Εν πηχτώ Ιούλη

χόβολη

συνοικιακή

αλατισμένη

ένας ιδρώτας αστικός γαργαλάει τη δεδομενικότητα της μάνας ως τα έγκατα του αφαλού 

Αθήνα με σκασμένο δέρμα

εν πηχτώ Ιούλη

ένα τσαντίρι με έντονες κουρτίνες η γειτονιά

μπαλαμό αρμέ οι κούφιοι τοίχοι και τα διαμερίσματα

τα διπλανά

το κλάμα ενός μωρού

με τρυπάει και με μεταφράζει

η θλίψη

που φυλάω σαν ακοινώνητο χρυσαφικό στο industrial μπαούλο

ελευθερώθηκε

έκανε ανυπότακτα φτερά

κι έτσι κανένας δεν θα καταλάβει

πως οι κοπέλες και τα αγόρια που στριμώχνονται χωρίς μέλλον στις γκαρσονιέρες

ξεφουσκώνουν ολομόναχοι στο μπάνιο

παριστάνοντας

πώς λείπουν για διακοπές στα νησιά|

Αφροδίτη Κατσαδούρη