Ένα κτίριο: το σώμα μου

με πόρτες μη λειτουργικές
χωρίς μεντεσέδες,
καθώς οι μεντεσέδες στην εποχή μας
γίνανε λάφυρα
πολέμου•

ποιός θα το 'λεγε;

με σοβάδες να πέφτουν
κάθε πρωί
δυο-τρια κομμάτια,
κάθε πρωί,
κι άλλα τόσα κάθε βράδυ.

φθορά και αποσάθρωση.


με τοίχους
που πλέον μετά βίας συντηρούνται
με λίγο νερό
και σκόνη.

μα κι εσύ,
μη περνάς απ' έξω
-τη γη μου σείεις,
κι η γη όταν σείεται
      οτιδήποτε ασταθές
τείνει να πέσει-
τείνει προς το κέντρο της.

μη πατάς βαριά
και μη φέρνεις μαζί σου
κι άλλα πόδια.

οι πόρτες πέφτουν,
σα κόλλες χάρτινες.
οι σοβάδες
είκοσι δύο, είκοσι τρία κομμάτια
τη φορά,

πέφτουν προσεκτικά,
μη τυχόν και σε πλακώσουν.

αυτό είναι δείγμα αγάπης:
άλλοι βγαίνουν στα μπαλκόνια,
να σε δουν
άλλοι τα ρίχνουν,
μη σε δουν.

αυτό είναι κάλεσμα αγάπης:
να φωνάζεις σε αυτά να βγω,
κι ας είναι έτσι
ευκολότερη η πτώση.

άσε με ήσυχο
     εσύ
           και η•
                    αγάπη σου.

έχω ένα φως αδύναμο
ίσα που φωτίζει μισό μέτρο
γύρω από το ίδιο
    μου αρκεί.

λίγα παράθυρα,
κι αυτά,
έτοιμα να πέσουν
   -να ξεφύγουν.

κάνεις και τίποτα
δεν θέλει πια
να ζει -να υπάρχει
πάνω σ' αυτό το έρμαιο.

μα κι εσύ•
μη φυσάς και ξεφυσάς,
ή τουλάχιστον,
μη το κάνεις έντονα.

λιγάκι θέλουν
τα παράθυρα να πέσουν,
λιγάκι θέλει
το φως να σβήσει,
κι εγώ λιγάκι αέρα
παραπάνω,
να έλθει με δύναμη προς το πρόσωπό μου
και να μην με αφήσει
να πάρω
ανάσα.

μη περνάς απ' έξω,
ή τουλάχιστον,
μη πατάς βαριά.

μη φυσάς και ξεφυσάς,
ή τουλάχιστον,
καν' το λίγο πιο σιγά.

Συναισθημάταιο