Είδα τα μάτια σου και ήθελα να ξυπνώ κάθε μέρα δίπλα τους πρώτου ανοίξουν τα βλέφαρα τους εγώ θα κάθομαι στην κουζίνα σκεπτικός σήμερα πως πρέπει ανοίξουν
Θα σου μαγειρεύω κάθε λογίς πρωινό σήμερα θα σου έκοβα λίγο κρεμμυδάκι φρέσκα ντομάτα από το κήπο θα την έβρισκα φρέσκα αυγά λίγο μαϊντανό και ψωμάκι με προζύμι θα το έχω σιγοκαβουρνιαση ρίγανη και αλάτι θα το έχω αλείψει και όταν στο φέρνω τα μάτια μου θα έχω κλειστά και θα σκέπτομαι τι παιχνίδια περίεργα θα κάνουν πως θα αλλάζει η ίριδα τους μετά από όλη αυτή την τελετουργία θα σε αλείφω μέλι και θα σου δίνω μπουκιές σαν σπουργίτι που πρέπει να ζήσει θα γλύφω κάθε σου σπιθαμή σου η γλώσσα μου και τα δάχτυλα θα χορεύουν με το ρυθμό των ματιών σου όταν θα σε ακουμπώ εσύ δεν θα μου μιλάς δεν έγινε και κάτι από το ότι ο Ήλιος ανάτειλε
Το τσιμέντο βρώμικο το κράτος το ακουμπώ σε κάθε μου βήμα και αναρωτιέμαι πως αυτά τα μάτια βλέπουν αυτή την σαπίλα πως δεν αναφλέγονται να πάρει φωτιά αυτό το μπουρδελο και μετά αναρωτιέμαι άμα δεν υπήρχαν τέτοια μάτια πως θα ξυπνάμε να πάμε για την τελετουργία της εργασίας να ακούμε τα ίδια αστεία να γελάμε με τον ίδιο τρόπο και κάθε τι στενάχωρο να το αντιμετωπίζουμε με την έκφραση ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει ποιο δυνατό (άσχετο αλλά ότι χειρότερο έχει κάνει αυτός ο κόσμος) Και καθώς περπατώ με το μυαλό μου μαστουρωμένο από τα μάτια σου και αν πατώ στα βρόμικα μονοπάτια του κράτους αναρωτιέμαι αφήνοντας την φαντασία μου σαν να ήταν σκυλί κλειδωμένο πως πόσα -ισμος θα έφτιαχναν τα μάτια σου αν είχαμε κουμμουνισμό και τα μάτια σου σίγουρα δεν λειτουργούν αλλιώς κορινα ευτυχώς π περπάτησα ανέβασε το και αν δεν ήταν ποίημα ήταν τα μάτια της
πόσο μικρός
δεν το έγραψα για σένα αλλά επειδή με αγαπώ ε
Θα σου μαγειρεύω κάθε λογίς πρωινό σήμερα θα σου έκοβα λίγο κρεμμυδάκι φρέσκα ντομάτα από το κήπο θα την έβρισκα φρέσκα αυγά λίγο μαϊντανό και ψωμάκι με προζύμι θα το έχω σιγοκαβουρνιαση ρίγανη και αλάτι θα το έχω αλείψει και όταν στο φέρνω τα μάτια μου θα έχω κλειστά και θα σκέπτομαι τι παιχνίδια περίεργα θα κάνουν πως θα αλλάζει η ίριδα τους μετά από όλη αυτή την τελετουργία θα σε αλείφω μέλι και θα σου δίνω μπουκιές σαν σπουργίτι που πρέπει να ζήσει θα γλύφω κάθε σου σπιθαμή σου η γλώσσα μου και τα δάχτυλα θα χορεύουν με το ρυθμό των ματιών σου όταν θα σε ακουμπώ εσύ δεν θα μου μιλάς δεν έγινε και κάτι από το ότι ο Ήλιος ανάτειλε
Το τσιμέντο βρώμικο το κράτος το ακουμπώ σε κάθε μου βήμα και αναρωτιέμαι πως αυτά τα μάτια βλέπουν αυτή την σαπίλα πως δεν αναφλέγονται να πάρει φωτιά αυτό το μπουρδελο και μετά αναρωτιέμαι άμα δεν υπήρχαν τέτοια μάτια πως θα ξυπνάμε να πάμε για την τελετουργία της εργασίας να ακούμε τα ίδια αστεία να γελάμε με τον ίδιο τρόπο και κάθε τι στενάχωρο να το αντιμετωπίζουμε με την έκφραση ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει ποιο δυνατό (άσχετο αλλά ότι χειρότερο έχει κάνει αυτός ο κόσμος) Και καθώς περπατώ με το μυαλό μου μαστουρωμένο από τα μάτια σου και αν πατώ στα βρόμικα μονοπάτια του κράτους αναρωτιέμαι αφήνοντας την φαντασία μου σαν να ήταν σκυλί κλειδωμένο πως πόσα -ισμος θα έφτιαχναν τα μάτια σου αν είχαμε κουμμουνισμό και τα μάτια σου σίγουρα δεν λειτουργούν αλλιώς κορινα ευτυχώς π περπάτησα ανέβασε το και αν δεν ήταν ποίημα ήταν τα μάτια της
πόσο μικρός
δεν το έγραψα για σένα αλλά επειδή με αγαπώ ε
ΑΔΠ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου