Οι άνθρωποι δεν ανοιγοκλείνουν με τηλεκοντρόλ

Πώς να σου περιγράψω αυτό που βλέπω,

πόσο όμορφη είσαι μέσα κι έξω

πώς να σου το δείξω

όταν συνεχώς φοβάμαι

ότι σε τρομάζει το τέρας 

που κουβαλώ στην πλάτη μου

Θέλησα να το σκοτώσω

η τουλάχιστον να το θάψω

πώς όμως να ξεφορτωθώ κάτι

όταν ποτέ δεν είμαι σίγουρος 

αν τελικά είναι ελάττωμα 

ή δύναμη

Αν όμως πρόκειται για ελάττωμα

θα ‘θελα να σκότωνα πρώτο

το δικό σου τέρας

όχι για να δείξω δυνατός

αλλά σαν μικρή ανταπόδοση

στα δώρα που μου έκανες

χωρίς να το καταλάβεις

Ίσως έπρεπε να το παίξω άνετος

και να περιμένω μια καλύτερη ευκαιρία

όμως όλο αυτό μου μοιάζει πια με θάνατο

και οι άνθρωποι δεν ανοιγοκλείνουμε με τηλεκοντρόλ

Πότε εγκλωβιστήκαμε σε μια εικόνα;

Πότε γίναμε καρικατούρες πίσω από μια οθόνη;

Γιατί όλοι προσπαθούν να δείχνουν τόσο άνετοι

όταν ο φόβος είναι αυτός που βασιλεύει;

Καμιά φορά η κλειδαρότρυπα 

είναι κάτι ανείπωτα θλιβερό

κι εγώ θέλω να θυμάμαι τα λίγα που μοιραστήκαμε ως άνθρωποι στερεοί

όχι ως εικόνες φευγαλέες

Ξέρω ότι μπορείς να σκάψεις βαθιά

και να φτιάξεις πράγματα σπουδαία

εύχομαι να μπορούσα να είμαι κοντά όταν αυτά συμβούν

εύχομαι να μιλούσα με πράξεις και όχι με λόγια

αλλά και πάλι μόνος μου φανφαρολογώ

τρέμοντας την έλλειψη χρόνου

αχ, και να μου είχες δώσει χρόνο

Ήθελα να απολαύσουμε το φως και το σκοτάδι

και να τα ξεφτιλίσουμε για όλες τις φορές 

που πήγαν να μας πονέσουν

πλέκοντας τα δάχτυλα

και συνδυάζοντας αναπνοές

κάτω από το γεμάτο φεγγάρι

Ήθελα να ακούω τη ζεστή φωνή σου

να μου λέει τι σκέφτεσαι

καθώς ψηλαφίζουμε

τοπία άγρια και καινούρια

αλλά νιώθοντας ασφαλείς

λες και μας προστατεύουν

οι ατέλειες μας

Τούτες οι σκέψεις όμορφες μοιάζουν

καμιά φορά όμως

γίνονται μαρτύριο

Ν.