Έμαθα πως

Έμαθα πως λες για ‘μένα, πως μου τα ‘χεις μαζεμένα,
που δε σε ρωτάω πλέον, τι να κάνεις, πως περνάς.
Κι απ’ την τόση απουσία, βλέπεις μόνο αδιαφορία
και με τόση αδικία, πως αντέχεις, πως κρατάς;
Για θυμήσου, περασμένα βράδια, που κι οι δυο σαν ένα,
πάντα στο δικό σου πλάι, να καλύπτω τα κενά.
Κι αν μπορείς να μη ξεχάσεις και τις πιο καλές μας φάσεις,
τα ταξίδια και τα δώρα και τα γέλια τα πολλά.
Κι ένα σύννεφο στο βάθος και μπροστά μόνο ένας βράχος
σαν καράβι σε φουρτούνα, που δε βρίσκει τη στεριά.
Κι οι φτωχοί συνεπιβάτες τρέφονται με οφθαλμαπάτες
-που να ‘ξέραν οι στεριές τους ότι θα ‘ναι χωριστά.
Και θυμήσου κάτι ακόμα, να ‘μαι εκεί, ψυχή και σώμα
και στις πιο δύσκολες μέρες, να λακίζεις, να ξεχνάς.
Και ντροπή του εαυτού μου, που στην κρίση πανικού μου,
δε σου έστειλα να μάθω, τι να κάνεις, πως περνάς.

Πελώριο Κβάντο