Φθινόπωρο αόριστου τόπου και χρόνου

Κάθε τόσο πέφτει η θερμοκρασία  

Ξεσπούν βροχές και έρχονται τυφώνες. 

Δεν είμαι ειδική για να μιλήσω για ηθική  

Μα είμαι πλέον η καταλληλότερη να μιλήσει για ανηθικότητα. 

Τα' χω γαμήσει όλα πια  

Τα ‘χω κάνει σκατά. 

Δεν αντέχω πια να κοιμόμαστε χωριστά. 

Δεν αντέχω και δεν αντέχομαι. 

Παρεκτρέπομαι. 

“δεν είμαστε όπως οι άλλοι”, μου λες  

Μου λες πως “έτσι πρέπει. Να διαφέρουμε” 

Η διαφθορά της εξουσίας  

Και οι αυτοκτονικές μου τάσεις  

Έπαψαν πια να αποτελούν μονάχα βάσεις, για την ομοιοκαταληξία μου. 

Να ήσουν εδώ  

Να τσακωνόμασταν για ασημαντότητες  

-“δεν μ’ αρέσει το μίζερο φαγητό σου” 

-“δεν μ’ αρέσει ο υπερκαταναλωτισμός σου” 

Να μου διαβάζεις,  

Να σου διαβάζω  

Σε κάποιο μπαλκόνι, κάποιας πολυκατοικίας στην Αθήνα  

Τότε που έχει ψύχρα πρώτη φορά μετά το καλοκαίρι, 

Τότε που φτάνουν τέλη Φθινοπώρου. 

“μην ρομαντικοποιείς την θλίψη μας” 

Θα σου φτιάχνω καφέ το πρωί (5:00 μ.μ.) 

Αφού θα ‘χω ξυπνήσει ώρες πριν περιμένοντάς σε να ξυπνήσεις,  

Όσο εσύ θα κοιμάσαι σαν βόδι και θα βλέπεις κάποιο κακό όνειρο 

Κι εγώ θα πλήττω καθώς (θα) έχω την ανάγκη να αλληλεπιδράσω μαζί σου. 

Συγγνώμη αν γκρινιάζω υπερβολικά  

Συγγνώμη αν γίνομαι απόμακρη καμιά φορά 

Δεν φταίω εγώ που αλλάζω πρόσωπο συχνά. 

Είναι το αλκοόλ , το τσιγάρο, 

Είναι τα όσα δεν θα προλάβω να κάνω 

Καθώς η ζωή μου είναι μικρή  

Και περιορισμένη. 

Δεν μένει πολύς καιρός σαν Ελένη. 

Ζωντανοί - νεκροί . 

Ακόμα θέλω να ‘μαστε μαζί. 

Ακόμα σε περιμένω γυμνή  

Κι εσυ απέχεις απ’ το στρώμα μου πεντακόσια χιλιόμετρα. 

Γαμημένα χιλιόμετρα. 

Πάρε το λεωφορείο με το φοιτητικό σου εισιτήριο.

Θα σε περιμένω στη στάση. 

Ντύσου καλά, έχει κρύο εδώ. 

Ειδικά αν είσαι μαζί μου  

Κάνει πολύ κρύο εδώ. 

Μην σε νοιάζουν τα φράγκα, θα την βρούμε την άκρη. 

Μείνε μαζί μου, γίνε δικός μου. 

Θα γεμίσω το μπακμπαγκ με ασιδέρωτα ρούχα  

Και θα σου ψιθυρίσω στο αυτί , λίγο πριν ξυπνήσεις  

“πάμε να φύγουμε μακριά” 

Προτιμώ τους αγνώστους, τους παράνομους, τους κλέφτες. 

Πάρε με μακριά από ‘δω 

 Κάνε με να ξεκουνηθώ 

Να θυσιάσω πια τον παλιό εαυτό 

Να τον κάψω ζωντανό, 

Μόνο για να ξυπνάω βλέποντας τα μάτια σου. 

Για να σου φτιάχνω καφέ  

Για να μου μαγειρεύεις κεμπάπ σόγιας  

Για να κάνουμε καλό 

Ή έστω αρκετά καλό σεξ, 

Για να πετάξω επιτέλους τα χάπια στην τουαλέτα  

Και να μην τα καταπιώ 

Όπως κάθε μέρα. 

Γίνε δικός μου  

Κι έλα να κάψουμε την πόλη στο όνομα του έρωτα.

Ελένη Παπαστεργίου/Grusel