paradis

Καλοκαίρι φαντάσου.
Σε κάποιο νησί.
Μία παραλία.
Έρημη.
Με 2-3 αρμυρίκια.
Μεσημεράκι.
Αυτή η νεκρή ώρα όπου το μόνο που ακούγεται είναι
τα τζιτζίκια και το κύμα.
Και που ο ήλιος καίει
και κάνει την άσφαλτο να ζεματάει.
Αν κοιτάξεις προσεκτικά κάτω από ένα αρμυρίκι
είμαστε εμείς.
Στο δέρμα μας μπορείς να διακρίνεις τους λεκέδες
από το αλάτι της θάλασσας.
Και τα μαλλιά μας στάζουν αλμύρα.
Κοιμόμαστε.
Γυμνοί, αγκαλιασμένοι και ερωτευμένοι.
Έτσι ορίζω τον παράδεισο.

ανώνυμο