Άτιτλο

Δε θα μου λείψουν τα στενά σοκάκια.

(Η πόλη απλωνόταν κάτω από τα πόδια μας, τι αχάριστος ήμουν τότε.)

Χαμένες Αλκυόνες.

Τα βράχια είχαν παράθυρα, βλέπαν ημέρες κρύες, μα εμείς ήμασταν νέοι μέσ' τις μικρές φωλιές μας 

- μη βιαστείς να βγείς-

Ο κόσμος δεν περιμένει, ο κόσμος είναι γι' άλλους,

το φώς του δε μας βλέπει.

Μας χαιρετάνε δες τους - είναι όλοι αυτοί φίλοι, με τις οπλές στα δόντια και τα κοφτά τους λόγια; -

Σε παίρνουν από μένα, το νιώθω βήμα βήμα.

Μη με αφήσεις μόνο, δε νιώθω όπως πρώτα.

Να σηκωθείς να φύγεις, να πας να βρεις τον κόσμο.

Η πόλη σε προστάζει , ακούω τις κραυγές της.

Ακούω κι άλλα τόσα - φοβάμαι να σ' αγγίξω       με στολισμένα λόγια και πορφυρές ιδέες-

Η απόφαση ελήφθη, θυσίασέ με τώρα 

σε κάπνα κρύας σάρκας χτίσε καινά παλάτια 

και χώρεσέ τους όλους σ' Αλκυονίδες μέρες,

όσο εγώ θυμάμαι μικρά στενά σοκάκια.

Ιωσήφ Κ. 

Άτιτλο

γαμημένος αλγόριθμος youtube, 

βάζω ζν

βάζει επόμενο λεκτικό

βάζει επόμενο RNS

λέω γίναμε

δυναμώνω και πάω να πλύνω πιάτα

με το που βρέχω τα χέρια μου και είμαι πλέον ανοχύρωτος απέναντι στις επιλογές του θυμάται ότι πριν 5 βράδια μες στον πυρετό μου έβαλα wagner

Φρίκη Ρεφενέ

Άτιτλο

Η φωτιά που σε έκαιγε πάγωσε στο χρόνο 

Και από τους τροπικούς στον καυτό πάγο κοιμάσαι τώρα

Έπεσαν τα φύλλα στο πουδρένιο χώμα, σιωπηλή αγκαλιά του τέλους.

Οι δρόμοι που άνοιξες, φλεγόμενους βάτους γέμισαν, μια ωδή στους ξεχασμένους νόμους.

Στους αλλοτινούς καιρούς που έζησες η λησμονιά έγινε σεντόνι, κεντημένο με χέρια ματωμένα 

Ότι πήρες με τόκο το επέστρεψες και μάταια ψάχνεις μέσα στις τσέπες σου, απομεινάρια αυτού που ήσουν να βρεις.

Μεγάλες προσευχές στα φαγωμένα σκαλοπάτια όλο κάνεις, μα μέσα δεν τολμάς να μπεις.

Πίσω από την ουρά απ' το στάχυ κρύφτηκες,

σαν είδες να καταφτάνει ο Αλωνάρης με το δρεπάνι στο οστέινο χέρι του.

Ο θέρος είναι πόλεμος και εσύ δεν είσαι πια στρατιώτης 

Κάτω από τα ψαθια και τα λευκά κεφαλομάντιλα νιώθεις την αγωνία, ιδρώτας που κυλάει,

μα ξέρεις πως εσύ είσαι πρώτος στο τεφτέρι που από την τσέπη του εξέχει.

Το τρέμουλο σου δεν είναι από το κρύο που σε τύλιξε αλλά από την γνώση που σε κατακλύζει.

Η ώρα του θερισμού έφτασε και τα ψωμωμένα στάχυα αργά γέρνουν το κεφάλι καθώς ο ήχος από το δρεπάνι τα σιμώνει.

Κωνσταντίνα Βασιλακόπουλου

Άτιτλο

Το όλον

Είναι συνέχεια 

Μπροστά στα μάτια σου

Αλλάζεις σπίτια δωμάτια δουλειές

Φίλους παρέες στέκια 

Ταξιδεύεις διαβάζεις 

Και αυτό είναι συνέχεια 

Πάντα μπροστά στα μάτια σου

Κάποιοι κακότυχοι 

δεν το βλέπουν ποτέ

Τι κρίμα και τι χαρά 

Οι ακόμη πιο κακότυχοι 

Το βλέπουν κάποτε 

Και τυφλώνονται τελείως 

Και γίνονται Όμηροι

Και γράφουν Ιλιάδες και Οδύσσειες

Κώστας Ταβουλτσίδης

Δαντικά

 

Περπατάμε και δεν ξέρουμε πού πάμε

αν αυτό είναι παράδεισος, κόλαση

ή καθαρτήριο. 

Χωρίς Χωρίς

Μαθήματα ελληνικών

Κάτω από το ανακριτικό βλέμμα της μητέρας

υποκριθήκαμε

«όλα θα πάνε καλά»

και ύστερα

κλίναμε το ρήμα ανθίζω στο σκοτεινό φθινόπωρο του δωματίου της.

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Εκείνη

 Εκείνη 

Όταν έρχεται προς τα σένα, 

όταν σε κοιτά

όταν περπατάει στους δρόμους 

Και έρχεται

Και μεγαλώνει

Και παίρνει χώρο

Και ξαφνικά γίνονται όλα εκείνη

Απλώνεται παντού 

Το δέρμα και τα μάτια της 

Γεμίζουν όλα τα διαστήματα στο ανάμεσα 

Κι είναι σαν θάλασσα 

που πέφτει στην πόλη απ’ τις πλευρές 

Και σαν ζωή που σου ταξε κάποτε ένα όνειρο 

Πριν ξυπνήσεις 

Εκείνη είναι πριν ξυπνήσεις 

Είναι ακόμη στην άμμο 

Που τρίβεται στα δάχτυλα των ποδιών

Στα κενά τους 

Αντάρτισσα μόλις κατέβηκε απ’το βουνό

Και συνεχίζει 

να σώσει κι άλλες 

Εκείνη που δε θα φοβόταν να σκοτώσει 

αν κάποιος σου έπαιρνε το κορμί ή την ψυχή

Εκείνη που ξεχνάς πάντα τη δύναμή της 

Την ταραχή που προκαλείται στην πυκνότητα της ασφάλτου 

Εκείνη που σε παίρνει απ’το χέρι 

Που είναι η μόνη που μπορεί να σε οδηγήσει κάπου 

Και δεν είναι ακριβώς φώς 

Είναι φωτιά 

Ζεματάει 

Είναι χείμαρρος 

Είναι κύμα που έρχεται και βουτάς μέσα του με το κεφάλι 

Και δεν ξέρεις αν θα βγεις 

Και αναποδογυρίζεις 2 3 4 φορές 

Απανωτά χωρίς αναπνοή 

Και μετά αναπνέεις δέκα φορές πιο αναπνοή 

Πιο αέρα 

Την ξεχνάς 

Ξέρεις πως έτσι τρομερά έχεις αγαπήσει και αγαπηθεί

Αλλά ξεχνάς τη δύναμή της 

Και πως τέτοια δύναμη σε άλλον δεν είδες

Οι πιο μεγάλες συγκινήσεις είναι από γυναίκες στη ζωή σου 

Αυτές σε παίρνουν απ’το χέρι

Αυτές έχουν δρόμους να σου δείξουν 

Και φυλαχτά 

Και νανουρίσματα 

Και όπλα 

Κοιμούνται σαν λύκαινες σε λακκούβες 

Και πολεμούν το πρωί

Να μην πάρουν τη γη μας 

Να μη μας βάλουν στα γυάλινα κουτιά των ενυδρείων τους 

Εκεί ψηλά 

Εκείνη πατάει τη γη 

Και ριζώνει ως το κέντρο 

Είναι από χώμα κι από νερό κι από όνειρο 

Και την επιθυμώ 

Όπως επιθυμώ την αίσθηση του απέραντου 

Που κάποτε μαζί είχαμε φτιάξει 

Είναι δυνατή για πέταγμα 

Για αιώρηση κατευθυντική 

Για αγκαλιά που μονώνει το κάθε σημείο απ’τον πόνο

Γελάει 

και ο κόσμος έχει νόημα 

Κι έχουν περάσει τόσα χρόνια 

Και τώρα σ’αγαπάω πιο πολύ 

Μόνο που τώρα δεν μπορώ να σου το πω 

Και πρέπει να γράφω για σένα στο τρίτο πρόσωπο 

Εκείνη

θέλω να είναι κοντά μου 

Να είναι όσο πιο κοντά μου 

Να κάνουμε έρωτα 

Και να φτιάξουμε γι’αυτό μια καινούρια λέξη 

που να μην είμαστε γυναίκες 

Ούτε άνθρωποι

Να μην έχουμε δει πορνο 

Να μην έχουμε δει ζεύγη 

Να μην έχουμε δει τίποτα ως αντικείμενο 

Να μην πάτησε ποτέ κανείς κανέναν 

Να μην ανάγκασε σε φιλί 

Να μην πίεσε μουνί

Να μην έκοψε μέλη ή επιθυμίες 

Να σε γνώριζα 

και να μην είχε γεννηθεί ο κόσμος 

Αλλά με πόλεμο σ’αγάπησα συντρόφισσα

Και πώς αλλιώς 

Τον πόλεμο για έναν καλύτερο κόσμο

Έλλη Κ. 

Γράμμα που δεν θα διαβάσει ποτέ

 Μωρό μου.

Ό,τι ήταν

Έρωτας ήταν ή δεν ήταν

Αγάπη ήταν ή δεν ήταν 

Δούρειος ίππος ήταν ή δεν ήταν

Δεν θα μάθουμε ποτέ

Γίναμε κι εμείς

Αυτό που παριστάνουν όλοι οι υπόλοιποι, μωρό μου

Αντικείμενα προς κατανάλωση

Εγώ πάντως να ξέρεις

Ξέρω ότι βλέπεις πρώτος τα στόριζ μου

Ξέρω ότι δεν καταλαβαίνεις γρι από ό,τι ήμουν, είμαι και θα είμαι

Ξέρω ότι δεν ξέρεις καν ποιος είσαι εσύ, άλλωστε το είχες πει

Οι ταυτότητες πλέον συγχέονται επικίνδυνα

Θαρρείς πως κάτι πάει να αλλάξει, αλλά βλέπω τον μηδενισμό μας, μωρό μου 

Γιατί ο καπιταλισμός, δεν φταίει κανείς, δεν φταις εσύ που τίποτα δεν ήξερες να πεις, δεν φταίω εγώ που πολλά προσπάθησα να σου πω και δεν καταλάβαινες

Οι γηραιότερες και πιο σοφές γυναίκες λένε απλώς ότι δεν ήσουν αρκετός 

Λένε πως θα βρω κάποιον καλύτερο, πως τυφλώθηκα-σάμπως αυτές τι κάνανε και όλα αυτά τα ξεστομίζουν έτσι απλά 

Λένε πως θα περάσει

Πως έρωτας είναι και άλλο τίποτα

Εγώ, θέλω να στο επαναλάβω, γιατί αυτό μάλλον δεν το έχεις πιάσει σωστά σίγουρα, μωρό μου

Εγώ μπορεί να είμαι στρέιτ, αλλά με κανέναν καπιταλισμό ποτέ μα ποτέ μα ποτέ δεν τα πήγα καλά, μωρό μου

Κι αυτό, θέλω να το ακούσεις, γιατί ξέρω ότι διαβάζεις και τα ποιήματά μου και ας μη καταλαβαίνεις τίποτα 

Για μένα, είσαι εκεί, αληθινός όπως ήσουν

Σκάρτος, ελλιπής, λάθος σε πολλά, σε πολλά που θα μάθεις αργότερα, σε πολλά που μπορεί να μη μάθεις και ποτέ

Αλλά είσαι. Εγώ για σένα, παραμένει ερώτημα μέσα μου και αυτό θέλω να λύσω, γιατί στην τελική ο καπιταλισμός μας έχει κάνει κουλουβάχατα, ρε μαλάκα και δεν ζητάω σόρι για την έκφραση, το εννοώ. Μη ξεχνάς πως είσαι μαλάκας, παρότι σε εκθειάζω, εντάξει, δεν θα τα πω εγώ τώρα, τα έχει πει ο Ντίνος πιο μπροστά, είχε και μόνιμο σπίτι, εγώ χαροπαλεύω, άσε μας. 

Τέλος πάντων, μωρό μου, τι έλεγα. 

Α, ναι. Ξέχασα. 

Αυτά που σου είπα, εκείνο το βράδυ που ήμουν κολλημένη στο αυτί σου, εσύ, 

εσύ με είχες κολλήσει στο κεφάλι σου με το χέρι σου και ήμουν από πάνω σου. 

Ναι. Και σου ψιθύριζα, δεν ξέρω καν πώς γράφεται η λέξη, γιατί αυτές οι λέξεις δεν γράφονται, όλοι φωνάζουν.

Ναι. Σου ψιθύριζα, λες και ήταν όνειρο και έχω δει πολλά. Λες και ήταν ταινία και έχω δει χιλιάδες. Λες και ήταν βιβλίο, έχω διαβάσει δεν θα σου πω πόσα. 

Και ό,τι σου είπα ήταν προσπάθεια. Να έρθω εκεί που χάνεσαι, αλλά χάθηκα κι εγώ αντί να σε βρω. Με έστειλες εκεί που σε έστειλαν, μωρό μου. 

Αδιάβατα. Όχι, αδιάβαστα. Εδώ δεν είναι ίνσταγκραμ και λυπάμαι που το ζεις έτσι. Λυπάμαι που κι εγώ προσπάθησα να αναμορφωθώ, άτομο με τέσσερα πτυχία και άλλα ποσά πιστοποιητικά, για σένα. Καλά, όλα θα γίνουν ιδιωτικά στην Ελλάδα και εγώ θα αχρηστευθώ, παρότι χάρη σε μένα πολλοί θα πάρουν πτυχία.

Ναι, μωρό μου. Και σε ρωτώ. Εκείνη τη νύχτα. Που σου μίλησα σαν να είμαστε μόνο εμείς πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Και σου έκανα μία τιμή. Όχι από αυτές που ξέρεις, αλλά από τις άλλες. Θέλω να ξέρεις, ότι δεν με έφερες εσύ σε οργασμό, αλλά εγώ. Μόνο εγώ. Και για αυτό σε ευχαριστώ. Επειδή για λίγο, ελάχιστα. Με είχες αφήσει να έλθω. 

Μετά από αυτό, εύχομαι ποτέ ξανά. Να μην αφήσω κανέναν να με καταναλώσει. Εσύ δεν φταις. Άλλωστε, από την αρχή μού είχες πει ότι δεν αποχωρίζεσαι την κόκα κόλα.

Φιλάκια. 

Χωρίς Χωρίς

Άτιτλο

Η καταστροφή είναι πάντα ίδια, είτε γιατί κάνουμε τα ίδια λάθη είτε γιατί 

αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων.

Τί με αναγκάζει να ριχτώ σε προδιαγεγραμμένη μάχη;

Κάτι μέσα μου σπάει έτσι κι αλλιώς, θα ήμουν ευγενικός να κρατήσω τα μιαρά μου δάχτυλα στις τσέπες μου.

Κι ας με παρακαλάν κάνα δυο μάτια, ας βρούνε τη συντριβή τους μοναχά,

δεν επιζητώ καμιά ευθύνη οι ώμοι μου είναι ήδη φορτωμένοι 

και τα μάτια σου είναι απλά μικρές κουκκίδες.

Αν ήμουν έξυπνος δε θα έγραφα τίποτα, θα εξόντωνα και την παραμικρή ενθύμηση 

η φύση βρήκε τρόπους να μας κάνει να ξεχνάμε 

και ό,τι πια δεν αγαπώ το αγαπώ σε κείνη.

(Μα ποιός μπορεί να ζήσει έτσι; Τι απάνθρωπη κουτοπονηριά!)

Οι λεύκες τράβηξαν τα κλαδιά τους μακριά μου, αηδιασμένες από την αλαζονεία μου.

Βρίσκομαι ηλιοκαμμένος να αποζητώ εσωτερικές σκιές - δε νιώθω τίποτα -

Οι λέξεις μου είναι ατσάλινες - ξέρω καλά πού να χτυπώ -

Φόρεσα τόσες πανοπλίες που πλέον δείχνουνε αστείες - δες τες πώς κρέμονται στ' ανθρώπινα κορμιά! -

Τί εύκολη λεία είναι πράγματι όλοι τους, τα δόντια μου στάζουν αγνές προθέσεις.

Έχω τις ελπίδες σου καλά κρατημένες στο πίσω μέρος του χεριού μου 

κι όσο κοιτάς τα γελαστά μου μάτια τις μεταμορφώνω.

Είμαι ο γελωτοποιός στον ουρανό, όταν τα αστέρια σβήνουν τα κρύβω στις τσέπες σου με ταχυδακτυλουργικά κόλπα 

και σε κατηγορώ ότι τα έκλεψες.

Η νύχτα με μεθά.

Η νύχτα μόνο με μεθά.

Λευτέρης Μπούμπουλας

1η Σεπτέμβρη 2023

Φθινόπωρο με άρωμα χειμώνα.

Μήτε ο ήλιος φαίνεται, 

μήτε και τ’ ακρογιάλι. 

Πίσω από του μάταιου 

                       χαθήκανε το χέρι.

Κομμάτια στάχτης πασπαλίζει ο ουρανός, 

Χειμερινές, λες, κατακρημνίσεις.

Κι εκεί, πάνω στο λιόγερμα, 

π’ άλλοτε κοίταζες το κύμα, ρυθμικά, 

στα βότσαλα να σκάει,

τώρα 

της λησμονιάς ξεβράζονται 

    τα κάρβουνα.

Αργυρώ Κρανάκη

Ιούλιος ‘23

Αυτόν τον Ιούλιο ίδρωσα πολύ 

Έσταξα 

Όπως μου άρεσε να λέω , αν είχα δέκα μπλούζες θα τις χρησιμοποιούσα όλες 

Κάθε σταγόνα από τον ιδρώτα  μου είχε κάτι από σένα 

έφευγες σιγά σιγά από πάνω μου από μέσα μου 

Από το δέρμα μου 

Οι μυρωδιές σου έπεφταν στο πάτωμα ή πότιζαν τις μπλούζες μου που έβαζα την ίδια μέρα στο πλυντήριο 

Έβλεπα τα βράδια μας να βρέχουν τις τρίχες των χεριών μου και να μην είναι πια αυτό που ήταν

Τα φαγητά που φτιάξαμε γλιστρήσαν από το σβέρκο στην πλάτη στην μέση και μετά στο χθες 

Τα μάτια μου έκαιγαν έτσουζαν αλλά δεν χρειάστηκε να τα κλείσω, πρώτη φορά. Ήμουν συγκεντρωμένος σ' ένα σημείο μπροστά μου λίγο πάνω από το ύψος μου 

Οι πιο ύπουλες σταγόνες ήταν αυτές που έμεναν στα φρύδια μου ή στις τρίχες του στήθους μου. 

Αυτές είναι ακόμα εκεί αλλά που θα μου πάει θα τις βγάλω. Ποιος σου λέει ότι δεν ιδρώνεις το φθινόπωρο; 

Ίδρωνε μέχρι και το μυαλό μου 

Εκεί κατάλαβα ότι όσο ιδρώνω τόσο φεύγεις τόσο φεύγει κι ματαιότητα 

Δεν ξέρω ακόμα πως συνδέεστε αλλά όλα έχουν ξανά λίγο νόημα. Ψέματα λένε οτι ο έρωτας σε κάνει να επανανοηματοδοτείς την ζωή, ο ιδρώτας σε κάνει.

Καθάρισε το δέρμα μου. 

Εξαγνίστηκα.

Έκλεισε ο κύκλος των υγρών που σπατάλησα για σένα 

Όχι όμως και το μελάνι

Ανώνυμο

Όρη υπό αγάπη

Υπό αγάπη όροι

όρη υπό αγάπη

πληρωμένο

πεπρωμένο

εξαλείψει 

εξαντλήσει

εξαθλιωθεί

εξαρθρωθεί

λεξιπλασία

λεξικλασία

φρίκια

φύκια

σοκ 

ψολ

προσβλιμέντο

κοπλιμέντο

ταπεραμέντο

ταβλιμέντο

τι θα πάρεις

τι θα πιεις

τι θα πριείς

Χωρίς χωρίς

Άτιτλο

 

Αποχαυνωτικο κενό 

γεμισμένο

με φωτάκια πλαστικά

με σώματα ασφαλείας

με θανάτους χρωματισμένους

Ανυπόστατοι άνθρωποι

τόσο διάφανοι

τους διαπερνώ

φορώντας 

τα πιο επίσημά μου ρούχα

Ούτε βλέμμα

Πρόσωπα παγωμένα

χέρια ψηλά 

στόματα ανοιχτά

Αποκαλυπτικό κενό

χωρίς ήχο

τον Αύγουστο 

Η πόλη 

Αύγουστος του 23, Αθήνα

ντέμη

Άτιτλο

Δυστυχισμένος και αφελής ο νους 

Ο μαρασμός σε καρτερεί και σε σκεπάζει

Συννεφιασμένος πόνος κι καημός σε προδικάζει 

Μα εκεί μέσα στο γκρίζο ουρανό σε μια σχισμή του μίαν αχτίδα αναστενάζει

Θόλος εγίνηκε καθεδρικού ναού το ολόγιομο φεγγάρι 

Κι η σκιά του προσμονείς να σε διαβάλει

Πάνω στην άμμο το θωρείς 

Σαν το βαθύ το θαλασσί το πέπλο σ' αγκαλιάζει 

Ανώνυμο

Άτεχνα

Σε κανέναν δεν αρέσει η τέχνη μου

Και χαίρομαι πάρα πολύ 

Γιατί κάνω τέχνη και είμαι γυναίκα 

Και κάνω τέχνη που δεν αρέσει σε κανέναν 

Και αν ήμουν άνδρας με όνομα ανδρικό

Θα είχα πέραση

Αλλά τώρα τι να το κάνεις 

Η ομορφιά μετράει μόνο η ομορφιά 

Για τους άλλους 

Γιατί για μένα

Η τέχνη

Η άσχημη τέχνη αυτή που δεν αρέσει σε κανέναν 

Αυτή θέλω 

Αυτή χρειάζομαι

Αυτή με έχει κρατήσει ζωντανή 

Έναντι όλων

Χωρίς χωρίς

Όταν φυσάει στην Αθήνα

όταν φυσάει στην Αθήνα και είστε όλοι στα νησιά

παίζουμε κουκλοθέατρο

με τα ρούχα που έχετε ξεχάσει απλωμένα στο μπαλκόνι

χορεύουμε ικαριώτικα με εκείνα τα πουκάμισα τα αδειανά

κάποια τα σκίζουμε

άλλα τα κλέβουμε

και κάποια άλλα

πιο αιμοδιψή και πονηρά

μας εκβιάζουνε 

όταν γυρίσετε 

για να μην σας πούνε 

τί τους ψιθυρίζουμε

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Άτιτλο

Βαθύ λαρύγγι έχει η μοναξιά 

Στα βαθειά χαράματα μας καταπίνει 

Τα πρωινά μας βρίσκουν να σαλεύουμε 

και ο πόνος βρυχάται μέσα μας 

αλλά γύρω σιωπή 

Στον δρόμο, στην στάση, στην σχολή

-σιωπή 

Το τέρας της μοναξιάς κολυμπάει στις θάλασσες

και φέρνει κύματα άγρια και οργή απύθμενη

και πνίγονται οι θαλασσοπόροι στα στενά ανοίγματα και στους αναστεναγμούς της 

για χάρη της Ιθάκης που ‘χες πει 

Κι εγώ μες τα σκοτάδια μου παλεύω με το τέρας μου και συνεχίζω το ταξίδι χωρίς επιστροφή 

Για εκείνη την Ιθάκη που ‘χες πει 

Ελένη Παπαστεργίου

Γράμμα στον Ήλιο που αργεί

Γράμμα δίχως παραλήπτη,

θα στείλω στον αιθέρα,

και προσευχή ψιθυριστά,

θα κάνω στον αέρα.

Να βρει αυτόν που αναζητώ,

κι αυτόν που θα με νιώσει,

και μιας ζωής χρωστούμενα

για μένα θα πληρώσει.

Ξεχωριστή να αισθανθώ,

στο κόσμο ότι είμαι η μόνη,

και όλος ο κόσμος να θαρρώ,

πως ζέστανε από θαλπόρη.

Χρόνοι πάνε τριανταδυό,

που γράμμα του 'χω στείλει,

μα ο ήλιος που 'θελα να δω,

ακόμη ν' ανατείλλει.

Και στο σκοτάδι μόνη μου,

ξαναρχινώ και βγαίνω,

μα πάντα θα σε καρτερώ,

εσένα που δεν ξέρω.

Ανώνυμη

Τι είχαμε τι χάσαμε

Κάπου το χάσαμε

το βρήκαμε

το ξαναχάσαμε

το ξαναβρήκαμε

το ξαναχάσαμε

το ξαναβρήκαμε

το ξαναχάσαμε

το ξαναβρήκαμε

το ξαναχάσαμε

και η ιστορία

-ξέρεις-

είναι καταραμένη

να επαναλαμβάνεται. 

Χωρίς χωρίς

Άτιτλο

 Άτιτλο 

Δυο κορφές σαν τις πλάτες σου

Να ρεμβάζω στη μία

Να ακούω τον αντίλαλο από το χρώμα των ονείρων σου στην άλλη

Αυτό το ατελεύτητο δώσε μου!

Άφησε με να γελάω -σαν από μέθης ζάλη- και να παρατηρώ του μετώπου σου τις φλέβες να πάλλονται.

-Αναριγώ στην υπόνοια των ακροδαχτύλων σου πάνω στο κορμί μου-

Κι έχει περάσει μία εβδομάδα, 

ένας μήνας 

ίσως η αρχή του α έ ν α ο υ

αλαλαφροΐσκιωτη

Άτιτλο

η πόλη ένα ατελεύτητο εργοτάξιο / σκόνη και χώμα / ήλιος και κατεργασμένη αλμύρα / μισή φέτα φεγγάρι κι ολόγιομα ασθμαίνοντα κλιματιστικά/ καυσαέριο και φαγωμένη απ' την εξάτμιση γάμπα / βρόμικη ανάσα στο μετρό και δανεικός ιδρώτας / γιατί άραγε καιγόμαστε μονάχοι / ξυστά απ' τα διώροφα λεωφορεία τα πολύ τουριστικά / ξελαρρυγγιασμένα ψυγεία καφενείων σε ναπάλμ / για πάμε πάλ' / δουλεύω και σε σκέφτομαι / σε σκέφτομαι και δουλεύω/ ύστερα πέφτω πάνω σου / όχι επειδή προλαβαίνω / με σπρώχνουνε κάτι ανυπόμονοι πελάτες που δεν κουράζονται ποτέ να μου ζητάνε / να μου ζητάνε νερό / και να με σκάβουνε / να σκάβουν και να με τρυπάνε / ντάλα μεσημέρι / απόβραδο / μεσάνυχτα / ξημερώματα/ ως το κόκαλο / ως την κρυψώνα που σε αποθηκεύω για να μη χαθείς ξανά / σε χάνω πάλι / στη διαδρομή για τα τριάντα πέντε τετραγωνικά / γλιστράς ανάμεσα απ' τα πόδια και τα σκοτωμένα χέρια μου / πριν να σκεφτώ με σύνεση / αν θα σ' αμβλώσω τελικά / ή θα σε μεγαλώσω / με παραμύθια και δρακόντεια δανεικά / γλιστράς ανάμεσα απ' τα πόδια μου / στο δρόμο που ξεψυχάω για να προλάβω τη δεύτερη δουλειά / ασθενείς και οδοιπόροι/ ασθενείς και ιδρωμένοι πόροι / φέτος δεν θα πάμε στα νησιά / τουλάχιστον να έρθεις / να με πάρεις / με κοσμογονικές σειρήνες από τη δουλειά / να πεθάνουμε εξαντλημένοι / και ρομαντικοί / να πεθάνουμε μαζί από τη ζέστη / στα 35m² τετραγωνικά /

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Θα ήθελα

Θα ήθελα δικά μου να είναι τα τραγούδια,

που θα σε έχουν σημαδέψει.

Και που στα δύσκολα,

θα σε έκαναν να χαμογελάς και τη καρδιά θα σου είχαν κλέψει.

Θα ήθελα δικά μου να είναι τα τραγούδια,

που θα σε έχουν σημαδέψει,

και που στα δύσκολα,

θα σε έκαναν να γελάς και τη καρδιά θα σου είχαν κλέψει.

Θα ήθελα να ήμουν ένας άγνωστος,

που θα κοίταζες επίμονα στο λεωφορείο,

και κάθε σκέψη σου θα γύρναγε,

από το πως θα γνωριστούμε εμείς οι δύο. 

Θα ήθελα να ήμουν κάτι μακρινό,

που να αξίζει το ταξίδι,

και θα το έκανες για να βρεθούμε αγκαλιά,

κάποιο βράδυ στο σκοτάδι.

Θα ήθελα να ήμουν ο λόγος πίσω απ'το εισιτήριο,

η λαχτάρα πίσω απ'το σημάδι στο κορμί,

ένα γράμμα τσαλακωμένο,

μια υπόσχεση: "Θα σε περιμένω".

Κι αν τα θέλω μου εγωιστικά φαντάζουν,

μη με μισήσεις.

Συγχώρα με τη γνώμη σου για εμάς αν σου αλλάζουν.

Μα για σένα έχω νιώσει όλα τα παραπάνω,

και κάθε τι μοιάζει σαν πρώτη φορά να κάνω.

(α)

Άτιτλο

 

η θάλασσα δεν ξεβράζει πια κοχύλια

μέσα της οι άνθρωποι κείτονται δίχως ανάσα

ο ουρανός δεν έχει χώρο για ανέμελα πουλιά

μόνο ψυχές πετάνε

 

και μετράμε τους νεκρούς

σαν να ‘ναι πεφταστέρια θερινού ουρανού

και συνηθίσαμε τις βάρκες βυθισμένες

σαν να ‘ναι χάρτινες χειροτεχνίες σε ποτήρι με νερό

 

«ύπνε που παίρνεις τα παιδιά έλα πάρε και τούτο»

μάνα, εσύ νανούριζες το παιδί

μάνα, στο κοίμισαν άλλοι

 

alalafroiskioti

[πολιτικό σχόλιο]

Λ

Ι

Ω

Ν

Ο

Υ

Μ

Ε

Λ

Ι

Ω

Ν

Ο

Υ

Μ

Ε

αργά

και βασανιστικά

στάζει η σάρκα στο μπαλκόνι μας νερό

δεν είναι το ερκοντίσιον.

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Άμετρα Κατασκευάσματα

∆ηµιουργώντας άµετρα κατασκευάσµατα παράνοιας παραλείπω ουσίες, χηµείες και φυσικές µεθόδους αναζητώ εκείνες τις διόδους που σε οδηγούν στην παράπλευρη οδό του ψέµατος, στα ίχνη που αφήνει η ατόφια σκέψη και στις ανεπούλωτες πληγές του χρόνου...

∆ηµιουργώντας άµετρα κατασκευάσµατα λογικής φλερτάρω επίµονα µε τον εχθρό της δράσης, στην κόψη του θανάτου, χαστουκίζω τη ζωή µε ένα πρωτόγνωρο πάθος, δαγκώνω τα ερωτηµατικά προσπαθώντας σχήµα να τους αλλάξω ή στην καλύτερη να τα εξαφανίσω...

∆ηµιουργώντας άµετρα κατασκευάσµατα φαντασίας αισθάνοµαι ελεύθερος, όσο τα χέρια πισθάγκωνα δεµένα στέκουν, τι και αν οι αλυσίδες είναι αόρατες µου άφησαν ίχνη ανεξίτηλα όχι τόσο στους καρπούς όσο στη διαολεµένη εκείνη σκέψη...

∆ηµιουργώντας άµετρα κατασκευάσµατα γνώσης ,με πιάνω ηµιµαθή στη στροφή και την ζωή να µου διδάσκει όσα ποτέ δεν κατάφεραν καθηγητάδες και σια. Όσα κρύβει το δωµάτιο και φανερώνει ο δρόµος, όσα λύνει η ψυχή και δένει η λογική ,όσα βαφτίζουµε Θεό ενώ θα έπρεπε να λέµε Άνθρωπο...

 Λάζαρος Κ. Λέων

Άτιτλο

Εγωισμός, κανιβαλισμός και φυσικές μπούκλες…

Ξέρεις πως είναι να καταστρέφεσαι ευχάριστα. 

Να ρουφάς και να σε ρουφά η τραγικότητά σου ανακατεμένη με τζιν. 

Κατέστρεψα το ανοσοποιητικό μου μπας και καταφέρω να βρω τον εαυτό μου.

Ή έστω έναν απ’ αυτούς τους εαυτούς που να μπορεί να μ’ αντέξει…

Ξέρεις, είναι κάπως δύσκολο να προσπαθείς να υπάρξεις ακυρώνοντας την ύπαρξή σου. 

Η προσπάθεια να αποβάλλει τον εγωισμό από μέσα του ο άνθρωπος είναι άθλος. 

Σαν να δίνεται μάχη ζωής και θανάτου στα  μαρμαρένια αλώνια…

Ξέρουμε ποιος θα νικήσει…ακόμα και οι αισιόδοξοι το ξέρουν άσε που λεν τ’ ανάποδο..

Μου λείπει σεροτονίνη. Μου λείπει αυτοπεποίθηση. 

Μου λείπεις και εσύ αλλά γάμησέ τα..

Καταναλώνω σκέψεις και έπειτα τις ξερνάω στη λεκάνη 

παρέα με αναμνήσεις που άμα δεν τις σκοτώσω γρήγορα θα το κάνουν αυτές…

Εγωισμός. Θα μπορούσε να ναι o αρχηγός των 7 θανάσιμων αμαρτημάτων. Εύκολα. 

Μου λείπει ένας βαθύς ύπνος. 

Ένα έξυπνο αγόρι να με τσιτώνει και να με 6τάρει και ένα καλό τσιγάρο να με στρώνει…

Σκότωσα το παιδί που ήμουν κάποτε. Πρόλαβα και το κάνα μόνη αυτό τουλάχιστον. 

Κάτι είναι και αυτό δε λέω. Δε λέω πολλά και νομίζουν πως κάτι έχω.

Κάτι έχω η αλήθεια είναι μα δεν κατάλαβα τι ακριβώς τελικά. 

Κανιβαλίζω τον εαυτό μου κάθε τόσο. 

Του έχω φορτώσει τόσα άχρηστα πράγματα που το μόνο αποτέλεσμα τελικά

είναι να γερνά και το μέσα μου και το έξω μου. 

Με κανιβαλίζω και με δηλητηριάζω με χίλιους τρόπους τη μέρα. 

Από που να το πιάσω. Άστο δεν αξίζει καμία προσπάθεια κατανόησης. 

Έχει κλειδώσει το μυαλό μου άσχημα τελευταία 

και το κλειδί όλο και σκουριάζει και η κλειδαριά όλο και φθείρεται…

Γι’ αυτό σου λέω να  μιλάμε καλύτερα για τρίχες. 

Οι φυσικές μου μπούκλες είν’ υπέροχες. Τρίχες! 

Μου λείπει ένα βαρετό όνειρο ακόμα. Τρίχες κατσαρές…

Ηρέμισε μου λένε δεν είναι όλα όπως τα βλέπεις ρε.

Μεταξύ μας, ξέρεις πως τα βλέπω; και αν βλέπω κάτι στο φινάλε-φινάλε;

Εγώ από πάντα αγαπούσα το μαύρο χρώμα 

και ας μην το ταύτισα με κάτι που εσύ νομίζεις. Απλά ένιωθα οικεία μέσα του.

Αλλά ξέρω, όλα πλέον είναι lifestyle γαμημένο. 

Την γαμημένη στιγμή που εμένα μου λείπει Ανάσα..

Και όταν σου λέω να φέρουμε τούμπα το τραπέζι δε θέλω να μου λες πόσο κοστίζει

Και γιατί να κοστίζει αδερφέ; Εμένα ποιοί με ρώτησαν πως θα ‘θελα

όχι πως ονειρεύομαι να ζήσω, μην το πάμε και τόσο μακριά…απλά πως θα ‘θελα ρε παιδί μου.

Μα τι λέω; καλύτερα να βάψω τις μπούκλες μου ροζ ή μωβ 

να μην περνάω απαρατήρητη, να ‘μαι σέξι και καυλιάρα και ίσως έτσι όλα τα προβλήματα λυθούν…

Σβήσε το φως θέλω να κοιμηθώ. Σβήσε και εμένα άμα μπορείς…

Α ξέχασα πιθανόν δεν άναψα Ποτέ…

Y.γ έλα πάμε μία βόλτα στο τυχερό βουνό εμείς οι Άτυχοι…

BlackSalome

νόμος της παγκόσμιας έλξης ή αλλιώς εξομολογήσεις δέρματος

ξέρεις τι φοβάμαι πιο πολύ;

μήπως πάψω να λέω καλημέρα

μήπως πέσω στην κούπα του καφέ

και ξεχάσω πώς είναι η μυρωδιά της Κυψέλης

όταν ανοίγεις το ψυγείο και μου λες «Τι θα φάμε;»

εκεί το πιρούνι δε φτάνει στο στομάχι

αλλά δεν ακουμπάει καν τα χείλη

στέκει μόνο

μέχρι να φύγει κι αυτή η μέρα

βασικά η νύχτα

–αυτή περνάει πάντα πιο δύσκολα–

365 νύχτες

μπορούν να ισούνται με μια μέρα

αλλά ένα μήλο δεν πέφτει ποτέ αντίθετα από τη φορά του

αν δεν είσαι εδώ

στο ακουστικό

στον καναπέ

στην κατσαρόλα μέσα

δεν είναι ότι λείπεις

αλλά ο χυμός Όλυμπος

δεν έχει την ίδια γεύση

μόνο συντηρητικά

τα μακαρόνια είναι δυσεύρετα στα μίνι μάρκετ

δεν είναι ότι τα θέλω

απλά έχω ξαπλώσει στα ράφια ανάμεσα στη Misko και στη Melissa

ε να

δε θυμάμαι ποια έπαιρνες

Ισμήνη Κατσάβαρου 

Απλές εικόνες

Θέλω να γράψω
Και όσα μού έρχονται τα παίρνω από εικόνες, φωτογραφίες ή άλλες κινούμενες εικόνες
Όλα γύρω τα βλέπω σαν εικόνες, τα ακούω, τα νιώθω, τα μυρίζω σαν εικόνες
Έτσι δεν είμαι πια σίγουρη ότι υπάρχει κάτι που μπορεί να είναι μόνο δικό μας
Κάτι που έχουμε σκεφτεί μόνο δικό μας
Μπορεί απλώς να προσπαθούμε περίπου να πούμε με άλλους τρόπους τις πρώτες σκέψεις του πρώτου ανθρώπου και επειδή χαθήκαμε στη μετάφραση
Καταδικαστήκαμε να τα λέμε και να τα ξαναλέμε μεταξύ μας
έχουμε αναπτύξει πολύπλοκες τεχνολογίες ώστε οι πληροφορίες να πηγαίνουν σε κάθε επόμενη γενιά όλο και πιο παραμορφωμένες
είναι σαν να κάνουμε έναν αγώνα κάθε άτομο ξεχωριστά και όλα μαζί για να χαλάσουμε αυτό που προϋπήρξε και να κτίσουμε κάτι άλλο, χωρίς πλάνα και σχέδια για το καλύτερο
απλώς να συνεχίζουμε
για να συνεχίζουμε και όλο λέμε κάπου θα φτάσουμε ή όλα καλά θα πάνε
ναι μπορεί
όμως μπορεί και να μην υπάρχει τέλος
μπορεί απλώς να αυξανόμαστε σαν καρκινικά κύτταρα και να πηγαίνουμε από εδώ κι από εκεί
ψάχνοντας απαντήσεις μέσα στις ίδιες μας τις ερωτήσεις που εμείς δημιουργήσαμε
χωρίς να φαίνεται κάτι σημαντικό να αλλάζει
στο τέλος ίσως μας σκοτώσει ο ίδιος ο οργανισμός
αν δεν είμαστε αρκετά δυνατοί για να τον κατατροπώσουμε εμείς ΄
όπως άλλωστε κάνει κάθε καρκίνος
από την άλλη, προφανώς κι έχω άδικο
γιατί κι αυτό από μία εικόνα το πήρα, από κάπου, δεν θυμάμαι,
γιατί ξεχνάω κιόλας
οπότε ή έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία τι εικόνες παίρνουμε κι από πού
ή απολύτως καμία.

Γιόλι Μπεζ

Κληματαριά

Είμαι μια κληματαριά μα φέρομαι ως κτήριο.

Μέσα μου κατοικεί ένας έφορος που για καθε είσοδο, 

ζητάει και πειστήριο.

Το ίδιο κάνει και στην έξοδο.

Μα όσο το κλιμα ειναι εύφορο,

όσο κι αν μοιάζει ατελέσφορο,

θα γράφω για την απομυθοποίηση

και θα γεννάω ποίηση,

μέχρι να λάμψω σαν τον Σείριο.

Mέχρι να περάσω κλιμακτήριο.

ody

Η έκτη αίσθηση

Να αφήσεις, να αφήσω την σκέψη να ωριμάσει στο στόμα. 

Να πάρει ένα χρώμα σκούρο κόκκινο σαν σάπιο μήλο.

Μπορεί τότε να χωρέσουν και οι χημειοθεραπείες της

και οι βραδινοί αναστεναγμοί της 

και τα γέλια με το θάνατο

Ή άμα δε τα χωρέσουν 

να μπορεί κάποιος να τα υποθέσει

Να βρίσκονται εκεί σε κάθε περίπτωση.

Το εγγόνι της έχει δάκτυλα έξι

Δε ξέρει να τα μετράει ακόμα

Λένε θα του το κόψουν τοέκτo

Μήπως όμως έτσι θα χάσει την έκτη αίσθηση;

Τίνα Δημοπούλου

Τα μεταξωτά υφαντά της Πηνελόπης

Σαν τη μεταξωτή μαεστρία των υφαντών της Πηνελόπης
ξηλώνεται η μεγαλεπήβολη παιδική μου αυταπάτη
και στα τριάντα μου
αντί για κατουρημένο παιδί
έχω ένα μουσκεμένο παντελόνι
και στα τριάντα μου
δουλεύω χωρίς κόμπλεξ
ντελίβερι
βοσκός
οικοδομή
εργάτης στα χωράφια
καθαρίστρια σε σκάλες
σερβιτόρα υποτακτική
κάνω τα πάντα
να μουσκέψω
αγχωμένη
το βρακί
να στάξει ψωμί
και στα τριάντα μου
κάνω τη ζωή του παππού μου το ’60 στο χωριό
εκείνος με αγκλίτσα
εγώ με το βιβλίο των Αρχαίων στη βροχή
ή ισορροπώντας με ένα ακριβό μπουκάλι κρασί
δεν ξέφυγα
είμαι η διαπιστωμένη απόδειξη των αναπόδραστων κύκλων της ζωής
το βάσανο του Σύριου πρόσφυγα που σπούδασε για μία καλύτερη ζωή
κι έγινε ράφτης στον νέο κόσμο για να σωθεί
ο Αλβανός που πέρασε τα σύνορα
κι ήρθε στην πόλη απ’ το χωριό
και υπομένει κάτω από ένα υπόστεγο την φιλελευθεροποίηση της αγοράς
ο μαύρος μετανάστης της Κυψέλης απ’ την ακτή ελεφαντοστού
που προσπαθούν να κλέψουν από τα μεγάλα του χείλη κάθε ανάπαυλα χαμόγελου
είμαι εκείνη
που κοιμάμαι και ονειρεύομαι ότι μου παίρνουν τη δουλειά
ξυπνάω
και σκοτώνω
τα πτυχία μου
σε κρίση υπαρξιακή
σε ώρα που τα τέλματα βραχυκυκλώνουν τους καημένους τους φτωχούς
και σε εποχές που δεν μας λογαριάζουν
παρά μόνο για πράξη τελική
ληξιαρχική
σε αναπόφευκτες, πατέρα, μοίρες ζωής.
Μάνα, άσε με κι εσύ
βγαίνω πάλι στους δρόμους για δουλειά
το ξέρω ότι τελευταία
έχω απομακρυνθεί από όλους πολύ
αλλά γι’ αυτό δεν με τάιζες τόσα βιβλία από μικρό παιδί;
Έχω φύγει, μαμά.
Να προσέχεις τα ήσυχα και ζεστά παιδικά μου βραδιά.

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Κυνηγητό

Σε πονώ, σε αγαπώ. 

Με αγνοείς, δεν μου μιλάς. 

Το βλέμμα σου λαχταρώ, 

Το χάδι σου επιζητώ, 

Μα εσύ ούτε με κοιτάς. 

Όσο αντέχω, θα ελπίζω. 

Να έχω έναν στόχο. 

Όσο κοιμάμαι, θα ονειρεύομαι. 

Να ξεκινώ κάτι ευχάριστο. 

Όσο περπατώ, θα σκέφτομαι. 

Να σε έχω παρέα. 

Τρέμω μη σε χάσω. 

Από τα όνειρά μου. Από τις σκέψεις μου. Από την πραγματικότητα. 

Ευτυχία

Γιορτή του έθνους

25η Μαρτίου και τα λεωφορεία μυρίζουν σκορδαλιά και φτώχια

οι ελληνικές σημαίες είναι πια τσαλακωμένες

και καλύτερα θα ήταν καμένες

στον ουρανό πολεμικά αεροπλάνα πετάνε με ευθυμία

δεν έχουν δει αίμα, δεν τα οδηγάνε γυναίκες

θα ήθελα να είμαι η φωτεινή νεράιδα του χόντος

να σπάσω τη βιτρίνα και να βγω να πετάξω ελεύθερη

να χαμογελάσω χωρίς πρόσωπο

ένας σκύλος περπατάει στραβά σαν κάβουρας

πολλοί άνθρωποι στους δρόμους στα χαμένα

κάνουν πως είναι χαρούμενοι με καφέδες στο χέρι

μόνο οι μετανάστριες στέκονται στις στάσεις

με μπαγκάζια από μία άλλη ζωή, γυναίκες που αναβοσβήνουν

μέρα ηλιόλουστη περιμένω κι εγώ δεν ξέρω τι

ξέρω ότι δεν θα πάμε στον ίδιο παράδεισο

αλλά είμαστε σίγουρα στην ίδια κόλαση

γιορτή του έθνους σου λέει μετά

χαίρω πολύ. 

Χωρίς Χωρίς

Επιστροφή

Γειά σου ξανά. 

Πέρασε τόσος καιρός…

Συγνώμη που δεν έγραφα.

Γελάστηκα πως ήμουν χαρούμενη βλέπεις..

Τάχα πως δεν σε είχα ανάγκη. 

Πόσο λάθος; 

Και να'μαστε πάλι εδώ..

Πάντοτε θα επιστρέφω!

Τί ανακούφιση;

Τί λύπη;

Καλώς με βρήκες ξανά αγαπημένη μου ποίηση. 

Lluvia

Άτιτλο

Οι σερβιτόρες

στο τέλος της βάρδιας

πετάνε την δηλητηριώδη ποδιά του Άτλαντα

κι αδειάζουν λίγο-λίγο απ' την ισόβια καμπούρα αυτού του κόσμου

στον κάδο των σπασμένων τους γυαλιών

την παγκόσμια ημέρα ποίησης.

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Μάστερσεφ

Κάποιες φορές 

απλώς θέλω να καταρρεύσω

όχι σαν τη Μανωλίδου στο μάστερσεφ

στ'αλήθεια

ναι

δεν κάνω πλάκα,

δεν είναι αστείο,

απλώς,

η ποίηση αναβάλει αυτό που όντως θέλει να προβάλει

και για αυτό κάποια στιγμή

θα αφανιστεί

και μπορεί να ξεχάσουμε ότι όντως υπήρξε

Χωρίς χωρίς

Πεταλούδα

Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν μια στιγμή.

Όσο στιγμιαία είναι και η ζωή μιας πεταλούδας.

Γέλασαν, έπαιξαν, άγγιξαν το μέσα μας…

Κι ύστερα χάθηκαν ξαφνικά.

Όσο ξαφνική είναι και η ζωή μιας πεταλούδας.

Βάσια Κυπαράκη

Φλέρτι Νταντωνάκη

εμείς δεν ήμασταν ποτέ μαζί

μόνο στα likes

κάποιες φορές

ξανά ανταμώνουμε

κάθεσαι δίπλα απ' τα αγαπημένα μου ποιήματα

—χωρίς να το ξέρεις

Α.Κ. 

Τρίτη

Το ζύγισες

Σχήμα του έδωσες

Το χάραξες

Μορφές του άλλαξες

Το αντάλλαξες

Νόμισες

Πώς έχει δύο πλευρές 

Μα λάθος νόμισες 

Κίβδηλο είναι

Σε γέλασε

Που το αγόρασες 

Το πήρες και το πούλησες

Σε πήρε και σε πούλησε

Και τώρα σ' αγοράζει

Ανώνυμο

Καλύπτοντας πλήρως

Καλύπτοντας πλήρως το στόμα και τη μύτη,

καθ' όλη τη διάρκεια παραμονής σας

καλύπτοντας πλήρως, 

καλύπτοντας, 

πλήρως, πλήρως, πλήρως, 

καλύπτοντας το στόμα και τη μύτη. 

Ξαπλώστε, χαλαρώστε,

καλύψτε το στόμα και τη μύτη

μη παραμένετε 

μη καπνίζετε κάνει κακό στην υγεία

καλύπτετε το στόμα και τη μύτη

μην αναπνέετε από τη μύτη και το στόμα

κάνει καλό στο στόμα και στη μύτη

καλύπτοντας πλήρως το στόμα και τη μύτη

πλήρως, πλήρως, πλήρως

θάνατος, θάνατος, θάνατος

χωρίς στόμα χωρίς μύτη

δίχως χωρίς ίσαμε από

κρατήστε αποστάσεις

μη πλησιάζετε ο ένας τον άλλον

καλύπτοντας πλήρως το στόμα και τη μύτη. 

Γιόλι Μπεζ

Ε Δ Ε Μ

Στην εκκίνηση πατούσαμε τα κορδόνια  

απ’ τα γυμνά παπούτσια μας

Ένα νησί που ναυάγησε καταμεσής της πελαγίσιας γύρης του Αιγαίου 

γλίστρησε στην καταμέτρηση των ουράνιων σωμάτων

Πλέον συγκαταλέγεται κι αυτό εκεί

Σ’ όλα τα χρώματα, στα ζωηρά του έρωτα

και της λευτεριάς ακόμη

πλέκονται οι μαβιές βουκαμβίλιες και οι χρυσές γκαζάνιες στ’ απέραντο

με τις γυάλινες ακτές 

και τα πέτρινα τείχη του τότε κόσμου του γνωστού

Ήταν οι κάλμες σαν ένα δίχτυ μακρινών θεών 

από κείνα που μας ψαρεύουν στα ανοιχτά πελάγη 

στα πιο μεγάλα ντέρτια για να μας βγάλουν ένα χαμόγελο

και μια ελπίδα μασημένη

Μια χαρούμενη επωδός στα χείλη ζωγραφισμένη 

σε ένα ρόδι ανάσκελο 

σε μια ίσια απουσία 

ράβει το τελευταίο κουμπί του καλοκαιριού

Κοντά στο φιλιατρό των αλαργεμένων μας καημών 

ο ξεχασμένος νόστος μοιάζει και πάλι αφεστώς∙ 

μας άσπριζε μ’ ένα γλυκό χαμόγελο Κυκλαδίτικου μύλου

κι ύστερα ωκύπτερος μας άφηνε 

για κάποιον ξεχασμένο ήρωα

δερματοστιξία στον σκοτεινιασμένο ουρανό 

του Αυγούστου

Τον ζήσαμε κάποτε μικροί

τον ζήσαμε είπαμε και στα παιδιά όταν ανταμώσαμε έπειτα από καιρό

μα δε καταφέραμε να επιστρέψουμε ποτέ εκεί

Ένας τοκογλύφος γλάρος πετά χάμω στα πόδια μας τη συντροφιά του 

και μόλις γυρνάμε την πλάτη εξαφανίζεται 

μαζί με όλες τις συντυχιές του αγέρα 

απ’ αυτές τις αποτρεπτικές 

στο να ταξιδεύει με άλλους μαζί

Τώρα που όλα γίνονται πιο μεγάλα,

φορέσαμε τους πιο μικρούς κι ελάχιστους εαυτούς μας

Εδώ που η θάλασσα ερημώνει και ο καιρός τραβιέται 

η φυρονεριά ξεγυμνώνει τα κρυμμένα ύφαλα 

μαζί με όλες τις χαμένες ελπίδες που ξεχάστηκαν στις μέρες

Σ’ αυτά τα χώματα τα πέλματα έχουν συνηθίσει τα καλοκαιρινά βότσαλα

της καυτής άμμου και δεν πονάνε πια

Βότσαλα ταμένα στην αλήθεια

βιαστικοί τιμονιέρηδες τα κρατούν στα αμπάρι κρυμμένα

μαζί με μια φωτογραφία παλιάς αγαπημένης 

μ’ ένα ξεθωριασμένο σ’ αγαπώ στη πίσω όψη της

να θυμίζει τα μακρινά κεχριμπάρια μιας υγρής ζωής

Ήταν η πρώτη αναμέτρηση με το Όμορφο

Ήταν η πρώτη ήττα…

Το κουμπί έκλεισε.

Ιδρώνουν τα σύγνεφα και νεύουν τα πρώτα δάκρυα θαλπωρής

να ξεδιψάσουν τους ψαροβαρκάρηδες και τους μακρινούς αναχωρητές των ορέων

Σε ματιές αθώες του δειλινού

εκεί που κάποτε αντικρίζαμε τις λευκές φάλαινες του ουρανού 

αντικρίζουμε τη νοσταλγία της ήβης

Μάθαμε να ζούμε στα χρόνια τα κατοπινά 

και πλέον διαλαλούμε πως δεν μας πειράζει

Όπως και να ‘χε τρίτη ζωή δεν είχε

Θοδωρής Κουτσοδήμας

Μια δίνη

Μια δίνη σχηματίστηκε στη μικρή λίμνη του χωριού μας. Κατάπιε αρχικά όλα τα ψάρια, τα νούφαρα και τα έντομα, τα ζώα στη συνέχεια που σύχναζαν για να δροσιστούν κοντά της, τα ίδια τα νερά και ό,τι άλλο βρήκε. 

Τώρα πια στη θέση της ίσως χάσκει μια μαύρη βαθιά άβυσσος. Ίσως λέω γιατί κανείς δεν έχει τολμήσει να τη δει, ίσως γι' αυτό να φταίει η βιβλιοθηκονόμος της μικρής βιβλιοθήκης του χωριού που αγαπούσε πολύ τον Νίτσε και τον πρότεινε εμφατικά σε καθέναν που πατούσε το πόδι του στο γεμάτο υγρασία εκείνο υπόγειο. 

Οι κάτοικοι όμως που ζουν κοντά στην άβυσσο έχουν αντιληφθεί την αλλαγή, κανένας ήχος πια δε φτάνει στα αυτιά τους από εκεί που κάποτε δέσποζε η λίμνη. Καμιά θερμότητα επίσης, μόνο ένα ψύχος βαρύ τους φέρνει σ' αμηχανία κι αναστάτωση. Και κάποιοι τολμηροί που πλησιάζουν το σημείο, πάντοτε χωρίς να κοιτάνε, ομολογούν πως αισθάνθηκαν μια πλήρη απουσία ζωής και μια απελπισία που τους έκανε να το βάλουν στα πόδια ταραγμένοι. 

Κανείς δεν ξέρει το λόγο της επίσκεψης της, γιατί αυτό το χωριό, γιατί τη λίμνη, γιατί εμάς και γιατί τώρα;  Έτσι όμως που πέρασαν τα χρόνια, σιγά σιγά τη συνηθίσαμε, την εντάξαμε στη ζωή μας. Ίσως χάσαμε ένα τοπίο αλλά κερδίσαμε ένα τρόπο να τρομοκρατούμε τα παιδιά μας.

Αριστοτέλης Πιττάρης

Κάτι χαριτωμένο

Όλοι εσείς που τακτοποιείστε 

και τη βρίσκετε με την ατομική βολή σας

αναπαυτείτε ελεύθερα

αλλά μην απορήσετε 

αν σιγά σιγά χάνονται 

οι φίλοι, οι γείτονες και οι γνωστοί σας

δεν θα είναι σύμπτωση

εάν αφανιστούν και κάποιοι συγγενείς σας

ίσως χαθεί κανά παιδί σας, κανά εγγόνι σας

η γάτα σας, ο σκύλος σας και η τσία 

που βάζετε στα δημητριακά σας

συνηθίστε, δείτε πώς λειτουργούν 

οι κατσαρίδες σας και τα ποντίκια σας

αγκαλιαστείτε σφιχτά με το τίποτα 

το ολάκερο καρμίρικο το μέσα σας

κι αν μιλήσετε και δεν σας ακούνε 

κι αν ακούτε και δεν ακούτε

πείτε ένα «μπράβο σας!»

άλλωστε, μη ξεγελιέστε

 ξέρατε πριν από τους άλλους 

ότι είστε από τους μοναδικούς, από τους μεγάλους

παρότι ήσασταν μόνοι σας

παρότι βρωμούσε η ακριβή κολόνια σας

παρότι μαραινόταν η βιγόνια σας 

άλλωστε, οι μόνοι που έχουν για εσάς αξία 

είναι οι γλείφτες και οι κλώνοι σας

οι δυτικοί και υψηλοί προσωπικοί πόνοι σας

για αυτό φροντίστε πού θα αναπαυθούν 

οι σπουδαίες εικόνες στις οθόνες σας

φτου φτου στους τάφους σας

και αέρας στα μαλλιά σας

μπότοξ στους σκελετούς σας

και φοβού τις προσωπικές 

της τελευταίας κατοικίες κάμπιες σας. 

Χωρίς χωρίς