Ωδή για τίποτα

Όλη μου η ζωή ένα κυνηγητό

με τον εαυτό μου
την ύπαρξη μου
τα πάθη μου
τις χαμένες προσδοκίες
τα όνειρα τις αποτυχίες
τον πόνο μου
τα λάθη μου τον έρωτα

την μακρινή εφηβική μου ανάμνηση που τρυπώνει μέσα από τα σκεπάσματα το βράδυ και γαληνεύει το μυαλό μου με την θύμηση μιας αδιάκοπης περιέργειας για το φαινόμενο της ζωής

την μάνα μου που προσπαθεί να ξεπεράσει την φυγή μου

τον πατέρα μου που μετράει τα δίφραγκα για τις σπουδές μου

τις σπουδές που προσπαθούν να με διδάξουν να τρώω το μέσα μου για να δείχνω καλύτερος έξω

την χαμένη ελπίδα που άφησα σε κάποια κατάληψη μεταξύ Σινά και Νομικής

τις γροθιές που έφυγαν και για αυτές που έπρεπε να φύγουν στον καριόλι με τον μαίανδρο

το ήρθε ο καιρός να σοβαρευτώ που αποφάσισα στα 25 μου χρόνια

την εργασία μου που μου μαθαίνει να ζω για αυτήν και όχι από αυτήν

το μοναχοπαίδι μου που δέχομαι να με ταπεινώνουν για το καλό του

την οικογένεια που με υποδέχεται διθυραμβικά για τα λεφτά που φέρνω σπίτι

την τηλεόραση που με κάνει να σκέφτομαι να μην είμαι αχάριστος για την ζωή μου

το νοίκι που εισπράττω βαφτίζοντας σπίτι το υπόγειο σε δέκα Πακιστανούς

για αυτά που χάθηκαν όταν το ''όμως'' και το ''αλλά'' έγιναν λέξεις προς αποφυγή

για τα απωθημένα που τρυπάν σαν δηλητηριασμένο βέλος το κορμί μου


για εκείνο το


το κάτι πες


που γιατί
θα φύγω
μέρα μία
νεκρό θα με βρείτε
και με
μετά τι;

Ηρακλής