Το κεφάλι μου διαρκώς με πονάει.
Οι αϋπνίες μου τη νύχτα, δίνουν τροφή στις σκέψεις μου, κι εκείνες, μου τρώνε μέσα στη μέρα το κεφάλι.
Προσπαθώ να τις ξεράσω όλες πάνω στο χαρτί, και μόλις πιάσω το μολύβι γίνονται, παραδόξως, ασήμαντες.
Σαν κομμάτι ξένο προς εμένα, τις διαβάζω, και μπορώ αμέσως να μαντέψω την αδιαφορία που θα ξέθαβες μέσα από αυτές.
Αρχίζω να βρίζω.
" Καμιά ουσία δεν έχει όλο αυτό".
Σβήνω το χαρτί και τα φορτώνω όλα στους πονοκεφάλους και στις αϋπνίες.
Κι αν όλα αυτά δεν θα 'πρεπε κανένα χώρο να πιάνουν, κράτα τουλάχιστον το μόνο πράγμα που ήθελα ποτέ μου να σου πω:
" Η θάλασσα είναι απέραντη και με τρομάζει. Όμως, εκεί που το μπλε γίνεται κρεβάτι να πλαγιάσω το κεφάλι μου, σε νιώθω πάντα λίγο πιο κοντά. "
Μίλκυ Γουέι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου