Άτιτλο

Βαθύ λαρύγγι έχει η μοναξιά 

Στα βαθειά χαράματα μας καταπίνει 

Τα πρωινά μας βρίσκουν να σαλεύουμε 

και ο πόνος βρυχάται μέσα μας 

αλλά γύρω σιωπή 

Στον δρόμο, στην στάση, στην σχολή

-σιωπή 

Το τέρας της μοναξιάς κολυμπάει στις θάλασσες

και φέρνει κύματα άγρια και οργή απύθμενη

και πνίγονται οι θαλασσοπόροι στα στενά ανοίγματα και στους αναστεναγμούς της 

για χάρη της Ιθάκης που ‘χες πει 

Κι εγώ μες τα σκοτάδια μου παλεύω με το τέρας μου και συνεχίζω το ταξίδι χωρίς επιστροφή 

Για εκείνη την Ιθάκη που ‘χες πει 

Ελένη Παπαστεργίου