Εποχές

Σαν άνθος από αμυγδαλιά

Μέσα από τις ρίζες και τους κορμούς σου,

με γέννησες,  κι ύστερα με άνθισες.

Μα σαν όλα τ' άλλα,

ήσουν δέντρο κι εσύ,

και για ν' αναγεννηθεις,

με μάρανες,

και μ' άφησες να πέσω.

Όμως το άνθος,

αν η τύχη του δεν το γελάσει

και κανένας άνεμος δεν το φυσήξει μακριά,

κάτω απ'το δέντρο του θ' αφήσει

την τελευταία του πνοή,

κοιτώντας απ'τα δικά του τα κλαδιά

τα νέα άνθη•

να ανθίζουν, να γελούν,

να σε ομορφαίνουν.

Μίλκυ Γουέι