδες να μου μιλούν μόνο οι σκέψεις. Μα εκρήγνυται η σιωπή. Πνεύμα ξεσκίζει, θεριό ανήμερο να μετουσιωθεί σε λόγο. Μα δεν γράφονται αυτά, μονάχα κραυγάζουνξεδιάντροπα την ήττα της λογικής. Μην μου εξηγείς λοιπόν καλή μου γιατί και πως, μονάχα αγαλλίασέ με μέχρι να δούμε τον φάρο. Σε αυτόν που τρεμοπαίζει η ελπίδα, ότι ίσως μια μέρα κάποιος τον συναντήσει. Γιατί στο νησί ο φάρος δίνει ζωή. Και σε μένα η κυριαρχία της σιωπής.

ΧαλήλΙμάμογλου

Στην Καμία Ποίηση

Πλασιέ μασέλων από τα δόντια μας οι λέξεις, η πελατεία τους εμείς ειρωνικό μπορείς να πεις.


Ξερίζωσε τα δόντια σου
τη γλώσσα σου
τα χείλη σου
και μπήξε τα στο ασπράδι
των ματιών σου
αφαίρεσε τα μάτια σου αργότερα
κι ανάτρεξε τα ρίχτα στη φωτιά
μην απανθρακωθούν
απλά να θυμηθούνε
σήκωσε τα πέτα τα και
κλώτσα τα στο χιόνι
έπειτα στο αλεύρι βούτηξε τα προετοίμασε το λάδι
και τηγάνισε τα
δώσε τα στις λέξεις
να χορτάσουν αν χορτάσουν
οι μαίες- μάνες-κόρες-γυναίκες-πόρνες-νταβατζήδες λέξεις οι τόσο αναγκαίες
οι τόσο ανεπαρκείς
ώρες ώρες όντα φριχτά
κυρίως όταν σε παρατούν ανείπωτο θρέψτες ύστερα
σύλλεξε τ' αποφάγια
κόλλησε τα με το αίμα
κι άρχισε να πλάθεις επανάφερε τα
πλύνε τα με γάλα κι επέστρεψε τα
εις τα άπατα πηγάδια τους
άνοιξε τα μάτια σου
κι άκου το τραγούδι τους
άκου τον σπαραγμό τους
αυτό έκανα μόλις!

Romanégre Paliãtso

Το εκρίζωμα ενός δέντρου

Παρατηρώ τα χέρια μου. Λευκά και κρύα σαν πορσελάνη. Από το δέρμα μου σκιαγραφούνται οι φλέβες μου σαν παχιές πράσινες ρίζες  -οι ρίζες της ζωής μου. Ο κορμός που στέλνει αίμα στο δέντρο της ζωής μου.

Το αίμα κυλάει σταθερά προς τον πυρήνα του κορμού μου, καθαρό και υγιές
απλώνεται σαν γάργαρο ποτάμι στα εσωτερικά μου παρακλάδια,
μα μοιάζει κάπου να χωλαίνει η τροφοδοσία,
λες και κάποια αρτηρία να έχει βαρέσει απεργία.

Στην καρδιά μου ένα μεγάλο Δέλτα δυσκολεύει την διαδικασία
και καταστέλλει το σώμα μου σε μια βαριά ακινησία.
Μπερδεύτηκαν οι ροές και το αίμα κυλάει αντίστροφα εντός μου.
Νιώθω σαν να μαραίνεται το άνθος του βίος μου.

Ένα μεθοδικό σάπισμα τώρα ήρθε και φύτρωσε αφαιρώντας την ζωή από τον όμορφο κήπο της ψυχής μου
και τα λουλούδια μου μαραίνονται χωρίς τον ήχο της φωνής σου.

Νιώθω το σάπισμα τώρα στις ρίζες όλο και πιο πολύ να απλώνει
και το εβένινο σκοτάδι το δέντρο της ζωής μου να εκριζώνει.

– Fillette

άτιτλο

Ερχόσουν στη θύμηση μου καμιά φορά.
Ίσως και να μου έλειπες πότε πότε.
Ποτέ όμως δεν ήσουν η πρώτη επιλογή για μένα.
Και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήσουν για κάποιους.
Κάποτε μου είπαν ότι είσαι μάγισσα. Μυστήρια.
Κάποιοι σε φοβήθηκαν πολύ και κάποιοι άλλοι δεν άντεχαν μακριά σου ούτε μια στιγμή.
Κάποιοι άλλοι άλλαξαν όλη τους τη ζωή για να είναι κοντά σου.
Σε άλλους πάλι, κρατούσες βράδια ολόκληρα συντροφιά.
Γαλήνια. Λύνοντας όλα τα ερωτήματα με την σιωπή.
Εμένα πάλι μου περνούσες αδιάφορη. Τώρα;
Τώρα σε σκέφτομαι συνέχεια. Βρίσκω δικαιολογίες για να σε δω.
Δεν το περίμενα ότι θα σε αγαπήσω. Δεν το περίμενα ότι θα με ηρεμείς τα βράδια. Δεν το περίμενα ότι θα με ελευθερώσεις.
Δεν το περίμενα ότι θα με ακούς πάντα. Δεν το περίμενα ότι θα μου απαντάς.
Συγγνώμη. Συγγνώμη που δεν εκτίμησα την μαγεία σου.

Θάλασσα, συγγνώμη .

λ. 

άτιτλο όπως πάντα

Ζορίζομαι πολύ να βρώ τις σωστές εισαγωγές. Για αυτό και ξεκινάω πάντα με άτσαλο τρόπο τα πάντα.Τις συζητήσεις μου, τα κείμενά μου, τα όνειρά μου, τις σχέσεις μου, τους έρωτές μου, τις πιο γερές φιλίες μου, τα πάντα. Και γι αυτό όταν ακούω από τους άλλους "δεν παρεξηγώ εγώ", νιώθω άνετα, νιώθω ζεστά μαζί τους. Λέω πως ό,τι και να κάνω δεν θα σχηματίσει κακή άποψη ο άλλος για μένα. Κι εκεί είναι το λάθος μου. Το θέμα δεν είναι τι σκέφτεται ο άλλος για μένα όταν κάνω παράξενα πράγματα. Αλλά το τι σκέφτομαι εγώ για τον εαυτό μου. Εκεί είναι που κολλάμε όλοι. Έκει είναι που αρχίζουμε και νιώθουμε ανασφαλείς και χαμένοι. Μόνοι και μπερδεμένοι. Σαν ένα πλοίο που έχασε τον προσανατολισμό του και χάθηκε. Σαν τούτο εδώ το κείμενο που άλλα ήθελε να γραφτούν και άλλα γράφονται. Μα πάντα αλήθειες. Γιατά τα γραπτά μένουν περισσότερο από τα λόγια. Αν τα λόγια όπως λεν πονάνε, τότε τα γραπτά σε ματώνουν. Κι εγώ ματώνω όλο και περισσότερο. Γιατί όλο και νιώθω την πληγή μου να είναι πιο βαθιά από την ψυχή μου. Και αυτό είναι το πακέτο. Έχω καιρό να νιώσω κάτι που να με κάνει να αρχίσω να τρέχω με όλη μου την δύναμη. Ξέρεις αυτό που στο τέλος δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, από τα νεύρα, από τον θυμό, από την κούραση, από την παράνοια. Τι λέξεις κι αυτές;! Λες και κάποιος τις έφτιαξε αποκλειστικά για μένα. Έχω σταματήσει βλέπεις βέβαια να ματώνω τα χέρια μου σε τοίχους, πόρτες και ό,τι άλλο βρώ. Έχω πλέον μάθει να πολεμάω τον θυμό μου πιο πολιτισμένα. Δεν κλαίω, δεν ουρλιάζω, δεν μεθάω. Απλά κάθομαι σ'ένα κρύο και σκοτεινό μέρος και φοβάμαι. Φοβάμαι μην μείνω μόνος, φοβάμαι μη φύγεις, φοβάμαι μη τα παρατήσω, φοβάμαι τις σκέψεις μου, φοβάμαι το αύριο, φοβάμαι τις αναμνήσεις μου, φοβάμαι τον ιδιο τον φόβο. Και γαμώτο, πόσο φοβάμαι να φοβάμαι...

έ ρ ω τ α ς

Nήsos

O ήχος διαδίδεται πιο γρήγορα στα στερεά,
λιγότερο γρήγορα στα υγρά
και ακόμη λιγότερο στα αέρια …

                                                                              Στην όχθη μου κοιμούνται .
Στην απέναντι ακούω παιδικές φωνές .
Βράδυ .
Κι όμως τα ελληνόπουλα παίζουν ακόμη κρυφτό.
Διακρίνω απ’ τις τόσες ,μια κοριτσίστικη
«Δεν πάει έτσι Γιώργο! » .
Η φωνή για το δίκαιο είναι πάντα πιο καθαρή .
«Πάμε»
η επόμενη φωνή, βγαλμένη από ένα πλήθος στομάτων .


Nαις

Ο κόσμος μας

Ο κόσμος που μας αξίζει είναι αυτός που φαντάζει στο μυαλό μου

Δεν μοιάζει καθόλου με αυτόν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων

Ο κόσμος που μας αξίζει έχει κρατήσει από αυτόν μόνο το χρώμα των λουλουδιών του ουρανού και της θάλασσας

Ο κόσμος που μας αξίζει διατρέχεται από γαργάρα νερά με νεράιδες να χορεύουν στην επιφάνεια σχηματίζοντας αρμονικούς κύκλους

Ο κόσμος που μας αξίζει βλέπει όλα τα αστέρια του ουρανού τόσο καθαρά που θαρεις ότι θα τα αγγίξεις

Ο κόσμος που μας αξίζει υπάρχει όταν με αγκαλιάζεις, και ακόμα και τότε υπάρχουν φορές που νομίζω πως τον ονειρεύομαι

Κ.

Αν

Μ'έρωτα την καρδιά
αν δε μεθύσεις,

Τον ήλιο δεν φιλήσεις τρυφερά
και τη νύχτα δε σφίξεις αγκαλιά,

Τη λάμψη των άστρων αν δεν φορέσεις
κι τ'όνειρά σου σελήνη δε φεγγίσει,

Τη ζωή σπατάλησες
χωρίς ποτέ να τη
γνωρίσεις.

~έφη~

εκλάμψεις - ελλείψεις

Ο εγκέφαλος μένει στοιχειωμένος.
Μέσα του
περιφέρεται η σκόνη.
Πρωτόγονοι ψαλμοί
διαχέονται.
Ανασταίνονται,
εντός του.
Μνήμες των νεκρών.
Μνήμες πάλλονται,

σαν ολογράμματα.

Και ουρλιάζουν,
εγκλωβισμένες
στη δίνη
του χρόνου.

Νωχελικός Θυμός