κάποια στιγμή θα γίνω θάνατος
και δεν θα νιώθω χέρια
πάνω σε χέρια
που δεν θέλω να νιώθω ή να έχω ή να δίνω
οι κρόταφοί μου γίνανε παλέτες
άλλοι φτύνουν μέσα τους τα χρώματα
κι εγώ φτύνω τη ψυχή που τυχαίνει να νοικιάζω
οι κρόταφοί μου γίναν τάφοι για πελάτες ― συναισθήματα
που απλώνουν κόκκαλα στον ουρανό
κάποια στιγμή θα μείνω να κυνηγώ τον ήλιο
μα αυτός θα φεύγει και θα φεύγει και θα χάσω και τα λίγα μάτια που ‘χω
οι μέρες ρέουν σαν χείμαρρος
χύνονται στους πνεύμονες, και
η άβυσσος ανατέλλει απ’ όλες τις πλευρές
και δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι
το βάθος των χρωμάτων
αυτό το βάρος
παραείναι βαρύ
κι ασήκωτο
γκρέιβενχαρτ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου