Χανιά

Χανιά,
Δεκέμβρης 19’

Τόσοι και τόσοι αποχωρισμοί
χώρεσαν στα θολά τους νερά

Τόσοι αναστεναγμοί όσοι και τα κύματα
έρωτες που χαθήκαν πάνω
στους ομιχλώδεις αφρούς
και αγάπες που πνιγήκαν στα βαθιά
γιατί δεν ξέραν να κολυμπάνε
και να αντέχουν στην αρμύρα

Η θάλασσα αυτή
μου γεμίζει το κεφάλι με κύματα

Πέρασε τουλάχιστον ο καιρός
που ήθελα σαν ηφαίστειο να εκραγώ

Μάταια προσπάθησα ίσως να σε σώσω
στα σκοτάδια μας δεν υπάρχει φάρος
και τα καράβια μας δεν πιάνουν ποτέ λιμάνι

Σ