Άτιτλο

 ο κόσμος υφίσταται,

ο χρόνος 

εσύ κι ο καθένας

μόνο η ισορροπία διαταράσσεται,

αδιάλειπτα

η τύχη είναι σίγουρα με κάποιο μέρος 

ρίχνουμε τα ζάρια να δούμε με ποιανού, 

στην τύχη...

το εγώ πλέκεται 

με κλωστές συνήθειας, χάος και σύγχυση

άνοιξε τα μάτια γαμώτο

δες, λάμπει ο ήλιος ακόμα; 

το φεγγάρι σου λάμπει την διαδρομή του έρωτα; 

πέθανε επιτέλους ο χρόνος και το πορτοφόλι σου; 

γέλασες χωρίς σκοπό μα πιο έντονα όσο κανείς 

κάνοντας μύριους απόντες εαυτούς να κοροϊδέψουν την αφέλεια; 

γύρισες το βλέμμα σου γεμάτο εικόνες να ακούσουν οι τυφλοί; 

να πουν ευχαριστώ οι άλαλοι; 

να γνέψουν και να ανταμωθούν τα χέρια σε καιρούς λειψούς 

δυο χέρια, τέσσερα χίλιες χιλιάδες και εκατό 

έμαθα να μετρώ 

μα οι αριθμοί μου φέρνουνε ναυτία

για αυτό και ταξιδεύω με φουρτούνες 

πιο άκακες και πιο ειλικρινείς.

lupus