Άτιτλο

Τέμνομαι μεταξύ δίκαιου και αδικίας
Τα όρια συγκεχυμένα κάθε φορά που πατώ σε ένα πλαίσιο.
Υποκατάστατα νόμων με  άνωθεν ισχύ τα πρόσωπα και ο χρόνος.
Δακτύλιοι φωτιάς στα βήματα μου.

Ισορροπώ  σε αυτό το  ασπρόμαυρο δίχτυ του άγχους  που χρόνια μας χωρίζει
Και τα χέρια μας κρυώνει, τώρα που αντί να τα σφίξουμε υποχρεούμαι μιαν απάντηση να δώσω.
Και η ματαιοδοξία μηχανική την κίνηση μου κάνει και αγκαλιά δε θα σε πάρω γιατί τα μάτια δεν αντέχονται να θωρούνται με ντροπή.
Και τώρα ένα μάτσο εκφράσεις στολίδια που τόσο αριστοτεχνικά και άκοπα ζωγραφίζουν τα κίνητρα μας, ολισθαίνουν αργά στο πάτωμα λέξη μετά λέξης, γράμμα μετά το γράμμα.
Και μαζί τους εμείς, ως αν αποτυχημένοι Ερμή-δες της αρετής του είδους,
Πέφτουμε σαν ντόμινο σε διττή κατεύθυνση,
Ξύλο μετά ξύλου,
Ένταση στη σιωπή,
Κραυγή στην ένταση.

Δεν είμαστε παρά καρτεσιανά υβρίδια που τους αφαίρεσαν τα άκρα,
και δε δέχονται να εκθέσουν τον κορμό τους,
 δέσμιοι της ιδέας πως είναι το μόνο εφόδιο τους,
Και έτσι- το χάνουν.

Ανώνυμο