Σκιά

  19 Γενάρη, πάρκο Ριζάρη•

κόσμος τρέχει για τις δουλειές του.
Τρέχεις κι εσύ, μαζί με όλους.
Το ίδιο άγχος, τις ίδιες υποχρεώσεις,
την ίδια απαραίτητη σου σχέση.
Βαδίζω προς Παγκράτι.
Ένας από τους τοίχους που χαϊδεύω, κρύβει τα σημάδια σου.
Μου μιλάς και ξέρω.
Μια βολεμένη ανάγκη, δεν παύει να θεωρείται ανάγκη.
Και είναι η ευθύνη,
το προκαθορισμένο σου πρόγραμμα.
Ποιος;  Εσύ!
Εσύ που κάποτε ζούσες!
Το θυμάσαι; Θυμάσαι τι μου είχες πει;
Δεν άκουγες. Δεν ήσουν εκεί,
για να ακούσεις.
Κοιτάζω προσεκτικά τα πρόσωπα των περαστικών.
Τους ψιθυρίζω διακριτικά το " ξύπνα " και το " ζήσε ",
μήπως τύχει να βρίσκεσαι κι εσύ ανάμεσα σε αυτούς.

Μίλκυ Γουέι