Βράγχια

πρώτες σταγόνες
από τον ουρανό
μετά από καιρό,

με ακουμπάς,
έστω μ' αυτόν τον τρόπο.

αέρας φυσάει,
δυνατός,
χτυπά το σώμα,
ψύχει τις σταγόνες,
ανατριχίλα και ρίγος
από το ψύχος.

δυο-τρεις ανθρώποι τρέχουν
να προλάβουν να αποτρέψουν
το αναπόφευκτο.

φοβούνται βλέπεις
όπως φοβήθηκες κι εσύ,

κι ας σε λέω εγώ βροχή
     -αέρας ήσουν.

ο αέρας πάντα κάνει αυτό:
περνάει και ψύχει
   την ψυχή,

σου αφήνει ψίχουλα,
ίσα που φτάνουν
να ταΐζεις τα βρεγμένα περιστέρια.

τα ψυχανθή μαραίνονται,
οι ψυχές αφήνουν τη τελευταία τους πνοή.

ήρθε η ώρα.

σκέψεις απώλειας
για ζωντανούς και πεθαμένους
κάθε λογής και είδους.

ο θάνατος παραμονεύει
πλάι με την αδικία.
δέκα χιλιάδες τρόποι να πεθάνεις.
δυο-τρεις να ζήσεις.

πιο κάτω,
η πρέζα,
και ένα κάρο λάθος επιλογές.

πιο πάνω,
κάποιος βούτηξε στην άσφαλτο
-γιατί η ελπίδα δεν έχει μεγάλο απόθεμα.

εδώ πιο δίπλα και παντού,
η φτώχεια μας σκουντά τον ώμο
για να ζητήσει λίγη αγάπη,

φτώχεια κάθε ηλικίας,
και αιτίας
-η φτώχεια βλέπεις
έχει απόθεμα.

Τόσοι θάνατοι εδώ γύρω,
κι εγώ σκοτώνω εσένα.

Κρίμα ε;

Ανώνυμο