Άτιτλο

 Ας μην κρυβόμαστε. 

Δεν το δέχθηκες ποτέ. 

Δεν το κατανόησες. 

Έντυσες την ανάγκη σου με δήθεν αποδοχή και μέσα σου τα κράτησες. 

Δεν φώναξες. 

Δεν έκλαψες. 

Δεν μάλωσες.

Μονάχα άλλαξες τα σεντόνια σου, να μην σου μυρίζουν απογοήτευση. 

Μετά. 

Τα λόγια είπες που σε πλήγωσαν, 

Σε άλλους πρώτα και μετά στον εαυτό σου. 

Έκανες αυτούσιες τις πράξεις. 

Δήθεν , πως δεν είναι δα και τόσο κακές να σε πείσεις. 

Γύρισες σπίτι, προσωπογραφία του ανθρώπου που σου έκοψε τα γόνατα από πόνο. 

Προσπάθεια μάταιη. 

"Δεν είμαι αυτό",

 ψιθυρίζεις στον εαυτό σου. 

Μα δεν φωνάζεις.

Όταν γίνεσαι αυτό που μισείς, 

σαν να κατευνάζει την απέχθεια. 

Θαρρείς πως εφόσον το ενστερνιστείς, 

το ίδιο δεν θα σε βλάπτει. 

Μη κοροϊδευόμαστε. 

Το μίσος γίνεται οργή. 

Ποτέ με τον άλλον εάν το υιοθετήσεις. 

Μα μόνο με εσένα. 

Εάν κάπου μέχρι τώρα δεν ταυτίζεσαι. 

Στο τέλος του κειμένου μου, μη φτάσεις. 

Έχω αφήσει τα λογικά συμπεράσματα πίσω προ πολλού. 

Εγκολπώνω μέσα μου , 

χαρακτηριστικά που με πλήγωσαν από τους ανθρώπους γύρω μου σε μια προσπάθεια να τους απενοχοποιώ. 

Αποτυγχάνω και καταλήγω να διαβάζω βιβλία για την συγχώρεση. 

Πλέον όχι για τους άλλους. 

Για τον εαυτό μου.

Ίρις