Αταιλια

Ξέρεις γιατί μ’αρέσει η ατέλεια;
Γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να τελειώσω κάτι,
είμαι ατσούμπαλη ,
αφήνω τα περισσότερα πράγματα στην μέση.
Είμαι απρόσεκτη,
λες και με γέννησε τυφώνας,
δεν βλέπω μπροστά μου,
τα μάτια μου είναι μόνιμα ανοιχτά για πολλά ,
όμως δεν προσέχω τον εαυτό μου.
Είναι αυτό που μου λες που και που πως σου την σπάει,
αλλά έτσι είμαι ,
προσπάθησαν να με αλλάξουν ,
να με πλάσουν στα μέτρα τους,
δεν τα κατάφεραν,
δίστασαν λίγο μόλις κατάλαβαν ότι δεν τους ακούω.
Κι έπειτα;
Έπειτα έφυγα απ’ αυτούς,
με έψαξαν για λίγο και βαρέθηκαν,
πλέον δεν με ψάχνει κανείς.
Βασικά, γράψε λάθος,
με ψάχνουν κάποιοι ,
κάποιοι που δεν προσπάθησαν ποτέ για κάτι περισσότερο,
κάποιοι που δεν με έμαθαν και στέλνουν ένα μήνυμα μια φορά στο τόσο για να δουν πως είμαι ,
κάποιοι που ζητάνε πολλά από μένα
, μα δεν παίζει να τα πάρουν.
Είναι αυτοί, οι πολλοί, που δεν τους θέλω.
Αυτοί που σιχαίνομαι ,
αυτοί που με κάνουν να κλαίω από λύπηση για εκείνους
και για μένα πολλές φορές.
Είναι αυτοί , που μοιάζουν με πολιτικούς και νταβατζίδες.
Μοιάζουν με παπάδες και δικηγόρους.
Μοιάζουν με μαγαζάτορες που δεν πληρώνουν τους υπαλλήλους.
Μοιάζουν με κομπλεξικούς παππούδες.
Μοιάζουν με αγάμητους εργάτες.
Βέβαια , είναι και οι άλλοι.
Οι άλλοι που μοιάζουν με όνειρα.
Με όνειρα και πουλιά.
Είναι οι άλλοι ,που τους ξέρεις μόνο εσύ.
Και που θα σε αλλάξουν χωρίς να το καταλάβεις,
για το δικό σου καλό,
χωρίς να το καταλάβουν ,
για το δικό τους καλό.
Είναι οι άλλοι που μοιάζουν με κλόουν ,
όχι αυτούς που φοβάσαι ,
τους άλλους που σχηματίζουν μπαλόνια στο ζώο που θες.
Αυτούς κρατάω,
αυτούς γιατί γουστάρουν την αλήθεια μου.

Κοράκι