Μετεφηβεία

Μεγαλώσαμε πια
κι η μετεφηβεία μας
λίγο λίγο
άρχισε να σαπίζει
και βρωμάει απ’ το κεφάλι.
Την βάζουμε στον πάγο
για να διατηρηθεί,
όσο ακόμα η ίδια αντέξει.
Οι νύχτες κυλούν ως συνήθως,
με απωθημένα,
φτηνή μπύρα,
αγγίγματα, κλεφτά φιλιά
-και όχι μόνοστα απόμερα στενά της ίδιας πάντα πόλης,
μ’ ανθρώπους που μας έχουν ήδη ξεχάσει
την επόμενη κιόλας μέρα.
Θέλουμε, βλέπετε, μία ποιητική ζωή,
κι ας μην είμαστε ποιητές.
Όμως, η μετεφηβεία μας πήρε μεγάλη παράταση,
και με το ζόρι κρατιέται πλέον στη ζωή.
Κι ο έρωτας εξαφανίζεται,
μόλις τολμήσουμε να απλώσουμε χέρι πάνω του.

Χριστίνα Π.