Ατελές

Υγρές μελωδίες 

Ανηφορικές σιωπές 

Ξημερώματα Τρίτης 

Η πόλη άδειασε 

Πρόσωπα παγιδευμένα στο κενό, συναισθήματα βουτηγμένα στο ατελείωτο χάος.

Εντελώς αδύναμη να αντιληφθώ τι διαδραματίζεται μπροστά μου, 

αναλώνομαι,

σε φθηνές εμμονές 

σε άδεια βλέμματα

σε απροσδιόριστους ήχους.

-

Ουρλιαχτά σε αποκοίμιζαν

Τοπίο Θολό

Βουρκωμένες αλήθειες κείτονταν στο τέλος του δρόμου,

αντανακλούσαν σε κάθε ξεχασμένο εαυτό σου.

Θυμάσαι εκείνη την θάλασσα; 

Τρικυμία 

Αέναος πόλεμος με τα έγκατα της ψυχής σου 

Ανάκατες εικόνες,

Λεωφόρος,

Απαράλλαχτη πλήξη, 

γεννούν οδυρμό

Τελικά ξημέρωσε;

Αυτός ο μπλe ουρανός ξεφτίζει

και το όνειρο παραμένει ανεκπλήρωτο 

Ποιος πλησιάζει τις σιωπές σου; 

Ανάμεσα στο τίποτα και το κενό, αναδύεσαι εσύ. Αγναντεύεις τις ξεθωριασμένες σου ελπίδες.

Μόνο καπνοί.

Καίγεται η πραγματικότητα.

Το αύριο βρωμάει 

ΑΔΙΕΞΟΔΟ 

Άραγε που κατοικούμε απόψε;

(V)