Βύρωνας- Βαρκελώνη

Και αν τελικά τα φιλιά δόθηκαν και αν τα λόγια που θέλαμε να ειπωθούν ειπώθηκαν ποιο το νόημα τώρα που η μόνη μου επαφή μαζί σου είναι να γυρνάω την υδρόγειο μόνος μου και με τον δείκτη να προσπαθώ να πέσω πάνω στην χώρα που βρίσκεσαι. Ο αποχαιρετισμός μας δεν θύμισε σινεμά, ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι με βροχή ίσως αν κάτσω και τα βάλω κάτω μπορεί να υποδηλώνει κάτι και αυτό. Η τελευταία σου κουβέντα ήταν ότι χάρηκες που με γνώρισες ,μου φάνηκε αστείο καθώς το ίδιο μου είχες πει και 8 μήνες πριν όταν με είδες για πρώτη φορά. Τελικά πότε γνωρίζεις έναν άνθρωπο διερωτήθηκα καθώς έβλεπα την πλάτη σου να χάνεται κάπου στην Βασιλέως Κωνσταντίνου; Ο Λειβαδίτης έλεγε ότι ο πιο δύσκολος δρόμος για να γνωρίσεις κάποιον είναι όταν τον ερωτεύεσαι μα κανείς μεγάλος ποιητής δεν μίλησε για αυτούς που ερωτεύονται καθώς γνωρίζουν τους άλλους. Δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας που λέει ο λαός. Μα πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι κεραυνοβόλος με ένα κορίτσι που οι πρώτες της πράξεις ήταν να πάρει το φαγητό με το περισσότερο σκόρδο και να ψάξει την πιο εύκολη λύση για να προσελκύσει το κορίτσι που κάθεται απέναντι μας. Πόσο λίγος νιώθω τώρα, τελικά κάπως έτσι θα έπρεπε να ερωτεύεσαι κεραυνοβόλα. Αυτά τα κορίτσια που δεν φιλτράρουν τίποτα, που μυρίζουν αντικουνουπικό και αγνή ελευθερία. Αυτά τα κορίτσια που περισσότερο σε χτυπάνε και λιγότερο σε χαϊδεύουν. Αυτά τα κορίτσια που γελάνε όλη μέρα μα πριν και μετά τα φιλιά έχουν όλη την σοβαρότητα του κόσμου μαζεμένη στο πρόσωπο τους. Αυτά τα κορίτσια που χάνονται κάθε χρόνο σε διαφορετικές χώρες μέχρι να βρουν αυτό που ψάχνουν. Αυτό το κορίτσι που θα το σκέφτομαι μέχρι την μέρα που θα αφήσω την υδρόγειο ξανά πίσω στο σκονισμένο της ράφι και η απόσταση μας πλέον θα διανύεται με τα πόδια.

Bueno