χαντάκια

Δεν με νοιάζει αυτός ο κόσμος.
αυτοί που κρατάνε τους τηλεφακούς
μπορεί και να με είχαν πείσει κάποτε
πως ήταν τόσες πολλές οι ομορφιές
που δεν μπορούσαν να χωρέσουν
σε ένα αποδεικτικό κλικ
να μοιραστεί σε όλους
Εγώ με την ευρυγωνική οπτική των μικρών ματιών μου
βλέπω κάθε κουκίδα μαύρων επιθυμιών
κολλημένων άχαρα στο τσιμέντο
και στην άσφαλτο
τσίχλες σα στοιβαγμένα βρώμικα λόγια
και βρώμικους λόγους
ακόμα και τον αέρα τον ίδιο
τον βλέπω
να ασφυκτιεί και να πνίγεται ο ίδιος από την έλλειψή του
Μα τώρα δε με νοιάζει αυτός ο κόσμος πια

Πρέπει να περπατήσεις πολύ μια πόλη
για να τη μισήσεις
ή πρέπει
να ‘χεις μισήσει τόσο το σπίτι σου
για να την εκδικείσαι
που δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει εκείνη
όχι σπίτι,
ούτε καν φθηνός ξενώνας για τα κρύα βράδια σου
σαν την έφηβη που σιχαίνεται τη μάνα της
επειδή δεν την αγάπησε όσο χρειαζόταν
αλλά ψάχνει μανιωδώς την αγάπη της
στους Άλλους

Τη μίσησα αυτή την πόλη
που δε με αγκάλιασε ποτέ
όπως τα ντουβάρια του σπιτιού μου
που όσες φορές τα εκλιπαρούσα
να με κρατήσουν σφιχτά
-τότε που μπέρδευα το μεταφορικό
με το κυριολεκτικό νόημα των αναγκών μου-
εκείνα με πλάκωναν
Αλλά τώρα
δε νοιάζομαι που πέφτουν πάνω μου
αφού
εκείνα μπορούν χωρίς εμένα τόσα χρόνια ,
άμα πέσουν θα με σκοτώσουν
ενώ άμα πέσω εγώ
ούτε οι κηλίδες του αίματός μου
δεν θα μείνουν πάνω τους περισσότερο από βδομάδα


Δεν με νοιάζουν πια οι άνθρωποι
Κάποτε ρουφούσα τα βλέμματα τους
για να βρω ένα κομμάτι της ψυχής τους
τώρα τους βλέπω όλους
σαν καρικατούρες με μαύρα πηγάδια
στα μάτια
-λένε πως αν κοιτάξεις κενό πηγάδι
νιώθεις ίλιγγο για πάντα,
σαν να έχεις πέσει μέσα-
και στα χέρια τους βλέπω μαχαίρια
γιατί πάντα ένιωθα αηδία
για το πόσα μπορούν
να κάνουν αυτά τα χέρια
και έτσι ούτε τα δικά μου χέρια
δεν εκτιμώ πια
Και μου κάνουν παράπονα
κάτι κυράτσες στην πολυκατοικία
ότι είμαι μικρό κορίτσι
για να ‘χω τόσο γερασμένα
και σκασμένα
και άσχημα
χέρια
Που να βλέπαν
πόσο άσχημο
και κουρασμένο
είναι το μυαλό μου.

Δε θα χρειαζόταν καν
να κοιτάξουν βαθιά μέσα στα μάτια
μου για να το βρουν
Κάθε βράδυ το βγάζω βόλτα
για να νιώθω όπως τότε
λίγο κοντά του
αλλά πια χωρίς τις αισχρές επιταγές του
χωρίς τις φωνές του

Μπορεί και να παραπατάω λίγο
ή να χάνομαι
αφού δε μου λέει
προς τα που να στρίψω ή αν πρέπει
να συνεχίσω ευθεία
αλλά τουλάχιστον τώρα
Δε με νοιάζει
έχω μετρήσει τα χαντάκια
και είναι τόσα

όσα τα βήματά μου.


Λυκ