Τα πρωινά

Κάπως θα τα καταφέρω το βράδυ

Θα πιω, θα κλάψω μέχρι να κουραστώ, θα καπνίσω, θα καλύψω εφήμερα τις λακκούβες που έσκαψες στην καρδιά και το μυαλό μου με περιστασιακή άσφαλτο που μετά βίας θα ονομάσω έρωτα


Παρόλο που ξυπνάω τα μεσάνυχτα να δω αν τηλεφώνησες και δεν το έκανες , κλείνω τα μάτια μου για λίγο

Και τότε σε νοσταλγώ , σε ονειρεύομαι

Ξημερώνει

Σηκώνομαι με κόμπο στο στομάχι
Με πνίγει η ζέστη , δεν είναι το μόνο που με πνίγει

Πνίγομαι και δεν βρίσκω χέρι να με τραβήξει από τον πρωινό καφέ φίλτρου που θυμίζει τα μάτια σου , βαθύ καφέ

Έξω στον δρόμο φωνές και μάλλον θα προτιμούσα έστω και αυτήν την ένταση από το τίποτα μαζί σου


Να ξεμπερδέψω κάποτε τα ακουστικά και τις σκέψεις μου , αυτό

Ασφυκτιώ, με ακούς;;

Ανώνυμο