Ήρθε πάλι

αυτή η ώρα ήρθε πάλι
για να σε διώξω απ’ τη ζωή μου, έστω για λίγο
για να μη γίνομαι σκουπίδι, σκέτο χάλι
κάθε βράδυ που ξεχνάς την ύπαρξή μου πριν να φύγω (και)
το ξέρω πάλι, θα χωρίσουμε τους δρόμους
μια εσύ, μια εγώ, δε θυμίζει πια κρυφτό.
Ξέρουμε καλά νομίζω, πια, πως για τους μόνους
δεν υπάρχει άλλος δρόμος, είναι κάτι μυστικό.
Σε σιχαίνομαι, μέχρι το επόμενο πρωί
που θα μου ‘χεις μια εξήγηση για όλα κατευθείαν
μα, ξεχάστηκες, δεν ήτανε η λύση μας εκεί
πρέπει να αναλάβω πάλι μια εν ψυχρώ δολοφονία.
Δεν πειράζει, κάπως θα βρούμε και τον τρόπο
κατά τα άλλα να υπάρχει έστω μία ισορροπία
είναι άρρωστοι οι κανόνες - δε χωράει λογική
μου θυμίζει παιδικό παιχνίδι με αίματα και βία.
Κάτι τέτοιες ώρες θέλω μόνο να ξεχάσω
να βυθιστώ μέσα σε σκέψεις και να φτάσω
σε ένα νησάκι που δε ξέρεις άλλος κανείς
κι εσύ πάλι ψιθυρίζεις πως θες να ‘ρθεις να με βρεις.
Παραιτούμαι, δε θέλω να το βρούμε, δε μπορούμε
δε γίνεται να συνεχίσουμε έτσι όπως ζούμε
δε μπορούμε, να βρούμε κάτι, κάπως να πιαστούμε
πεθαίνω κάθε μέρα κι εσύ θες να προσποιούμαι.
Ζήσε μια ζωή όπως τη θες κι όπως σου αξίζει
μήπως βρω κι εγώ εκείνα που ‘θελα καιρό.
Δε με παίρνει άλλο, ρόδα είναι και γυρίζει
συγκρατήσου και, το ξέρεις, πως κι εγώ θα κρατηθώ.
Βάλε τα καλά σου απόψε, πήγαινε μαζί τους
ξέχνα τα δικά μου, τα δικά μας, όλα αυτά.
Κι αν με αναφέρεις σε κάποια συζήτησή τους
μη ξεχάσεις να τα πεις με λόγια όμορφα κι απλά.

Πελώριο κβάντο