Άτιτλο

Δυστυχισμένος και αφελής ο νους 

Ο μαρασμός σε καρτερεί και σε σκεπάζει

Συννεφιασμένος πόνος κι καημός σε προδικάζει 

Μα εκεί μέσα στο γκρίζο ουρανό σε μια σχισμή του μίαν αχτίδα αναστενάζει

Θόλος εγίνηκε καθεδρικού ναού το ολόγιομο φεγγάρι 

Κι η σκιά του προσμονείς να σε διαβάλει

Πάνω στην άμμο το θωρείς 

Σαν το βαθύ το θαλασσί το πέπλο σ' αγκαλιάζει 

Ανώνυμο