μαντήλι

 

Χαθήκαμε.

Προσπαθήσαμε, αλήθεια, να συμπέσουμε οι δυο μας,

μα χαθήκαμε.

 

Δέχτηκες εσύ εμένα να ακολουθήσεις,

ν’ αλλάξεις την πορεία σου για χάρη μου.

Κι έδεσες τα μάτια σου για μένα,

κι έδεσα απ’ τη χαρά του παιχνιδιού 

κι εγώ τα δικά μου.

Κι είπαμε,

«Τώρα θα προχωρήσουμε μαζί!».

 

Νόμιζα κι εγώ - τι αφελής! -

αν πάω με τα νερά σου 

πως πιο σύντομα

κοντά σου θα βρεθώ.

Κι έτρεξα

για να σε συναντήσω, 

μα πήγαινες εσύ - προσηλωμένος καθώς ήσουν

ν’ αλλάξεις την πορεία σου για χάρη μου - από την άλλη.

Τράβηξες αριστερά εσύ

δεξιά εγώ.

 

Και μια φορά κανείς μας 

δε βάλθηκε να βγάλει το μαντήλι.

Μόνο φώναζε ο ένας στον άλλον

«Δεν έρχεσαι!»

«Δεν άλλαξες!»

«Δεν έρχεσαι!»

«Δεν άλλαξες…»

«Δεν έρχεσαι…»

 

Και τα κορμιά μας

όλο και ξεμάκραιναν.

 

Και χαθήκαμε, 

κι ας αλλάξαμε πορεία ο ενός για 

χάρη του αλλουνού.

Και οι φωνές μας ίσα που ακούγονταν,

σαν σκιές ηχητικών κυμάτων.

Και στο τέλος εξαφανίστηκαν κι αυτές

μαζί με μας.

 

Χαθήκαμε.

Γιατί κάναμε τα σωστά πράγματα χωριστά.

Ελίζα Σουφλή