Όταν πέφτει νερό πάνω σ' ένα χαρτί,
τότε αυτό σταματάει να είναι λείο
και η μελάνη διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις.
Βρεγμένο θα σταματήσει να είναι,
κάποια στιγμή πολύ σύντομα.
Δε θα γίνει όμως ποτέ όπως πριν.
Έτσι επιδρούν και κάποιοι άνθρωποι πάνω μας.
Καμιά φορά το νερό πέφτει απαλά, ανακουφιστικά·
σα να διψούσαμε και να μας πότισαν·
σα να ζεσταινόμασταν και να μας δρόσισαν.
Και καμιά άλλη φορά γίνεται βίαια·
το ποτήρι σπάει·
το χαρτί σκίζεται·
ή και τα δύο!
Και μπορεί να μη θυμόμαστε ακριβώς τη στιγμή που
—από κάποιο ατύχημα—
χύθηκαν πάνω μας·
δε θα 'μαστε όμως ποτέ πια οι ίδιοι.
Στεφανία Ιναρτάκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου