Άτιτλο

 

Ξάπλωσε δίπλα μου.

Ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου, το φεγγάρι.

και μου χαμογέλασε.

κι ύστερα άπλωσε το ψυχρό λευκό πέπλο του 

με την κυνικότητα του χρόνου και την στοργή της μάνας

καθρεπτιζότανε ο παγωμένος χωροχρόνος και αντανακλούσε μέσα του, την πορφυρά λουσμένη γαία 

πώς αναδύονται σαν να'ναι ηφαίστειο τα κορμιά κι ακροβατούν ανάμεσα μας 

γέλια ακούγονται, κραυγές 

αναγεννιούνται οι ψυχές των πονεμένων, των αδικοχαμένων

εκείνων, των χρόνια καταπιεσμένων

πώς θρέφουνε τα κράτη τους, τα κτήνη 

πώς τα παιδιά αυτά - κι άλλα - πολλά παιδιά χορεύουνε 

μα είν' ο χορός ολόγυρα μας, ξένος 

τα χέρια τους απλώνουνε μα θλίβονται στο πέρασμα απ'την λήθη 

μικροπρεπείς και λίγοι 

εμείς 

άραγε, τι έπεται στην ιστορία να γραφτεί για να μας συγκινήσει; 

κι άραγε, το φεγγάρι αν εκραγεί, θα μας ξυπνήσει;

Ανώνυμο

Πληγές

 

Εν Αρχή

Έκπτωτοι από τη μήτρα 

σε κόσμο αλλόκοτο

γεννιόμαστε

Άγγελοι με δυο φτερικά 

τσακισμένα εξ αρχής 

δανεικά

Αμνιακό υγρό χαμένο

πέφτει στη σάρκα

σπασμένο  

Ωδίνες της στιγμής

το κομμάτι μιας  

αρχής

Τάσος Βακφάρης

Άτιτλο

 

Το Βλέμμα

 

«Σήμερα ήταν προσηλωμένη στη δουλειά της.

Έγραφε, έσβηνε και δοκίμαζε το καινούργιο φωτοτυπικό.

Πόσο έντονο αυτό το μαύρο στο χαρτί! 

Κάθε τι νέο τελικά δ ε ί χ ν ε ι να δουλεύει καλύτερα από το παλιό»

Όσο εσύ με παρατηρούσες να είμαι προσηλωμένη στη δουλειά μου

εγώ σε διάβαζα.

Πώς με κοιτάς όταν νομίζεις πως δε σε κοιτώ.

Κι ανοίγω το ταμείο κι αρχίζω να μετρώ:

λέξεις, μειδιάματα, απρεπή σχόλια που τα νόμιζα για πρέποντα.

ΣΥΓΓΝΩΜΗ 

Μ.Καμά

Άτιτλο

 

Φοράς ένα χαμόγελο και πας. Κοροϊδεύεις τον κόσμο πως είσαι καλά. Μα όχι εμένα. 

Πονάς, υποφέρεις, ουρλιάζεις μέσα σου, κάνω πως με ξεγελάς κι εμένα.

Πόσες φορές έχω ευχηθεί να βρω τον τρόπο να διώξω τη θλίψη σου.

Λες να υπάρχουν μαγικά ραβδιά; Να το κουνήσω και με μιας όλα να αλλάξουν. Μπα...δεν υπάρχουν. Ούτε ραβδιά, ούτε θαύματα.

Μα πως όμως να σου πάρω τον πόνο; Πώς; 

Σ' αγαπώ. Σ' αγαπώ τόσο που πονάω μαζί σου κι αναρωτιέμαι τί να κάνω; Για να βρεις πάλι το χαμόγελο και την ευτυχία. 

Μα δεν το βάζω κάτω. Στο τέλος θα τα καταφέρω και δεν θα υποφέρεις πια. Ακόμη κι αν είναι να σε χάσω. Μόνο να σε δω να φοράς το πραγματικό σου χαμόγελο κι ας είσαι μακριά μου. Μόνο αυτό. 

ΑΔ

Φύγε

Τις νύχτες αγωνιώ περισσότερο.

Να είσαι καλά!

Μην πεινάς και διπλώνεσαι;

Να τρως!

Μην φοβάσαι να ζήσεις;

Μάτωσε!

Μην δεν αγαπάς δυνατά;

Ξύπνα!

Μην δεν αγαπιέσαι;

Φύγε!

Τάσος Βακφάρης

Μην τους αφήσεις (ούτε να ψιθυρίσουν)

Δε βρίσκω νόημα να επαναλάβω την ιστορία.

Εξάλλου, τα μεγάλα νοήματα είναι για τους πολιτικούς και τους παπάδες.

Εγώ, σαν κοινός άνθρωπος, πρέπει να αρκεστώ σε καλές συνήθειες.

Ξύπνα νωρίς το πρωί, φάε πρωινό,

κάνε γυμναστική, δες μια ταινία,

βγες μια βόλτα.

Να θεωρείς επιτυχία το να μπορείς να κοιμηθείς καλά το βράδυ,

ώστε να επαναλάβεις τον κύκλο αύριο.

Φυσικά, θα βρω μια δουλειά, έτσι ώστε να κουράζομαι μέσ' τη μέρα.

Θα εξαντλήσω τη σκέψη μου, θα κρατήσω τις τσέπες μου γεμάτες.

Άλλωστε, αύριο-μεθαύριο θα θέλω να κάνω οικογένεια,

και οι οικογένειες χρειάζονται χρήματα.

Τουλάχιστον, όμως, θα έχω ήδη δεθεί ανεπανόρθωτα με τον κόσμο.

Πρέπει να είναι τρομερή ανακούφιση να ζεις για κάποιον άλλον—

ίσως θελήσω να το δοκιμάσω.

Οποιαδήποτε δουλειά.

Δε με ενδιαφέρει, έτσι κι αλλιώς, δεν ξέρω να κάνω τίποτα.

Οποιαδήποτε οικογένεια.

Μπορώ άραγε να την επιλέξω αληθινά;

Αν είμαι τυχερός, θα λείπω στη δουλειά τη μισή μέρα.

Την άλλη μισή θα κοιμάμαι.

Και ο καρπός της δημιουργίας μου, κάνα δυο ξένοι ακόμα,

θα μ' αγαπούν στα ψέματα, μόνο γιατί έτσι πρέπει.

Θα τρέχουνε στη μάνα τους, θα κρύβονται από μένα,

όσο εγώ οργίζομαι για μια παλιά ελπίδα

που σβήνει όλο και πιο πολύ,

σε κάτι λίγες ώρες που κάθομαι στο σπίτι μου, μοναχικός ξενώνας.

Δε βρίσκω νόημα να επαναλάβω την ιστορία.

Εξάλλου, τα μεγάλα νοήματα είναι για τους πολιτικούς και τους παπάδες.

Ιωσήφ Κ.

Άτιτλο

Κορμί εδώ καρδιά αλλού

Σύγκριση, άδικη, με εκείνη τη μία 

Απλώνεις τα χέρια σου μες στο σκοτάδι, με παίρνεις αγκαλιά και παίρνεις και καρδιά 

Απλώνω κι εγώ τα δικά μου και παίρνω κορμί

Ήχος μηνύματος, λάμπουν τα μάτια σου, και δεύτερος και τρίτος και τέταρτος, άμεσες απαντήσεις 

Κάνω πως δεν καταλαβαίνω 

Σου φωνάζω σ αγαπάω μα δεν παίρνω απάντηση ποτέ 

Ξέρω κορμί εδώ καρδιά αλλού

Σε εκείνη τη μία 

Σε σκεπάζω και σ' αγαπώ 

ΑΔ

Δύση

Από ασφαλή απόσταση,

μην ξεχνάς, παλιά μου φίλη.

Με ρώτησες αν μπορεί κανείς να ερωτευτεί μια ιδέα –

μπορούμε άραγε να ερωτευτούμε κάτι άλλο;

Αγαπώ τους ανθρώπους,

όπως αγαπώ να κοιτώ το ηλιοβασίλεμα,

στεκόμενος στην άκρη

του ψηλότερου γκρεμού.

Κάθισε δίπλα μου,

ο ουρανός σήμερα μοιάζει

σα γιγάντιος καθρέφτης,

και οι αφελείς μας υποσχέσεις

με κάνουν να χαμογελώ.

Ξέρω ότι εννοείς

κάθε γλυκιά σου λέξη –

σε ξέρω τώρα –

ακούω τον εαυτό μου να με καθησυχάζει.

Μην ανησυχείς καθόλου,

παλιά μου φίλη,

δεν θα αποχωριστούμε ποτέ ξανά.

Αν όλα πάνε καλά,

θα σε αγαπώ

μέχρι να δύσεις.

Ιωσήφ Κ. 

Φύγε

Τις νύχτες αγωνιώ περισσότερο.

Να είσαι καλά!

Μην πεινάς και διπλώνεσαι;

Να τρως!

Μην φοβάσαι να ζήσεις;

Μάτωσε!

Μην δεν αγαπάς δυνατά;

Ξύπνα!

Μην δεν αγαπιέσαι;

Φύγε!

               

Τάσος Βακφάρης

Υπαρξιακή ερώτηση

Μέσα στο κλειστό δωμάτιο 

Μέσα στην σιωπή 

Αναρωτιέμαι τι κάνει τους ανθρώπους να τρέχουν τόσο γρήγορα 

Μήπως είναι τα λεφτά για αυτα άλλωστε πουλάνε και την ψυχή τους 

Μήπως είναι ο ήλιος 

Μήπως είναι ο αέρας που δεν τους αφήνει να αναπνεύσουν ελεύθερα 

Μήπως οι σκιές των παλιών δέντρων που σαπίζουν 

Η ώρα περνάει  

Τα δευτερόλεπτα παραμιλούν 

Πετάγομαι απο το φρικτό αυτό δωμάτια 

Περπατώ σταθερά προς το φως

Η ερώτηση παραμένει περίκλειστη στα σκοτεινά 

Σιωπηλή αναπάντητη 

Πέτρος Αποστολίδης

Άτιτλο

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και έβλεπα χελωνονιντζάκια

Ο Λεονάρντο ήταν ο αγαπημένος μου

Το μπλε ήταν το αγαπημένο μου χρώμα

Θυμάμαι που διάβαζα στον ουρανό ολόκληρες ιστορίες

Μετά λίγες φράσεις

Μετά καμιά λεξούλα που και που

Μέχρι που νύχτωσε

  Roro

Ένα Ποτό

Άδεια δωμάτια, άδεια κρεβάτια

λόγια ξυράφια, γεμάτα τετράδια

γράφω τραγούδια και πνίγω τον πόνο

για σένα τα λέω, μα εμένα σκοτώνω..

Μύστης 

Άτιτλο

 

Ξύπνησε την δεκάτη τρίτη μέρα του Ιούλη στις 6:30 το πρωί. 

Αίτια ήταν η υπερβολική ζέστη. 

Έκανε τον καθιερωμένο καφέ της και βγήκε στο μπαλκόνι, 

μιας που εκεί, ο "αέρας" δεν ήταν τόσο αποπνικτικός.

- Φρίντα, απευθύνθηκε στη σκύλα της, μήπως να καπνίσω ένα τσιγάρο και να βγούμε πριν ανάψει για τα καλά,

η γκούντα μας;

Ντύθηκε.

Ξεκλείδωσε. 

Αρνήθηκε να πάρει το κινητό, μαζί της.

Βγήκε χωρίς να κλειδώσει

κι όταν γύρισε, το έπιασε στα χέρια της.

Κοίταξε την οθόνη κι αυτή ξεκλείδωσε. 

Άνοιξε να διαβάσει τα νέα.

42χρονος σκότωσε την εν διάσταση 37χρονη σύζυγο του.

Το κλείσε. 

Κάτι την πλήγωσε.

Σκέφτηκε πως άλλη μια γυναίκα λείπει απο ανάμεσά μας.

Ξάπλωσε.

Έχουν βαλθεί να μας σκοτώσουν, σκέφτηκε.

- Θα κοιμηθώ, παρ'όλη τη ζέστη θα κοιμηθώ, αναφώνησε. 

Εκεί δεν υπάρχουν δολοφονημένες.

Εκεί ο κόσμος ειν' καλύτερος.

Κι αν υπάρξουν εφιάλτες,

θα ξυπνήσω. 

Φ. Τ.

Άτιτλο

 Ο έρωτας έχει άρωμα σαμπουάν και χείλια κρεμασμένα

έχει ουλες και λιγώνομαι

Έχει πεδιάδες με άλογα να τρέχουν στις ραγάδες σου 

Πιάσε με λιγάκι πιο κοντά 

Ο έρωτας ακόμη δεν ξεκίνησε και ξεκίνησε με σεξ αργόσυρτο για τη χαρά της συνεύρεσης

Κάτσε να πηδιόμαστε όλη μέρα 

σε παρακαλώ φίλα με 

κι άλλο

  φάε με

να σε φάω κι εγώ

να κάτσουμε γυμνοί στο κρεβάτι να μιλάμε για τους πόνους να 

να δαγκώσω 

 ξανά 

το σκουλαρίκι στη ρώγα σου 

να σε ρουφήξω όλο 

ξανά 

να μπλεχτώ στα μαλλιά σου

ξανά 

να γίνω αέρας ξανά

 μείνε να πηδιομαστε

όλη μέρα 

να ανακαλύψουμε όλους τους πιθανούς τρόπους συνεύρεσης

λες και κάνουμε διατριβή 

να κάνουμε τη μεταξύ μας τριβή τέχνη μωρό μου 

Επιστήμη 

κι ειδικότητα

ξανά

 έλα να σε φάω λίγο ακόμη

Νίκη Ζερβού

Όσο σφίγγεις τον ήλιο

 Όσο σφίγγεις τον ήλιο στην αριστερή σου χούφτα

φτύνω ζέστη να ξεχαστώ

Έρχομαι στο πρόσωπο σου αμίλητη

μαθαίνω κάθε συλλαβή από την αρχή 

Κι ας μαζεύω την σελήνη από τον δεξί σου δείκτη

κρυώνεις όταν ξημερώνω πάνω στις λέξεις σου

Εγώ δεν έχω τις δικές μου είναι όλες αλλωνών 

ήταν όλοι τους αλλωνών

Κι εσύ ολόδικός μου, αρκεί να μην σου κοστίζω τίποτα

Ανεβάζω την φωνή, αλλά δεν έχω μιλιά

Ούτως ή άλλως η αγάπη είναι άρρητη 

Κρίμα που μάθαμε στα κλάσματα

Αν άφηνα λίγο τα μαθηματικά, αν έβαζες λίγη γλώσσα

Δεν θα πατώναμε στη χημεία, κλειδώσαμε τη τάξη

μια ατέλειωτη κοπάνα ώσπου να βγει ο χειμώνας

να μεγαλώσουν οι μέρες και εγώ να μείνω μικρή 

όπως σε γνώρισα πριν καν σε πρωτοδώ

ξάπλα σε μια τριχωτή νυχτερινή κουφόβραση 

με τις μύτες των ποδιών γατζωμένες στην άκρη 

του πρώτου φόβου

του πρώτου φιλιού 

του πρώτου μεθυσιού 

της δεύτερης παρουσίας

της τρίτης και φαρμακερής εξαύλωσης 

του τέταρτου που τελικά ήπια ολόκληρο

της μεγάλης πέμπτης με την βιρτζίνια γουλφ

της έκτης δημοτικού, το αγαπητό μου ημερολόγιο

της  έβδομης ημέρας αφιερωμένη στο χανγκόβερ

του όγδοου οίκου και χρονιάς

της ένατης κάρτας της μεγάλης αρκάνας

του δέκα του καλού -

το χαρτί που αφήνουμε έξω για μια παρτίδα αγωνίας

είναι το πιο σημαντικό και χρειάζεται να παίρνει αέρα

αν ήξερα πως να εκπνέω θα γινόμουν ο ανεμιστήρας σου

αλλά ας μην μοιάξω με εκείνο το κομμάτι 

που θα λεγες τρέντι λες και 

έχουμε οποιοδήποτε σημείο συνοχής όταν δεν ψειρίζουμε 

τις συγχρονικότητες από τα λόγια των άλλων

λες και θα έπεφτε το ρεύμα αν έριχνα τον ιδρώτα σου

όσο έκανες ζάπινγκ από το ματς στο πάνελ 

και στην κλήρωση του λόττο λες

πως είναι πολύ όμορφη εκείνη η πολύ όμορφη κοπέλα

λες καμιά φορά πως είμαι όμορφη κι εγώ

λες να πάμε σπίτι μας και σε κρύβω στον διάδρομο

χαζεύω την χειμέρια νάρκη πάνω στην γυρισμένη πλάτη

λυπάσαι που δεν με παίρνει ο ύπνος

λυπάμαι που ξημέρωσε το καλοκαίρι

και φέτος, αναρίθμητο.

ε. 

Μην εμπιστεύεσαι εκείνους που δεν αγαπούν τη θάλασσα

Στο ίδιο χώμα 

πάνω κάτω 

έξω μέσα

σαν τα μυρμήγκια οι άνθρωποι,

έξι χέρια να 'χανε

με δύο να δουλεύουνε

με τέσσερα να τρων εσένα,

εσένα που λίγο να κάνεις πως

πας να κολυμπήσεις 

μέσα στη στάλα της  βροχής,

αμέσως να σε πουν πνιγμένο.

Μάης '20

Ody

Αποχαιρετισμός

Βαθιές χαράδρες στην άκρη του κήπου του 

Σκάβει μέσα τους και κοιτάει τις πληγές του 

Σκαρφαλώνει σε μια ψηλή λεμόνια 

Και γνέφει στον ήλιο 

Νικάει το σκοτάδι 

Γκρεμίζει τα παλιά ερείπια 

Ονειρεύεται 

Επαναστατεί για τα θρόισματα του χρόνου 

Ρωγμές παντού για να μπει το φώς 

Μια καμέλια μαβιά του χαμογελάει 

Και ένα παιδί μικρό μέσα απ' τα χαλάσματα τον αποχαιρετάει 

Πέτρος Αποστολίδης

Άτιτλο

απλοϊκά 

όλα τόσο απλοϊκά 

απλά, συχνά

ήσυχα και κατανοητά 

να σε κατανοώ 

να με κατανοείς 

να σε ακούω και να με ακούς 

συνήθεια 

να σε αγαπάω και να μαγαπάς 

ανάγκη

εσύ, διόροφος 

με έπιπλα όπως ακριβώς μου αρέσουν 

τα ρούχα σου πλυμένα 

με μαγειρική σόδα 

όλα τόσο απλά 

σαγαπώ μαγαπάς 

έχεις θέα στη θάλασσα 

και κήπο ανθηρό. 

κύματα στην κορυφή του κεφαλιού 

ωδή στα κουφά μου αυτιά 

εσύ

τόσο απλά 

τόσο κατανοητά 

μα δεν καταλαβαίνω τίποτα 

κολυμπάω στα κύματα που είχες 

στην κορυφή του κεφαλιού 

εκεί κολυμπάω ακόμα 

όσο μαγειρεύεις κριθαράκι 

και μου θυμώνεις 

που σε αγαπώ 

με το μόνο τρόπο που ξέρω.

απλά 

κατανοητά 

διεξοδικά 

και αδιέξοδα

Ανώνυμο

Βράχος

Τα κύματα χτυπούν τον ακίνητο βράχο 

χρόνια με τα χρόνια 

λειαίνουν την άγρια υφή του 

γαλήνης αντάλλαγμα 

ένα βότσαλο στον έρημο λιμνιώνα.

Σ.Κ.

Είμαι Εγώ

 Είμαι Εγώ

Είμαι εγώ,

που δεν θα δεις μώλωπες στο πρόσωπό μου,

ούτε μελανιές και γδαρσίματα στο σώμα μου.

Είμαι εγώ,

που δεν θα με δεις να κλαίω. Αντιθέτως,

θα με συναντήσεις να χαμογελώ και να πορεύομαι,

αρμονικά στον κόσμο.

Είμαι εγώ,

που δεν έχω τον φόβο στα μάτια μου,

έχω όμως μια αλόγιστη δύναμη

που όταν σπάσει· με κόβει, με πονάει.

Είμαι εγώ,

που δεν συζητώ για αυτό

δεν το παραδέχομαι

όμως όλα γύρω μου, ζητάνε βοήθεια.

Είμαι εγώ,

που ντρέπομαι να μιλήσω ανοιχτά

και προτιμώ να μου ρίχνω ευθύνες.

Είμαι εγώ που το έζησα

Είμαι εγώ που το ζω

Είμαι εγώ που θα το ζήσω

Δεν θα με ακούσεις να φωνάζω από τρόμο

ούτε να παρακαλώ για λίγη ανθρωπιά.

Όμως είμαι εγώ,

εγώ

και έχω το δικαίωμα να ζήσω.

Κανείς δεν μπορεί να μου το αφαιρέσει, αυτό.

Είμαι εγώ,

που θέλω να συνεχίσω να ονειρεύομαι

που θέλω να μπορώ να εμπιστευτώ ξανά τους ανθρώπους

που θέλω να αγαπήσω χωρίς να φοβάμαι  

να δείξω τον αληθινό εαυτό μου,

χωρίς να χρειαστεί να χάσω την αξιοπρέπεια,

την οικογένεια και τους φίλους μου.

Είμαι εγώ,

που αξίζω σεβασμό

που αγαπώ τον εαυτό μου

που μπορώ να επιλέξω μόνη,

τι θέλω στη ζωή.

Είμαι εγώ,

που δεν αντέχω να φεύγουν οι αδελφές μου

τόσο άδικα κι απάνθρωπα

επειδή κάποιος· τον θάνατό τους, επέλεξε.

Είμαι εγώ,

που δεν αντέχω να βλέπω γονείς, αδέρφια, οικογένειες

να κλαίνε, να θρηνούν, να νιώθουν ανήμποροι και μόνοι

να ζητούν δικαιοσύνη, μα τίποτα δίκαιο, για αυτούς

πια· να μην υπάρχει.

Είμαι εγώ,

που δεν μπορώ να φανταστώ αλλά κρύα, χωμάτινα σπίτια 

να φιλοξενούν νύφες που δεν άκουσαν το «Ησαΐα».

Που δεν ήταν εκεί κανείς, ουσιαστικά να βοηθήσει.

Είμαι εγώ,

που ξέρω πως δεν μπορώ να θεραπεύσω τις πληγές σου,

ούτε να σε κάνω καλύτερο άνθρωπο

όσο κι αν τόσο πολύ το πίστευα ή το θέλησα.

Δεν ακυρώνω την αγάπη που είχα σε εσένα

 - όσο αρρωστημένη κι αν ήταν -

επιλέγω όμως να ακούσω την καρδιά μου

που μου φωνάζει "φύγε" και "τόλμησε".

Είμαι εγώ,

που μπορώ να σταθώ στα πόδια μου

που μπορώ να μεγαλώσω μόνη τα παιδιά μου

που μπορώ να αντιμετωπίσω την κάθε αντιξοότητα

και δύσκολη στιγμή που θα προκύψει.

Είμαι εγώ,

που μπορώ να απαγκιστρωθώ από το παρελθόν

και να φτιάξω ένα ηλιόφωτο μέλλον

που δεν θα ντραπώ να ζητήσω βοήθεια και να με κινητοποιήσω

που θα με οδηγήσω με σωστά βήματα «στο μακριά σου»,

γιατί μου αξίζει ένα καλύτερο αύριο.

Είμαι εγώ,

που μπορώ να αγκαλιάσω τη μάνα μου

που έχω τη δυνατότητα να τρέξω

να φιλήσω στο μέτωπο το παιδί μου,

που επιλέγω να κρατήσω σφιχτά τα χέρια

του άντρα που αγαπώ,

που μου επιτρέπω να κάνω λάθη,  

αφήνοντάς με να γευτώ το μέλλον

που θα ’ναι λουσμένο από ελπίδες.

Είμαι εγώ,

που επιλέγω να Ζήσω!

Κική Κωνσταντίνου

Κυριακές

Τις Κυριακές

Ο χρόνος δεν κυλά

Οι φωνές δεν ακούγονται

Τα σύννεφα στον ουρανό ακίνητα

Μόνο ο χρυσός ήλιος στέκεται εκεί αγέρωχος

Χαμογελαστός 

Τα δέντρα και τα πουλιά σιωπούν

Ονειρεύομαι την θάλασσα

Να ταξιδεύω στο γαλάζιο 

Να βουτήξω στο βυθό

Να βγω αλώβητος

Ζωντανός

Στην επιφάνεια ενός ποταμού

Σε μια αιώνια συνέχεια της ζωής 

Πέτρος Αποστολίδης

Άτιτλο

 

Λεκές στη Σελίδα

 

Ένα τρένο

Ένα τρένο που σκεπάστηκε απ' τα μπάζα του κράτους

Που κάηκε απ' το πετρέλαιο των λαθρεμπόρων

Που έλιωσε απ' τις ιαχές των παιδιών

Που το βούτηξαν στα κέρδη μιας εταιρίας

Ένα τρένο μες στην φωτιά και το κάρβουνο

Ένα τρένο χωρίς προορισμό

Χωρίς ελπίδα

Ένα τρένο 

Ένα δρομολόγιο

Και ένα παλιό απόκομμα εισιτηρίου

Που θα θυμίζει ότι κάποτε τα παιδιά θα  φτάσουν στις πατρίδες τούς 

Πέτρος Αποστολίδης

Untitled

Like this page of cats playing and dogs running behind squirrels.

Don't spend your time watching videos of war and atrocities against innocent civilians.

Listen to music videos and watch a fashion channel
while babies will never see the sunrise again.

Life is too short to poison your self with compassion and solidarity.

Don't raise your voice and scream for the injustice, keep it low and sing your favourite song, the one you love so much while you walk free in a cold February night.

They will still be there fighting, bleeding, screaming, crying, being born and tragically die, LIKE HEROES.


Despina Katsaragaki

Άτιτλο

Άσε με, της είπα.

Με άφησε.

Έπεσα.

Μα αν δεν με άφηνε ίσως να έπεφτε κι εκείνη.

έ ρ ω τ α ς

Όταν έρθω

Όταν έρθω να είσαι έτοιμη

Με τα χρυσά σου μαλλιά

Με το κόκκινο γαρύφαλλο στο στήθος 

Με τα αγαλματένια χέρια που 

Πιάνουν τον ουρανό

Να είσαι έτοιμη να φύγουμε

Για μακρινά ταξίδια

Στην άκρη του χρόνου

Στο κέντρο του κόσμου

Στην γωνιά των αστεριών

12 και κάτι ήρθα και ήσουν έτοιμη 

Όταν ο κόσμος κοιμάται

Όταν η  λήθη ξυπνάει

Όταν οι ψυχές ενώνονται

Όταν εμείς φεύγουμε

Λες και ήσουν έτοιμη από καιρό για να σαλπάρουμε

Πέτρος Αποστολίδης

Για τη Φωφώ

Έρχομαι στο σπίτι με τα αγαπημένα σου γλυκά 

Σε κοιτάζω να ατενίζεις έξω από το παράθυρο

Κάθομαι δίπλα σου και σου μιλάω

Η αύρα σου γιατί είναι τόσο ήρεμη;

Σου φωνάζω ότι σ'αγαπω αλλά η φωνή μου δεν ακούγεται

Οι λυγμοί μου με πνίγουν αλλά εσύ δεν αντιδράς 

Μου λες ότι δεν θα την άλλαζες αυτή τη ζωή παρά τα τόσα δεινά της

Και εγώ δεν καταλαβαίνω

Και ξυπνάω 

μόνο για να θυμηθώ ότι δεν θα είσαι ποτέ ξανά εδώ.

Δεν θα με περιμένεις 

ούτε θα σε ξαναβρώ.

Και πόσο περίεργο

μέχρι να περάσει η μέρα πάλι το ξεχνάω.

Μαρίνα

Τα τρία «Ε»

              Ελπίδα.

Πεθαίνει πάντα τελευταία λένε. 

Τί κι αν δεν γεννήθηκε ποτέ;

Άδειοι άνθρωποι, γεμάτοι ελπίδα.

Γεμάτοι άνθρωποι, με άδειες ελπίδες. 

Ποιός ο κερδισμένος; 

Κι όταν πεθάνει η ελπίδα,

Θα πεθάνεις κι εσύ! 

Γιατί να γεννηθεί;

                Εμπιστοσύνη. 

Σκορπισμένα κομμάτια του εγώ σου 

Σε ένα άπειρο σκοτεινό κενό

Ένα κενό γεμάτο με άδειους ανθρώπους

Τους διάλεξες τόσο επιλεκτικά

Στο τέλος…

Άδειασες και εσύ!

«Μόνο εσένα να εμπιστεύεσαι» είχε πει..

Τί κι αν εγώ δεν υπάρχω καλέ μου;

                  Επικοινωνία 

Μιλούσαν με τα μάτια και ήταν αρκετό 

Άνθρωποι χωρίς μιλιά..

Μόνο βλέμματα.

Κόσμος ιδεατός 

Κόσμος υπέροχος 

Πηγαίνετέ με πίσω σε αυτόν. 

•Lluvia•

Άτιτλο

 Για τον Στέφανο

Η σκιά του μου ροκάνιζε τα κόκκαλα στα φωτεινά και σκονισμένα δωμάτια,

το καταμεσήμερο έψαχνα να βρω το πρόσωπο του ανάμεσα απ’ τις ηλιαχτίδες που έπεφταν πάνω στις παλιές και θλιμμένες κουρτίνες μου

αλλά ξεθώριαζε κι έπειτα χανότανε στο βάθος

κι όταν σκοτείνιαζε, γύρω πανικός 

-ποτέ δεν άναβα το φως.

περίμενα στοργικά και υπομονετικά πλάι στην εξώπορτα μήπως και χτυπήσει 

το κουδούνι σαστισμένος και μου πει πως έχασε άλλο ένα λεωφορείο 

και πως θα πάψει πια να είναι ανεύθυνος

κι όταν πάω να ξαπλώσω απογοητευμένη,

σαν να ακούω βήματα στα σκαλοπάτια μου

και όλο τρέχω 

-τρέχω να δω 

μα δεν είναι κανείς. 

Ποτέ δεν είναι κανείς.

Ίσως καμία φορά να είναι η λίτσα, 

η αδέσποτη γάτα 

ή οι μπεκρήδες που πίνουν στο πεζούλι 

ή κάποια μάνα που ψάχνει κάπου να ξεφορτωθεί το παιδί της τα μεσάνυχτα 

επειδή δεν πρόλαβε να ζήσει,

πάντως δεν ήσουν εσύ.

Ποτέ δεν ήσουν εσύ. 

Και ποτέ δεν θα είσαι, 

μα εγώ να ξέρεις 

θα σε περιμένω πάντα στα σκαλοπάτια μου 

Αν γνωρίσεις τη λίτσα, την μάνα και τα παιδιά από απέναντι είμαι σίγουρη θα τα συμπαθήσεις. 

Μπορεί να πίνουν πολύ αλλά κι αυτοί σαν εμάς είναι, πεθαμένοι. 

Μην τους παρεξηγείς.

Το νου σου,

να προσεχείς το παιδί.

Ελένη Παπαστεργίου

Άτιτλο

 

κι αν η γραφή

έστω και digital

μου έσωσε την ζωή 

κανά δυο φορές

σε σένα το χρωστάω 

κι ίσως αν και τα παγκάκια 

τα αγάπησα εξίσου 

με την καλοκαιρινή αλμύρα

και το καμένο χορτάρι 

εσύ να ευθύνεσαι 

στην κουζίνα 

της μάνας μου όταν εισβάλω

ανοίγω ντουλάπια 

να βρω μπαχαρικά 

μα δεν παίζουν τόσα

στο μπαρ 

φρέντο εσπρέσσο σκέτο

μαζί ανακαλύψαμε πως 

τα ζεστά 

μου γαμάνε το στομάχι

άρχισα να αγοράζω 

μέχρι και ρούχα

ίσως παραπάνω και από 

αυτά που χρειάζομαι

γαμώ την γρήγορη κουλτούρα

στον φίλο μας 

τον βιβλιοπώλη

κάνω κατάθεση ψυχής 

αρπάζει και αυτός κάτι νουβέλες 

με βρίσκει στις περισσότερες 

στο σουβλατζίδικο στην γωνία

δεν πατάω

κατεβαίνω απ’ τον παράλληλο 

βαρέθηκα κάθε Τετάρτη 

να με ρωτάν πώς είμαι

το σκούτερ μου το σκέπασα

με εκείνη την παλιά

πετσέτα θαλάσσης

δεν με χτυπάει αέρας πλέον 

στα μούτρα

πηγαίνοντας στην δουλειά 

τις νύχτες

μαρκάρω τα σημεία 

θυμάσαι που μου φώναζες 

κάτω από αυτόν τον φανοστάτη;

ρωτάει η γιαγιά πότε

θα έρθεις να την επισκεφτείς 

παίρνει την ίδια απάντηση κάθε πρωί

το ξεχνάει

ή δεν το πιστεύει

έκοψα επαφές 

με όποιον του έσφιξες 

τα χέρια 

μέχρι και τα αγαπημένα μου τοπία 

τα αισθάνομαι δικά σου

μετακομίζω

στο είπα;

εξωτερικό 

ξέχασα πλέον

δεν είσαι μαζί μας

σε εκείνη την χιλιοκαμένη

εκκλησία 

θα ξαναπάω 

έχω ανοιχτούς λογαριασμούς 

δεν έβαλε πλάτη

Ανώνυμος

Ακάλυπτη

Οι λέξεις —που στον ακάλυπτο πετάς

μετά το δείπνο

με βρήκαν

όλες στο κεφάλι.

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Δευτέρα

Τις μισώ τις Δευτέρες. 

Θα προτιμούσα αν η βδομάδα ξεκινούσε απ'την Τρίτη. 

Μα ίσως και τότε να μισούσα τις Τρίτες. 

Ίσως... ίσως να πρέπει κάτι να μισώ... 

για να αγαπήσω ύστερα..

Κάποτε, όταν η πιο καλή γκαρσόνα ήμουνα εγώ, όλες οι μέρες, φάνταζαν ίδιες. 

Κι αυτό γιατί οι μέρες δεν υπήρχαν. 

Γυρνούσα που λες στο σπίτι καθώς ξημέρωνε κι έπεφτα για ύπνο...

Κι όταν ξύπναγα, ήτανε πάλι νύχτα. 

Έπειτα εμίσησα τις νύχτες. 

Είναι... είναι αυτές οι μέρες, Δευτέρες συνήθως, που δε καταλαβαίνω πολλά από τα συναισθήματα μου.

Και κάτι τέτοιες Δευτέρες, μου λείπεις πιο πολύ!

Φωτεινή Τατάρογλου

Θα καταργήσω την ισοπαλία

Το ματς: Κόσμος - Εαυτός.

Ποντάρω στο διπλό.

Χ Ημίχρονο.

Δε θέλω ισοπαλία.

Τέρμα η ισοπαλία.

Τέρμα το Χ.

Θα κάτσω να χάσω.

Τέρμα το Χ.

Θα κάτσω να άσω.

Θα κάτσω .Να : άσσο.

1-0 ο ρόνος

2-0 το άος

Έασα. Επιτέλους! 

Έτρεξα στο δρόμο να πανηγυρίσω την ήττα μου.

Συνάντησα τυαία ένα φίλο.

Χάθηκες μου λέει.

-Τι λες μωρέ μαλάκα; Έχεις καεί τελείως; Κάνε μου την άρη.

Φέυγω.

Φέυγω από την ώρα,θέλω τον ώρο μου. 

Που πάω;

Σε όλα είμαι αργός

Κοιτάζω το ρολόι. 

2 παρά 20 και 11 και 20 ταυτόχρονα. 

Κάθε τύπος και ένα καρφί 

Και τώρα φτου κι απ’ την αρ-Χ-.

Ody

Ο Στρατιώτης πάνω στον Ορίζοντα

Όπως ξαπλώνει, δεν ξεκουράζεται.

Όπως ζει, έτσι πεθαίνει.

Τα μάτια πρησμένα και το μυαλό αφυδατωμένο

Δουλεύανε βλέπεις στο σκοτάδι και τώρα που υπάρχει το φως δεν τα αφήνει να ξεκουραστούν.

Πρέπει να καταφέρει να σταθεί όρθιος πάνω στον ορίζοντα.

Σε έναν τόσο τέλεια φτιαγμένο ορίζοντα που τον βλέπει από άκρη σε άκρη.

Πρέπει να φωνάξει ότι είμαι κάθετος πάνω σε αυτόν με τα πόδια του να είναι τόσο αδύναμα και ταλαιπωρημένα.

Μετράει τα λεπτά για να χαθεί το φως και να μπορέσει να γίνει ένα με την γραμμή του ορίζοντα.

Όμως δηλώνει παρόν στην απουσία του φωτός.

Όταν παντού τριγύρω του όλα έχουν ηρεμήσει και όλα είναι τέλεια ευθυγραμμισμένα με τον ορίζοντα αυτός δηλώνει παρόν.

Δεν μπορεί και αλλιώς. Βλέπεις δεν είναι επιλογή του.

Αλλά δεν είναι και κάτι που μπορεί να γλιτώσει.

Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για την τύχη που έχει να νιώσει κάθε παλμό της καρδιάς του και να βιώσει κάθε συναίσθημα.

Είναι ο Στρατιώτης πάνω στον Ορίζοντα.

Κάποια στιγμή θα τελειώσει αυτή η θητεία και τότε το σώμα του θα μπορέσει να δύσει με το φως και να ανατείλει πάλι με αυτό.

Έως τότε βρίσκεται στην θέση του και δηλώνει παρών.

Γ. Ν. Παπαδογιαννάκης 

Το τσίρκο μου

 

Ο μικρός μου θίασος

περιοδεύει εδώ και κάποιες δεκαετίες.

Το κοινό πάντοτε το ίδιο

και, συγχρόνως, πάντοτε απρόβλεπτο.

Προπωλημένα τα εισιτήρια.

Η παράσταση ξεκινά με ακροβατικά.

Λεπτό το σκοινί

και δυσκολεύομαι από μικρός

με την ισορροπία.

Έτσι, περνώ με αμηχανία

στα ταχυδακτυλουργικά.

Άλλωστε, ο κόσμος, σήμερα,

λατρεύει να παραμυθιάζεται

και να αυταπατάται.

Μα εγώ, ποτέ δεν έμαθα

να κρύβω λαγούς στο καπέλο μου.

Άγαρμπος, αδέξιος στις κινήσεις

και αφοπλιστικά ειλικρινής…

Κάπου εκεί, έρχεται

-λυτρωτικά-

το επόμενο μέρος της παράστασης.

Ο κλόουν.

Βαμμένος με ένα μεγάλο, κόκκινο,

αιματηρό χαμόγελο,

σκορπά το γέλιο

και την ευθυμία απλόχερα.

Το σκόρπισμα, όμως,

είναι ανεπιστρεπτί

κι αυτό με τρομάζει.

Έχω ανάγκη

την ανταπόδοση της χαράς.

Γι’ αυτό και αδυνατώ

να τον υποδυθώ με επιτυχία.

Αποφασίζω, λοιπόν,

να παρακολουθήσω ως θεατής

αυτό το κωμικοτραγικό σόου,

λίγο πριν πέσει η αυλαία του οριστικά.

Μα είναι πολύ αργά.

Όλα τα νούμερα έχουν ολοκληρωθεί

και τα φώτα είναι έτοιμα να σβήσουν.

Και ψάχνω απεγνωσμένα

κι εγώ, τώρα,

ένα στερνό χαμόγελο

-ίσως μειδίαμα-

έστω και ως κλόουν,

έστω κι επιτηδευμένο,

έστω κι ανανταπόδοτο.

Μη φύγω απ’ την παράσταση

με την πικρή συνειδητοποίηση,

πως το εισιτήριο

δεν άξιζε τον κόπο…

 

Ιωσήφ Πετρίδης

Θλιμμένο φως

Ένα θλιμμένο φως

Στο βάθος του δωματίου

Ο ουρανός συννεφιασμένος

Το παράθυρο ανοιχτό

Βγαίνω μια βόλτα

Τρέχω στα ακρότατα της συνείδησης μού

Περπατώ στους χτύπους της καρδιάς μου

Απόηχοι του εαυτού μού

Με τραντάζουν

Με ταρασσουν

Με συγκινούν

Πάω σπίτι λαχάνιασμενος

Αλλάζω ρούχα 

Κάνω μπάνιο

Το φως στο δωμάτιο έχει σβήσει

Μια μικρή κηλίδα έχει μείνει μόνη της 

Στο γαλάζιο τζαμί 

Πέτρος Αποστολίδης

Άτιτλο

τα κουρασμένα μου χέρια 

αφήνουν κόκκινα σημάδια γύρω από τα δικά σου 

σε κρατάω πολύ σφιχτά 

η λέξη αγάπη δεν ηχεί όμορφα 

αν δεν την ακούνε τα δικά σου τα αυτιά 

μα σου ζητάω και εσύ δεν απαντάς 

σου μιλάω

άραγε ακούς;

σαγαπάω 

μαγαπάς και εσύ 

η αγάπη δεν είναι αρκετή 

και άλλα ηλίθια στερεότυπα 

φτύσε τα κουκούτσια να μην πνιγείς

σαν τρως φρούτα καλοκαιρινά 

στο μυαλό μου είσαι πιο όμορφος το καλοκαίρι

διαλέγω το κρύο σου

σαν να διαλέγω μανταρίνια 

και εγώ

θα φάω καρπούζι τον Δεκέμβριο

Ανώνυμο