Για αυτά που έχεις.

τα κομμάτια
από την αφυδατωμένη σου
επιδερμίδα
αποσπώνται
από πάνω σου,

και ταξιδεύουν προς
τα εκεί που ανήκουν
προς τα εκεί που
άνηκαν πάντα,
κι ας μην το πίστευες.

και τώρα,
πάλι,
μένεις μόνος.
λιγότερος
και μόνος.

μόνος
όπως πάντοτε ήσουν,
κι ας μην το πίστευες.

μυρίζεις πλέον τη βροχή
πριν καν οι ψιχάλες της
ακουμπήσουνε τη γη,

και όντως έρχονται.

και χτυπούν το κεφάλι σου
σχολαστικά,
σαν τα χέρια ενός πιανίστα,
και συγχρονίζουν το μυαλό σου
στον ρυθμό της.

σου τρέχουν 2-3 δάκρυα
στο μάγουλο,
από τον άνεμο που σε χτυπά,
και όχι δάκρυα από λύπη
-εκείνα τα 'χεις μετρημένα.

ακούς το θρόισμα των φύλλων
και πέραν αυτού
την ησυχία. και δεν μπερδεύεσαι
με την απλότητα, που είχες πάντοτε,
κι ας μην το πίστευες.

κάθε ανάσα
και μια σκέψη λιγότερη,
κι εσύ
πλουσιότερος.

μακριά από τη πίστη,
την ανάγκη,
την εξάρτηση.

κάθε ανάσα
για να βγάλεις μια μέρα.
και κάθε μέρα να είσαι
εκεί
για αυτά που έχεις.

Συναισθημάταιο