Το παραμύθι

Θα σου μιλούσα 

για το φεγγάρι που ξημερώνει στο μπαλκόνι μου

για τα πρωινά φύλλα που χορεύουν

για τα όνειρα που αρχίζουν όταν ξυπνάς

για τις φωτογραφίες της μνήμης 

θα χόρευα για να σου δείξω

τι δεν πάει να πει θάνατος

πόσο ωραίο ήθελα να σου δείξω

είναι να μην είμαι αυτή που θες

στη διαδρομή ξέχασα 

ακόμα και πώς με λένε 

άφηνα κομμάτια μου πίσω

για να βρω τον δρόμο

ξέρεις σαν το παραμύθι

κι εσύ τα έτρωγες ένα-ένα

χωρίς να αφήνεις κάτι δικό σου

για να βρω το δρόμο

στη μυρωδιά σου κάπου χάθηκα

άκουσα τη φωνή σου

και ξέχασα τη δική μου

με πέταξες στην κοιλάδα με τα λιοντάρια σου

για να τα βγάλω πέρα

όταν σκαρφάλωσα και βγήκα

γελούσες και με έδειχνες με το δάχτυλο

και το κοινό σου χειροκροτούσε

δεν μπορούσα να πιστέψω σε σένα

δεν σε ένοιαζε ούτε να κοιτάξεις στην κοιλάδα

όχι δεν είναι σαν το παραμύθι

στο τέλος δεν βρήκα τον δρόμο

μετά ήρθαν οι άλλοι

και έκαναν το ίδιο

ένας προς έναν

τουλάχιστον δεν φοβάμαι

κάποτε μονάχα θυμάμαι

μου είχες πει για ένα ταξίδι που δεν έγινε

εγώ λέω να το κάνω 

χωρίς εσένα. 

Γιόλι Μπεζ