Μίασμα

Εραστής της μετουσίωσης, του νόθου, του παλμού
Εξουσιαστής του πρότερου, στο μέλλον θιασώτης.
Απόμερος και μίζερος, σκυφτός, ιδεαλιστής.
Καλπάζει κάθε ανατολή, γυρίζει όμως τη δύση.

Φαντασιώνεται ουρανούς και χώματα κοινόβια
Ξεροσταλιάζει με αργαλιούς, παράπονα, μπουζούκια
Ελπίζει σε νεόφερτους, σε σκοτς, σε ντισκοτέκ.

Εμείς δε γεννηθήκαμε τη νύχτα σε στρατώνες
Σαράγιεβο δε ζήσαμε, σκούριασε το καρφί.
Τα μπλουζ μου εγώ τα βίωσα πετώντας τα γαρύφαλλα
Τι φειδωλή η νιότη μου, στην κόψη έχει καμπή.

Στείλε μου ένα μήνυμα, στο αιώνιο σταλαχτίτη.
Στη μοναξιά εξώδικο, δικαιολογητικό.
Πάρε με ένα τηλέφωνο, χάιδεψε την οθόνη
Με τα καλώδια αναμετρήσου, δώσε μου ένα ρεπό.

Δε θέλω δέσμευση, δεν ήθελα ποτέ μου
Το πάθος σου ατόφιο, αυτό το απαιτώ.
Καφέ πικρό το σούρουπο, βαρύ γλυκό τη μέρα
Της απραξίας μας ο γιος είναι το σ’αγαπώ.

Και ας είμαι τόσο άμαθη που εσύ να μετανιώνεις
Και στο κρεβάτι σου μπιζού, μαρμάρινο γλυπτό
Είναι μικρό το μίασμα και λίγη η συστολή μου
Μιας και δεν είχες ποταμό για τον καθρεπτισμό.

Νερόβραστο το ποίημα μου
και η στοργή  από σπόντα.
Αναπολώ ενέργειες και δράσεις και ορμές
Μα σαν κεράκιατις  βαστώ σφιχτά  την αφορμές.

Α.Γ