(ανάμεσα στο μηδέν και το ένα)

Εσύ φτιάχνεις την βρύση στο μπάνιο σου
που ακόμα στάζει.
Εγώ τόσο καιρό τώρα
έχω καρφώσει την ταμπέλα “αναστήλωσις”
στην αποθήκη των αισθημάτων μου
με την ελπίδα
πως μια μέρα
θα πάψω να εξαϋλώνομαι στην απόσταση
και θα μάθω πως τελικά πυκνώνει ο χρόνος, μάτια μου.

Το σπίτι σου μοιάζει σαν καινούργιο πια.
κι’ όλα κυλούν καλά...
σαν το νερό στο μπάνιο σου
και μένα...
που περιφέρομαι πια
ως ένα απλό κατάλοιπο ηδονής.

Πέρασε ο καιρός, μωρό μου.

Εγώ συνεχίζω
εκείνες τις ώρες αιχμής,
όταν σιχαίνομαι τον αργόσυρτο θάνατο στιγμών μακριά σου
να σου γράφω:
“βρες με ανάμεσα σε εκείνο το μηδέν που σπα φραγμούς
και σε αυτό το γαμημένο ένα
που βουλιάζει φόβους.

Χιλιοπνιγμένο υστερόγραφο : Με σκέφτεσαι;”



Κ.Σ