Τρομοκρατία

Είναι ξένος ο αέρας που αναπνέω και όσο καίγομαι αυτός μειώνετε. 

Είναι ξένο το σώμα που κοιτώ και όσο μουδιάζω χάνεται. 

Ανεβαίνει στα σύννεφα μια ψυχή κι εγώ κοιτώ να λικνίζεται. 

Μα όσο πάει βαριανασαίνει και το τέρας αφυπνίζεται. 

Όταν αργότερα χάσω το νόημα θα  κοιτώ τα δειλινά μας. 

Και όταν κάποτε έκλαψα πλέον θα γελάω με την χαρά μας. 

Ανεβάζω την ψυχή πιο γρήγορα προς το φως. 

Το ότι έγινε ανάμνηση και όχι καπνός 

Το ότι γράφτηκαν τραγούδια για αυτήν 

Το ότι αγαπήθηκε αντί να μισηθεί

Με τρομάζει. 

Και όσο πάει την ψυχή μου καταριέμαι

Και οσο πάει με την πάρτη μου χαλιέμαι. 

Γιατί οσο υπάρχει η τριβή μαζί σου θα υπάρχω στην ζωή σου 

Και θα υπάρχεις στην δικιά μου

Πως αυτό δεν σε τρομάζει; 

Πως αυτό δεν σου χρεώνει χρόνια και άγχη;

Ανοίγω το στόμα μου να πω δυο λέξεις και λέω δέκα.

Ένας πολλαπλασιασμός που με διαίρει στα δυο.

Μια μόνιμη δημιουργία αναμνήσεων μέσα στο κρύο. 

Όλο μιλάω και όλο γελάω και όλο κοιτάω και όλο δακρύζω. 

Και όλο σε χάνω και όλο σε βρίσκω και όλο έτσι με χάνω και ποτέ δεν με βρίσκω. 

Αναρωτιέσαι τι υπάρχει στο κενό;

Λίγο μπεζ και λίγο χρυσαφί 

Λίγο εγώ και λίγο εσυ.

Είναι πολύ τρομακτικό για μένα. 

Και τόσο φθηνό για σένα. 

Αναρωτιέμαι για την ψυχή που φεύγει. 

Και συ για αυτά που μένουν. 

Δεν θα πετούσα ποτέ σε μια νύχτα με άστρα. 

Γιατί έχω καταλάβει ότι θαμπώνομαι από τα διαμάντια.

Μου κρύβουν τους πλανήτες μου. 

Μου κρύβουν τις ελπίδες μου, ότι όταν αυτός ο κόσμος διαλυθεί θα έχω ήδη ταξιδέψει μακριά του. 

Δεν θα έδινα τα σταφύλια της αγάπης σε κανέναν άλλον εκτός από μένα. 

Και θα τα έτρωγα τόσο λαίμαργα και τόσο γρήγορα 

Και θα ξερνούσα ύστερα στον κόσμο σας αγάπη.

Γιατί θα είχα μια καβάτζα επιτέλους  για ώρες τέτοιες, που θα κυλιέμαι στην στάχτη. 

Έσκυψες και πήρες ότι καρπούς είχα φυτέψει. 

Δεν καρποφόρησες ποτέ. 

Και για αυτό σε μίσησα. Και για αυτό σε πέταξα μακριά μου δεσποινίς. 

Ίσως άδικο μα σε βλέπω σε εμένα και δεν το αντέχω 

Δεν το αντέχω 

Δεν το φοβάμαι 

Τρομοκρατούμαι. 

Δεν το μισώ 

Το αγαπώ

Για αυτό τρομακρατούμαι 

Για αυτό αλυσοδένομαι στον κατάρτι και κλείνω τα αυτιά μου σειρήνα. 

Η μεγαλύτερη ανθρώπινη τρομοκρατία είναι η φοβία της ανθρώπινης επαφής. 

Μα εγώ δεν φοβάμαι σου είπα 

Εγώ τρομοκρατούμαι. 

Στο είπα, δεν στο είπα; 

Ή έμεινε και αυτό ανείπωτο; 

Στο είπα;

Κάπα