Άτιτλο

 Σε λίγο καιρό θα γράφουμε τι σκεφτόμαστε σε πραγματικούς τοίχους, το υπόσχομαι

Τι ωραίο που είναι να πονάμε με τον πόνο του άλλου

Να συγκινούμαστε με την απελπισία του

Να εμπνεόμαστε απ’ τα βάσανά του 

Να γράφουμε κείμενα… να διαβάζουμε

Να κλαίμε με λυγμούς, ή και όχι

Να θυμώνουμε για μια ξένη αδικία

Να ανατριχιάζουμε στην εικόνα του ξεβρασμένου κόκκινου

Να σφίγγουμε μια απ’ τις δύο παλάμες μας 

στην εικόνα του αίματος στα πεζοδρόμια της πόλης μας

Να ωρυόμαστε στις κουζίνες μας

Να βρίζουμε τους δικτάτορες που ανεχόμαστε 

Και ύστερα, με μια κίνηση του παντοδύναμου αντίχειρα, μ’ ένα μονάχα ανεπίστρεπτο χάδι

Να θαυμάζουμε τα κόλπα που κάνει ο σκύλος του γείτονα

Να ονειρευόμαστε το μελλοντικό ταξίδι μας στο Παρίσι

Να φωτογραφίζουμε τις μουτζούρες του γιόκα μας

Να ενθουσιαζόμαστε απ’ τις νέες εκπτώσεις

Να ξεκαρδιζόμαστε απ’ τις αστείες εικόνες

Να καυλώνουμε με την ανήλικη γύμνια  

Να στολίζουμε επανάσταση πάνω στην διαδικτυακή ασχήμια μας

Νεκροί και πολύχρωμοι 

Ζαλισμένοι απ’ την ιλιγγιώδη ακινησία της ζωής μας όπως την ξέρουμε

Διασπασμένοι, δύστυχοι κι ευφυείς  

Πάντοτε έψαχνα στην φαντασία μου, σκάλιζα τα όνειρα και τους εφιάλτες μου για εικόνες, αφηγήσεις, ιστορίες σουρεαλιστικές, απόκοσμες, τρομακτικές. Μα κατάλαβα πως δεν χρειάζεται, όταν κοίταξα για πρώτη φορά έξω από το παράθυρό μου.

 Θλιμμένος Πίθηκος