Άτιτλο

Θα 'θελα να ήμουνα μπαλκόνι,που την πόλη από ψηλά χαζεύει,
να με χτυπάει ο ήλιος και άλλοτε η βροχή να με μουσκεύει.
Με ένα τραπέζι γυάλινο που κάθονται παιδιά,
με γλάστρες και πουλιά,που κελαηδούν ειρωνικά,εγκλωβισμένα σε κλουβιά.

Θα 'θελα να ήμουν όλα αυτά και όχι αυτός που φεύγει...
Θα 'θελα να ήμουνα μπαλκόνι,που η βουή των δρόμων το ζαλίζει
Που παράμερα ,ένα γράμμα γράφοντας,τσιγάρο ο γείτονας καπνίζει.
"Ρε γείτονα,τι διάολο την σκέψη σου ζορίζει;"
Μα αυτός ρεμβάζει στο κενό όσο από μέσα βρίζει.
Γέλασε λίγο ψεύτικα,ποιος ξέρει τι τον πλήττει.

Θα 'θελα να ήμουν όλα αυτά και όχι αυτός που λείπει...
Θα 'θελα να ήμουνα μπαλκόνι σ' έναν όροφο ψηλά,
που δύο νέοι κάναν' όνειρα,μεγάλα και ανέφικτα.
Ένα μπαλκόνι που αγναντεύει στο νοτιά
τη θάλασσα,που στη νηνεμία,μοιάζει με καθρέφτη.
Μα αφού δεν είμαι όλα αυτά,με πέρασες για ψεύτη.
Θα 'θελα να ήμουν όλα αυτά και όχι αυτός που πέφτει...
Κώστας