Άστεγη

Καμία φορά,
όχι πολύ συχνά, μην φανταστείς,
γίνομαι άστεγη.
Όχι όπως αυτοί που βλέπουμε στους δρόμους,
που κοιμούνται σε παγκάκια, σε πλατείες
και σε υπόστεγα.
Γίνομαι άστεγη γιατί δεν υπάρχει κανένα μέρος στον
κόσμο που να μπορώ να αποκαλέσω σπίτι.
Σέρνω το κορμί μου δεξιά κι αριστερά
προσπαθώντας να του βρω μια εστία.
Αλλά δεν βρίσκω.
Όπως τα μικρά παιδιά κλαίνε και θέλουν να πάνε
σπίτι στην μαμά τους,
έτσι κι εγώ κλαίω γιατί θέλω να βρω μία φωλιά να
πετάξω το κουφάρι μου.
Κλαίω ακόμη κι αν βρίσκομαι μέσα στο κτήριο που
άλλες φορές αποκαλώ σπίτι.
Κι ας βρίσκεται μέσα σε αυτό το κτήριο η
δικιά μου μαμά.
Νιώθω νεκρή μέσα μου
και μόνο οι αδένες που παράγουν δάκρυα
λειτουργούν.
Και παράγουν πολλά δάκρυα.
Ξέρεις τι νομίζω;
Ότι όλες εκείνες τις φορές που νιώθω άστεγη και
αναζητώ ένα μέρος να αποκαλέσω σπίτι,
το μέρος αυτό είναι η δικιά σου αγκαλιά.

Ανώνυμο