(Κλικ, είναι ο ήχος
που κάνει το μυαλό μου
όταν οι διακόπτες του τα παίζουν.)
Ερχόμαστε, όχι τυχαία, κλαίγοντας.
Ο χρόνος συνήθως
περνάει άδοξα εδώ.
Στρυμωγμένοι, εκνευρισμένοι
σε έναν υπερπληθή πλανήτη.
Παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα
το έκτακτο δελτίο
καβλώνουμε λίγο με τα πτώματα
τις βόμβες
τους ομαδικούς τάφους.
Χωνόμαστε στα τραμ και το μετρό,
παθαίνουμε ασφυξία.
Τρέχουμε, τρέχουμε, ανασαίνουμε ρηχά.
Πετάμε τα ψήγματα ευτυχίας μας
στην διακριτική ευχέρεια
των περαστικών.
Άμα είμαι μόνος
για πολύ καιρό
με πιάνει και στεναχωριέμαι.
Δακρύζω λίγο
(σπάνια και στα κρυφά)
σκεπτόμενος πόσο άτυχος είμαι.
Άτυχος
που δεν ήρθα εδώ ως αρουραίος
ή ως σκύλος
ή ως κάτι άλλο πέρα απ’ αυτό το απροσδιόριστο που είμαι τώρα.
Θα πλατσούριζα ευχάριστα
στις λάσπες μου
έστω και αδέσποτος
έστω και βρώμικος,
όσο κι αν φοβάμαι τα μικρόβια.
(Κλικ, είναι ο ήχος
που κάνει το μυαλό μου
όταν οι διακόπτες του τα παίζουν.)
Παροξυσμός,
σαλτάρισμα.
Ακόμα νομίζω πως ακούω
την μάνα μου να φωνάζει τ’ όνομα μου
σε ένα ντελίριο πόνου,
όταν δεν κοιμάμαι καλά.
Ο γιατρός μου λέει πως είμαι άρρωστος.
Θα φταίει που δεν του έδωσα κάτι παραπάνω
να πιεί έναν καφέ.
Θα φταίει που δεν τον άφησα
να μου χώσει το θερμόμετρο του στον κώλο.
Κάθομαι και χαζεύω στην οθόνη του υπολογιστή
τις όμορφες γυναίκες
με τα στρογγυλά μεγάλα στήθια
και τους όμορφους άντρες
με τις καλοσχηματισμένες ψωλές
που τις γαμάνε
χωρίς να τις κοιτάνε ποτέ.
Πρέπει να χαίρονται όμως.
Αφού χαμογελάνε.
Όλοι μάλλον χαίρονται που είναι εδώ.
Εκτός από μένα.
Αλλά ο γιατρός μου λέει
πως γι’ αυτό φταίω εγώ
με τις περίσσιες και τις ελλιπείς ουσίες μου
με τις άτακτες νευρικές μου οδούς.
Η μάνα μου θα έλεγε να σκέφτομαι πιο θετικά.
Έχω ακούσει, βέβαια
πως κάποιοι αυτοπυρπολούνται στους δρόμους
άλλοι εκρήγνυνται
και σκάνε στα μούτρα των περαστικών.
Εγώ όμως θα πάρω τα χαπάκια μου.
Δεν πειράζει που με ζαλίζει
Δεν πειράζει που με κάνει να θέλω να πεθάνω.
Τουλάχιστον δεν θα ψάχνω
τα μυαλά μου στα πεζοδρόμια.
Ίσως βρω και μια δουλειά.
8 με 8.
Είμαι υποχρεωμένος
να είμαι παραγωγικός.
Ίσως βρω και μια γυναίκα
να γεννήσει τα παιδιά μου.
Είμαι υποχρεωμένος
να μοιραστώ την ομορφιά του κόσμου
και με άλλους.
Αλεξάνδρα Επίθετη
που κάνει το μυαλό μου
όταν οι διακόπτες του τα παίζουν.)
Ερχόμαστε, όχι τυχαία, κλαίγοντας.
Ο χρόνος συνήθως
περνάει άδοξα εδώ.
Στρυμωγμένοι, εκνευρισμένοι
σε έναν υπερπληθή πλανήτη.
Παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα
το έκτακτο δελτίο
καβλώνουμε λίγο με τα πτώματα
τις βόμβες
τους ομαδικούς τάφους.
Χωνόμαστε στα τραμ και το μετρό,
παθαίνουμε ασφυξία.
Τρέχουμε, τρέχουμε, ανασαίνουμε ρηχά.
Πετάμε τα ψήγματα ευτυχίας μας
στην διακριτική ευχέρεια
των περαστικών.
Άμα είμαι μόνος
για πολύ καιρό
με πιάνει και στεναχωριέμαι.
Δακρύζω λίγο
(σπάνια και στα κρυφά)
σκεπτόμενος πόσο άτυχος είμαι.
Άτυχος
που δεν ήρθα εδώ ως αρουραίος
ή ως σκύλος
ή ως κάτι άλλο πέρα απ’ αυτό το απροσδιόριστο που είμαι τώρα.
Θα πλατσούριζα ευχάριστα
στις λάσπες μου
έστω και αδέσποτος
έστω και βρώμικος,
όσο κι αν φοβάμαι τα μικρόβια.
(Κλικ, είναι ο ήχος
που κάνει το μυαλό μου
όταν οι διακόπτες του τα παίζουν.)
Παροξυσμός,
σαλτάρισμα.
Ακόμα νομίζω πως ακούω
την μάνα μου να φωνάζει τ’ όνομα μου
σε ένα ντελίριο πόνου,
όταν δεν κοιμάμαι καλά.
Ο γιατρός μου λέει πως είμαι άρρωστος.
Θα φταίει που δεν του έδωσα κάτι παραπάνω
να πιεί έναν καφέ.
Θα φταίει που δεν τον άφησα
να μου χώσει το θερμόμετρο του στον κώλο.
Κάθομαι και χαζεύω στην οθόνη του υπολογιστή
τις όμορφες γυναίκες
με τα στρογγυλά μεγάλα στήθια
και τους όμορφους άντρες
με τις καλοσχηματισμένες ψωλές
που τις γαμάνε
χωρίς να τις κοιτάνε ποτέ.
Πρέπει να χαίρονται όμως.
Αφού χαμογελάνε.
Όλοι μάλλον χαίρονται που είναι εδώ.
Εκτός από μένα.
Αλλά ο γιατρός μου λέει
πως γι’ αυτό φταίω εγώ
με τις περίσσιες και τις ελλιπείς ουσίες μου
με τις άτακτες νευρικές μου οδούς.
Η μάνα μου θα έλεγε να σκέφτομαι πιο θετικά.
Έχω ακούσει, βέβαια
πως κάποιοι αυτοπυρπολούνται στους δρόμους
άλλοι εκρήγνυνται
και σκάνε στα μούτρα των περαστικών.
Εγώ όμως θα πάρω τα χαπάκια μου.
Δεν πειράζει που με ζαλίζει
Δεν πειράζει που με κάνει να θέλω να πεθάνω.
Τουλάχιστον δεν θα ψάχνω
τα μυαλά μου στα πεζοδρόμια.
Ίσως βρω και μια δουλειά.
8 με 8.
Είμαι υποχρεωμένος
να είμαι παραγωγικός.
Ίσως βρω και μια γυναίκα
να γεννήσει τα παιδιά μου.
Είμαι υποχρεωμένος
να μοιραστώ την ομορφιά του κόσμου
και με άλλους.
Αλεξάνδρα Επίθετη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου