σημεία στίξης

Αγωνία. Αν θα μπορούσα να το κάνω εικόνα θα ήταν ένα ταλαιπωρημένο αστραφτερό απόκομμα κολλημένο στην εσοχή ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού που το χτυπάει βίαια ο αέρας θυμίζοντας πόσο αδίστακτα του έχει φερθεί το παρελθόν και πόσο τρομακτικές είναι οι παρατημένες αναμνήσεις που φιλοξενεί. 

Σαν ο χρόνος να σταμάτησε στο τότε χωρίς να μπορείς πια να διακρίνεις το πως και το γιατί. Μόνο το τότε. Ένα τότε που σε τρομάζει γιατί έχει παγώσει εκεί όμως τα συναισθήματα το έχουν νικήσει αυτό το πέρας του χρόνου και έχουν παραμείνει άφθαρτα στο τώρα. Δενόμαστε με αντικείμενα όσο μικρά η μεγάλα και αν είναι και ζητάμε απεγνωσμένα από τον τοκογλύφο της μοίρας να μην μας πάρει πίσω με ειδεχθή τρόπο τα συναισθήματα και τις εμπειρίες που με τόσο κόπο αποκτήσαμε. 

Σαν να είναι παιδιά μας. Κομμάτια του εαυτού μας που χωρίς να ξέρουμε το πως καταφέραμε να τα δούμε να μεγαλώνουν, να ωριμάζουν και να μας ξεπερνούν. Όμως όσο εύκολα μας δημιουργούνται ερωτηματικά άλλο τόσο ευκολά χρησιμοποιούμε ποικιλία σημείων στίξεως για να αποφευχθεί οποιαδήποτε απάντηση σε αυτά μήπως και καταφέρουμε να ισορροπήσουμε τα θέλω με τα μπορώ μας.

Βάζουμε κόμματα για να εξηγήσουμε η να αιτιολογήσουμε όλα όσα σκεφτόμαστε η νιώθουμε, τόνους για να υπάρχει μια τάξη εκεί που επικρατεί η αταξία και η σύγχυση, τελείες που άδοξα ορίζουν το τέλος καταστάσεων έχοντας όμως μη ουσιαστικό σκοπό και θαυμαστικά σε πολυπαιγμένα αδιέξοδα που όμως σαν παράσιτα επιβιώνουν αρπάζοντας με ζήλο τα γράμματα από τις ακόλουθες προτάσεις μήπως και καταφέρουν να συνεχίσουν να μας απορυθμίζουν από την ρεαλιστική πραγματικότητα που επιμένει να επεμβαίνει για να μας θυμίζει πόσο επίπεδα άχρωμα και άγευστα είναι όλα όσα εμείς παραποιούμε με κάθε τρόπο ώστε να φαντάζουν ιδανικά, προσωπικά, ξεχωριστά και πάνω από όλα δικά μας.

Demetra