Ατελείωτος χειμώνας

Οι ημέρες φαντάζουν χάλια. Στην δουλειά,στο σχολείο,στο γήπεδο,στο γραφείο,στο κρεβάτι, παντού.
Οι τελευταίες εναπομείναντες ευαισθησίες σου, δολοφονούνται από τον σκληρό αυτό κόσμο. Ενώ εσύ αναρωτιέσαι "Γιατί;"
Ο καιρός έξω βροχερός,μουντός, συννεφιασμένος, ακριβώς σαν εσένα.
Το στομάχι σου είναι άδειο,το ίδιο είναι και η ψυχή σου.
Προσπαθείς να φας ένα τοστ για να το γεμίσεις. Τίποτα δεν κατεβαίνει.
Προσπαθείς να αγαπήσεις κάποιον για να την γεμίσεις. Ανάρμοστο.
Έξω ακόμα βρέχει. Θυμίζει χειμώνα. Θυμίζει σκοτάδι. Θυμίζει ζωή.
Θυμίζει όλα σου τα λάθη και όλες σου τις επιτυχίες.
Θυμίζει μια κοινωνική ακεραιότητα που θες να λυγίσεις.
Μια κρατική υποταγή που θες να δαμάσεις.
Θυμίζει όλα τα θέλω σου , όλα τα φοβάμαι,όλα τα πρέπει και τα μη.
Θυμίζει την περιθωριοποίηση σου από την συμβατικότητα.
Θυμίζει όλα αυτά και άπειρα ακόμα.

" Ζεστά καλοκαίρια αντέχουν κρύους χειμώνες." Έγραψα κάποτε.
Λίγοι κατάλαβαν τι έγραφα.
Ακόμα λιγότεροι το ένιωσαν. Πρόβλημά τους.
Οι δαίμονες στους 4 αυτούς τοίχους ξυπνάνε τα βράδυα και γρατζουνάνε την ψυχή μου.
Γλύφουν το μυαλό μου.
Χαϊδεύουν απαλά το στήθος μου.
Και σαν ξημερώσει κρύβονται μέσα στον ασβέστη.
.
Έξω ακόμα βρέχει. Οι μέρες ακόμα φαντάζουν χάλια.
Ο θεριστής βρυχάται.
Μία ξεχασμένη αντανάκλαση της ψυχής μου εμφανίζεται.
Έξω βρέχει. Το τσιγάρο άναψε.
Η υπομονή μου αργό σβήνει.
Η άνοιξη μπήκε...
Και ο χειμώνας δεν τελείωσε ακόμη.

Πειραιάς, Μάρτης 2020.

Σ.